HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΓιαγιά κάποτε μου έλεγες…

Γιαγιά κάποτε μου έλεγες…

Γιαγιά κάποτε μου έλεγες…

Θυμάμαι τη γιαγιά μου, τα καλοκαίρια στο χωριό, τα ένδοξα χρόνια της μεταπολίτευσης που μέσα στα άλλα τα ωραία, με παρατηρούσε για κάποια πράγματα.

Μου φώναζε «σβήνε τα φωτερά όταν φεύγεις, μη χύνεις το νερό, μην πετάς το φαγητό». Ακόμη και για το toilet paper μου είχε υποδείξει τη σωστή ποσότητα χρήσης και μπορεί στο μυαλό της να είχε την οικονομία, γεννηθείσα το 1914, είχε περάσει όλες τις δύσκολες εποχές, όμως οι απόψεις της είχαν οικολογική χροιά και ας μην το γνώριζε η ίδια. Γιατί πέραν του οικονομικού η σπατάλη των παραπάνω επιβαρύνουν το περιβάλλον.

Εκείνα τα χρόνια όμως ήταν πολύ χαλαρά, η οικολογική συνείδηση δεν είχε ενταχθεί ακόμη στις ζωές μας (ούτε και σήμερα), αλλά γινόταν ένα ξέφρενο πάρτυ πλουτισμού σε όλη την επικράτεια.

Έτσι τα λόγια της ακουγόντουσαν μάλλον ενοχλητικά.

Η γιαγιά μου ανένδοτη όμως ως γνήσια απόγονος της ηρωικής Μπουμπουλίνας.
Κάθε ξημέρωμα στις πέντε σηκωνόταν, ντυνόταν, νιβόταν, σκούπιζε την αυλή, τακτοποιούσε τα λοιπά και κατόπιν έκανε το σταυρό της και έπινε το καφεδάκι της. Κατόπιν εργασίες πάλι. Ή στα χωράφια ή στο σπίτι. Ευχάριστο διάλειμμα για εκείνη το απογευματινό πλέξιμο.

Και εγώ… αγκαλιά με το αφράτο μαξιλάρι μου.

Ρουτίνα ναι μεν και για τις δυο μας αλλά σημαντική η έκβαση της στις ζωές μας αλλά και για την πορεία του υπόλοιπου πλανήτη, γιατί όπως είπε κάποιος: «Αν κάθε πρωί δεν τακτοποιείς το κρεβάτι σου, μην περιμένεις ό,τι θα αλλάξεις τον κόσμο», κάπως έτσι.
Τα χρόνια πέρασαν. Φτάσαμε στο σήμερα και σε όλα όσα έφερε.
Πόσο δίκιο είχες γιαγιά!
Όλα όσα δεν υπολογίζαμε ποτέ μάς ξεπλήρωσαν. Να είμαστε ανίκανοι να σεβαστούμε τον εαυτό μας και από εκεί ξεκινάμε…
Ισοπέδωση των πάντων.

Έτσι ένα πρωινό όμορφο και ανέμελο, πριν να ανοίξουν τα μαγαζιά, τυχαία κατηφόρισα τον πεζόδρομο, είδα με έκπληξη κάποιες κυρίες όμορφες να σκουπίζουν μπροστά από τα μαγαζιά τους.

Μού φάνηκε ωραίο και σκέφτηκα αν όλοι κάναμε το ίδιο η πόλη μας θα άστραφτε και τις φωτογράφισα για να σας το γράψω.

Ένας κύριος όμως, παραπονέθηκε «Εγώ δεν σκουπίζω, πληρώνω στο δήμο!».
Δίκιο έχεις φίλε μου αλλά όταν ως ναυαγός έχεις περάσει βουνά τα κύματα μόνος σου και φτάνεις μισό μέτρο από την ακτή και δεν έρχεται κανείς να σε βγάλει, βγαίνεις μόνο σου. Αλλιώς μείνε εκεί να περιμένεις.

Κάτσε να στο εξηγήσω.

Όταν εσύ (δηλαδή εσύ, εγώ, όλοι μας) αγνοείς…όχι δεν είναι η σωστή λέξη. Δεν θέλεις να σεβαστείς το γεγονός ότι δεν είσαι η μόνη ύπαρξη σε αυτό τον κόσμο, σε αυτή τη χώρα, σε ετούτη την πόλη και δεν δίνεις δεκάρα για τίποτα και άνετα καπνίζεις σε κλειστούς χώρους δημόσιους και εστίασης, αντί να βγεις έξω (καπνίζεις και λιγότερο έτσι) αναγκάζεις τους υπόλοιπους να λούζονται το ντουμάνι σου,
τρως τη σοκολάτα σου και πετάς το περιτύλιγμα στο δρόμο γιατί έχεις κουλαμάρα να το κρατήσεις μέχρι τον κάδο, βγάζεις το σκυλάκι σου βόλτα γιατί έτσι πρέπει και όχι να το έχεις συνέχεια δεμένο και φυλακισμένο, αλλά δεν μαζεύεις σε μια σακουλίτσα τα κακάκια του να τα πετάξεις και μας τα αφήνεις δωράκι για τα παπούτσια μας (το λεφτά θα πάρεις δεν ισχύει πλέον), που στις διαβάσεις δεν σταματάς να περάσουν οι πεζοί ακόμη και αν κάνει κατακλυσμό και αν γινόταν θα περνούσες και από πάνω τους για να μείνει άδεια η πίστα (γιατί έτσι βλέπεις το δρόμο), που δεν φοράς ζώνη και κράνος μειώνοντας την αξία της ζωής σου και το μόνο σου άγχος είναι μην πάρεις κλήση (αν έχεις τα σωστά κονέ σβήνεται), που βλέπεις μια τεράστια λακούβα στο δρόμο αλλά δεν ενημερώνεις τις αρχές, «ωχ, αδερφέ τί με νοιάζει, εγώ τη γλύτωσα», μπορεί να περάσει το παιδί σου όμως από εκεί, που κύριε και κυρία βάζεις τρικάβαλο τα μικρά παιδιά σου στο μηχανάκι και χωρίς κράνος και τα πας σε ρώσικη ρουλέτα.

Εντάξει, ξέρεις τον εαυτό σου. Δεν τρέχεις. Προσέχεις. Ο άλλος όμως που θα βρεθεί στο διάβα σου;

Που πετάς τα σκουπίδια της χωματερής στον κάδο της ανακύκλωσης γιατί δεν σε νοιάζει (όχι γιατί δεν γνωρίζεις πια) και γενικά αδιαφορείς για τους πάντες και τα πάντα για το βόλεμα σου, μα… στο τέλος αποδέχτης είσαι εσύ!

Κάπου έχεις ένα ίχνος δίκιου, όλα είναι θέμα παιδείας λένε. Ποιός μας την δίδαξε στην ευρωπαΐζουσα Ελλάδα; Όχι μόνο λόγια, έμπρακτα.

Ξέρεις όμως κάτι; Δεν είναι δικαιολογία πια. Γιατί γνωρίζεις.
Υπάρχει μεγαλύτερη παιδεία από την συνειδητότητα και την ευσυνειδησία;
Μην νιώθεις άσχημα για ότι δεν έκανες από πάντα. Ότι δεν έγινε χτες μπορεί να γίνει σήμερα, τώρα. Δοκίμασε το και αν κάποια στιγμή ξεχαστείς, δεν πειράζει, προχώρα.
Είναι ωραίο σου λέω. Θα δεις. Θα εκτιμήσεις τον εαυτό σου και αυτή είναι η βάση για όλα.

Μία απλή ισορροπία στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματα μας και μετά θα δεις τί ωραία διεκδικείς τα αυτονόητα από τον κάθε τυχαίο που ψήφισες και σε γράφει. Αν και είμαι βέβαιη ότι όταν περάσεις σε αυτό το στάδιο, θα ψηφίζεις σωστά γιατί θα βγάζεις και σωστούς ανθρώπους στην κοινωνία.

Στη μνήμη της γιαγιάς μου.
Ειρήνη Περδικάρη

Προηγουμενο αρθρο
Το Πόρτο κατσίκι ανάμεσα στις επιλογές της Bild
Επομενο αρθρο
Brevet 200 km «Λευκάδα το Στεριανό Νησί 2018» στις 10 Μαρτίου

1 Σχόλιο

  1. Angie
    3 Μαρτίου 2018 at 09:19 — Απάντηση

    Πόσο μου θυμίζει αυτό το άρθρο τις γιαγιάδες μου! Και πόσο χαίρομαι που υπάρχει κάποιος να μεταφέρει γραπτά τις σκέψεις μου για όλα αυτά που μικρά μεν αλλά πολλά και σπουδαία δε, συμβάλλουν στο χτίσιμο υγιειών κοινωνιών.
    Μπράβο

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.