Αγιομαυρίτικα μπάνια

Κάποτε ένα απλό μπάνιο στη θάλασσα επείχε θέση άθλου εξ αιτίας της μεγάλης, για τα δεδομένα της εποχής, απόστασης της θάλασσας. Για παράδειγμα, εάν ήθελε να πάει κάποιος στο Κάστρο για κολύμπι, εάν δεν είχε ποδήλατο, έπρεπε να πεζοπορήσει πήγαινέλα τον επιθαλάσσιο δρόμο, συν την απόσταση που τον χώριζε από το σπίτι του. Ελάχιστα τότε τα μοτοσακά και ανύπαρκτα τα Ι.Χ….

Για τον άμαχο πληθυσμό όμως, υπήρχαν δυο-τρεις ευρύχωρες, μεγάλες βάρκες, οι οποίες εκτελούσαν τον πλουν και επανάπλουν μεταξύ προκυμαίας της Χώρας και της, εσχάτως πολυσυζητημένης, Αμμόγλωσσας. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, όσοι για λόγους αντικειμενικής αδυναμίας δεν ήταν σε θέση να πεζοπορήσουν, γλύτωναν τη μισή απόσταση.

Για τους νέους, που έκαναν καθημερινή παρέα, η διαδρομή από το δρόμο του Κάστρου ήταν αρκούντως ευχάριστη, αφού τα πειράγματα έδιναν και έπαιρναν…

Οι αμμουδιές, που προτιμούνταν, ήταν από τότε οι σημερινές και συγκεκριμένα εκείνη μπροστά από το ερειπωμένο εργοστάσιο οινοποιίας του ΤΑΟΛ και η Αμμόγλωσσα. Επίσης χώρος κολύμβησης και εκμάθησης κολύμβησης υπήρξε και ο αγγλικός μόλος, στα νώτα του οποίου κατασκευάσθηκε το τουριστικό περίπτερο….

‘Ολόκληρο το μήκος του μόλου, ιδίως στα σημεία που έχει τις σκάλες, ήταν ο κατ’ εξοχήν χώρος κολύμβησης των εφήβων και μετεφήβων, δηλαδή της γνωστής ομάδας των αγυιοπαίδων, της λεγόμενης μουλαρίας. Αυτό ήταν αρκετό ώστε να αποτρέπει μόνιμα την παρουσία και κολύμβηση του ασθενούς φύλου στο σημείο αυτό. Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι όλη η μουλαρία της Αγιομαύρας μπροστά σ’ αυτό το μόλο έμαθε μπάνιο.

Ας μη φαντασθεί κανείς ότι παραδίδονταν μαθήματα κολύμβησης. Εκεί να δεις προγυμναστές και μαθητευόμενους! Απλούστατα, οι μεγαλύτεροι άδραχναν τους μικρότερους και τους πετούσαν στη θάλασσα, κατ’ ευθείαν στα βαθιά, οπότε η εκμάθηση του μπάνιου, αν και με βίαιο τόπο, παρουσίαζε αλματώδη πρόοδο…

Ήδη ο αγγλικός μόλος έφερε, από τότε που κατασκευάστηκε, μια ευθύγραμμη σειρά όρθιων κανονιών, τα οποία προέρχονταν από το Κάστρο… Την παράταξη αυτή των κανονιών την υπερπηδούσαν τα αγόρια, πηδώντας τα ένα προς ένα, δίχως παύση, είτε εν είδει άμιλλας είτε κάνοντας φιγούρα στα κορίτσια που αναγκαστικά έπρεπε να διασχίσουν το λιμενοβραχίονα προς ή από την Αμμόγλωσσα…..

Για τα δεδομένα της εποχής, όχι μόνον υπήρχε υπερπληθώρα λουομένων αλλά και για την τήρηση της τάξης το Λιμεναρχείο διέθετε ναύτες, που επέβλεπαν εκτελώντας κανονική βάρδια, αμισθί, αφού υπηρετούσαν τη θητεία τους. Τώρα, αν πρόσθετε κανείς τους παγωτατζήδες, τους φωτογράφους και τους περιφερόμενους πωλητές αναψυκτικών (που τα είχαν στον πάγο) ακόμα και νερό χύμα (σε δικό σου ποτήρι), τότε, πράγματι, βίωνε κάτι το ξεχωριστό.

Όσοι από τους ηλικιωμένους ήθελαν την ησυχία τους, προτιμούσαν μόνιμα τη μικρή αμμουδιά κάτω από το βορεινό τείχος του Κάστρου, η οποία τότε ήταν πεντακάθαρη, έστω κι αν παραδίπλα βρισκόταν το καρνάγιο του Χρήστου Φωτεινού, κατά κόσμον «Καρνάγια», έστω κι αν τους τριβέλιζαν, κάπου κάπου, τ’ αυτιά οι αγριοφωνάρες του!

Κάποιοι άλλοι προτιμούσαν τη μεγάλη αμμουδιά του ΤΑΟΛ αλλά καμιά διακοσαριά μέτρα πιο πέρα από το πολύχρωμο και πολύβουο πλήθος των μπανιαδόρων….

Από το βιβλίο του Νίκου Βαγενά: «Πάτρια Ίχνη – Ψηφίδες από τη Λευκάδα του χτες», εκδόσεις Fagotto books, 2014

Η φωτογραφίες είναι Νίκου Κατωπόδη (Πανοθώμος) από το Λεύκωμα «Έτη Φωτός», που εξέδωσε το 2008 η Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας.