HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΈρωτας: Η ανάγκη και επιθυμία μας να κατακτήσουμε την αιωνιότητα!

Έρωτας: Η ανάγκη και επιθυμία μας να κατακτήσουμε την αιωνιότητα!

Η λέξη «έρωτας» παράγεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα έραμαι που σημαίνει ερωτεύομαι, αγαπώ με πάθος, νιώθω έντονη επιθυμία και έλξη για ένα άτομο.

Ο Πλάτωνας θεωρούσε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεία τρέλα, από μια ακατανίκητη επιθυμία να συμπορευτούμε με τους Θεούς όντες σε παραλήρημα.

Η Διοτίμα μια ιέρεια από τη Μαντινεία που αναφέρεται σαν σοφή γυναίκα στο Πλατωνικό «Συμπόσιο», εξηγεί ότι ο έρωτας εκφράζει την ανάγκη και την επιθυμία να κατακτήσουμε την αιωνιότητα.

Ο Σοφοκλής χαρακτηρίζει τον έρωτα, σε ένα από τα πιο γνωστά αποσπάσματα της τραγωδίας του «Αντιγόνη», ανίκητο στη μάχη.

«Έρωτα ανίκητε στη μάχη, εσύ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
εσύ που ξενυχτάς τα κορίτσια με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάνω από θάλασσες και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δεν γλυτώνει από σένα, μήτε Θεός, μήτε θνητός.
Όποιον αγγίζεις τον τρελαίνεις. Εσύ άνθρωπο φρόνιμον
εξωθείς στ’ άδικο και στο χαμό, εσύ που ανάβεις ταραχή
και αμάχη ανάμεσα σε γιό και πατέρα, νικά πόθος και λαχτάρα
για τη γλυκομάτα νύφη, κόντρα σε όλους τους μεγάλους νόμους.»

Στους νεώτερους χρόνους ο Γιάννης Ρίτσος στο ποίημα του «Σάρκινος λόγος» περιγράφει το ερωτικό πάθος σαν πείνα, σαν δίψα, σαν επιθυμία τόσο δυνατή που καταλύει τον χρόνο και τον θάνατο.

ΣΑΡΚΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ (απόσπασμα)

«Τι όμορφη που είσαι. Με τρομάζει η ομορφιά σου, Σε πεινάω, σε διψάω.
Σου δέομαι: κρύψου· γίνε αόρατη για όλους· ορατή μόνο σ᾿ εμένα· καλυμένη
απ᾿ τα μαλλιά ως τα νύχια των ποδιών με σκοτεινό διάφανο πέπλο
διάστικτο απ᾿ τους ασημένιους στεναγμούς εαρινών φεγγαριών. Οι πόροι σου εκπέμπουν
φωνήεντα, σύμφωνα ιμερόεντα· αρθρώνονται απόρρητες λέξεις·
τριανταφυλλιές εκρήξεις απ᾿ την πράξη του έρωτα. Το πέπλο σου ογκώνεται, λάμπει
πάνω απ᾿ τη νυχτωμένη πόλη με τα ημίφωτα μπαρ,
τα ναυτικά οινομαγειρεία·
πράσινοι προβολείς φωτίζουνε το διανυκτερεύον φαρμακείο· μια γυάλινη σφαίρα
περιστρέφεται γρήγορα δείχνοντας τοπία της υδρογείου. Ο μεθυσμένος τρεκλίζει
σε μια τρικυμία φυσημένη απ᾿ την αναπνοή του σώματός σου. Μη φεύγεις. Μη φεύγεις.
Τόσο υλική, τόσο άπιαστη. Ένας πέτρινος ταύρος
πηδάει απ᾿ το αέτωμα στα ξερά χόρτα. Μια γυμνή γυναίκα ανεβαίνει την ξύλινη σκάλα
κρατώντας μια λεκάνη με ζεστό νερό. Ο ατμός τής κρύβει το πρόσωπο. Ψηλά στον αέρα
ένα ανιχνευτικό ελικόπτερο βομβίζει σε αόριστα σημεία. Φυλάξου.
Εσένα ζητούν. Κρύψου βαθύτερα στα χέρια μου. Το τρίχωμα
της κόκκινης κουβέρτας που μας σκέπει, διαρκώς μεγαλώνει
γίνεται μια έγκυος αρκούδα η κουβέρτα. Κάτω απ’ την κόκκινη αρκούδα
ερωτευόμαστε απέραντα, πέρα απ᾿ το χρόνο κι απ᾿ το θάνατο πέρα,
σε μια μοναχική, παγκόσμιαν ένωση. Τι όμορφη που είσαι. Η ομορφιά σου με τρομάζει.
Και σε πεινάω. Και σε διψάω. Και σου δέομαι: κρύψου.»

Ο Τάσος Λειβαδίτης με πόση τρυφερότητα, ένταση ,ενθουσιασμό, ευαισθησία, πόνο και θλίψη αναφέρεται στον έρωτα, στη δύναμή του που σπάει το φράγμα του χρόνου, που μεταμορφώνει και εξιδανικεύει, στην απόλυτη ευτυχία και στην κτητικότητα των ερωτευμένων!

ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΣΤΕΡΙ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ (απόσπασμα)

Ναι, αγαπημένη μου,
Πολύ πριν σε συναντήσω εγώ σε περίμενα
Πάντοτε σε περίμενα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη
εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας,
αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό,
αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα
στο τέλος να κρατήσω πόσο σου πήγαιναν.
Α, θάθελα να φιλήσω τα χέρια του πατέρα σου,
της μητέρας σου τα γόνατα που σε γέννησαν για μένα
να φιλήσω όλες τις καρέκλες
που ακούμπησες περνώντας με το φόρεμα σου,
να κρύψω σαν φυλακτό στον κόρφο μου
ένα μικρό κομμάτι απ’ το σεντόνι που κοιμήθηκες.
Θα μπορούσα ακόμη να χαμογελάσω στον άντρα
που σ’ έχει δει γυμνή πριν από μένα,
να του χαμογελάσω,
που του δόθηκε μια τόση ατελείωτη ευτυχία.
Γιατί εγώ, αγαπημένη, σου χρωστάω κάτι
Πιο πολύ απ΄τον έρωτα,
εγώ σου χρωστάω το τραγούδι και την ελπίδα,
τα δάκρυα και πάλι την ελπίδα.
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου,
έζησα όλη τη ζωή.

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τον έρωτα, πολλά δάκρυα χαράς, πόνου, απόγνωσης, απελπισίας.
Εκείνος πάλι, ασυγκίνητος, ανοίγει τα φτερά του, πετάει το βέλος του, μας παρασύρει στη δίνη του και μας περιγελά.

Μήπως τελικά ο πιο απλός ορισμός του έρωτα είναι αυτός που δίνει ο γάλλος ζωγράφος και γλύπτης του 20ου αιώνα George Braque, «Έρωτας είναι ότι αγαπάμε χωρίς βάσιμο λόγο»;

Όπως και να ‘ χει, αδιαπραγμάτευτη αλήθεια είναι πως ο έρωτας επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ψυχολογία και την προσωπικότητα μας, έχοντας θεραπευτική αξία στην σωματική και ψυχική μας υγεία και αρμονία, και είναι η κινητήριος δύναμη για την διαιώνιση της ζωής!

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΕΛΕΝΗ Μ. ΜΑΤΑΡΑΓΚΑ

Προηγουμενο αρθρο
Η Λευκάδα σε άσπρο μαύρο
Επομενο αρθρο
Σύλλογος εργαζομένων Νοσοκομείου: κάλεσμα στην πανελλαδική απεργία στις 18/2

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.