Έαρ Γλυκύ

Γραμμή του ορίζοντα,
ανάμεσα στο γαλάζιο της θάλασσας
και το γαλάζιο τ΄ουρανού.
Ιόνιο Πέλαγος….

Φυλλαράκια μικρά, αρχές της νέας ζωής,
αυτής της ζωής, που πάντα είναι ίδια,
που πάντα είναι νέα και παλιά μαζί.
Άσπρες ίριδες, κίτρινες βιολέτες,
καφετιές γάτες, πολύχρωμοι άνθρωποι.
Τι είναι το νέο, τι είναι το παλιό…
ποιο είναι το μόνιμο, ποιο το προσωρινό;
ποιο είναι το γνήσιο, ποιο είναι το φερτό;
ποιος ο κρίκος που τα δένει…
η εικόνα…
η μνήμη…
το συναίσθημα που αναβλύζει από τα ερεθίσματα
εκεί, στη γωνιά του δρόμου,
στις αυλές των σπιτιών, στα στασίδια της εκκλησίας…
είναι το χιλιόχρωμο λουλούδινο χαλί, που στρώνεται στα σοκάκια…
είναι η καλημέρα και η ευχή του γνωστού, αλλά ξένου…
είναι η δική μας απάντηση;

Ή μήπως είναι οι προγόνοι μας όλα ετούτα…
οι ρίζες μας
βαθιές
όπως τα κυπαρίσσια και τα πουρνάρια που ρίχνουν σκιά στους τάφους και τις ξερολιθιές…..
τι είναι τούτο που μας κατακλύζει…
τι είναι αυτό που μας χωρίζει και μας ενώνει…
…ω γλυκύ μου έαρ
που έδυ σου το κάλλος;

Η Δεύτερη Φωνή