Δον Κιχώτης από την Σχολή χορού της Ευρυδίκης Μεσσήνη-φωτορεπορτάζ

Ποιος από εμάς δε θέλει ν αγγίξει τα αστέρια, να τ΄ αφήσει όλα πίσω και να κυνηγήσει τα όνειρά του;

Ο Δον Κιχώτης είναι ο καλύτερος πρεσβευτής αυτής της «τρέλας» για ζωή…

Για άλλη μια χρονιά, η Σχολή χορού της Ευρυδίκης Μεσσήνη μας χάρισε μια εξαιρετική εμπειρία γεμάτη χιούμορ, διάθεση και προσωπικό προβληματισμό, την Κυριακή 8 Ιουλίου, αποδίδοντας με τα πιο έντονα χρώματα το έργο του Δον Μιγκέλ ντε Θερβάντες, «Δον Κιχώτης».

«Η μεγαλύτερη τρέλα από όλες είναι να βλέπεις τη ζωή όπως είναι κι όχι όπως θα ΄πρεπε να είναι»

Πόση αλήθεια κρύβεται άραγε πίσω από αυτές τις λίγες αλλά ουσιαστικές λέξεις;

Η επιβλητική φυσιογνωμία του Δον Κιχώτη, που ενσαρκώθηκε από τον υπέροχο Θωμά Λιώλιο, σκηνοθέτη και ηθοποιό, κατάφερε να περάσει στο κοινό αυτό τον εσωτερικό προβληματισμό… Ήρεμος, αγέρωχος με μια αμετανόητη, παιδική φαντασία που τελικά αποδεικνύεται σοφότερη αφού είναι ανόθευτη ηθικά και ασυμβίβαστη, αναζητά τα υψηλότερα ιδεώδη της δικαιοσύνης, της ανδρείας, της τιμής.

Παρέα με τον πιστό υπηρέτη και φίλο του Σάντσο Πάντσα, ο οποίος αποδόθηκε ρεαλιστικότατα και συνάμα τόσο ρεαλιστικά από τον ερασιτέχνη ηθοποιό, Στέφανο Μανωλίτση, συμπορεύονται αλληλοεξαρτώμενοι «αγγίζοντας το όνειρο με τα πόδια στη γη»…

Τα παιδιά της Σχολής Χορού της Ευρυδίκης Μεσσήνη, μικρά και μεγάλα, κέρδισαν το κοινό με τη δροσιά και την εκφραστικότητά τους στην απόδοση των ρόλων τους, εισπράττοντας καθ΄ όλη τη διάρκεια της παράστασης το πιο θερμό χειροκρότημα.

Η λιτότητα στα κοστούμια και στα σκηνικά επέτρεψαν στο κοινό να εστιάσει στην ποιότητα της απόδοσης της κίνησης και της έκφρασης.

Η επιτυχία της βραδιάς έγκειται στο ότι κατάφεραν όλοι να μας ταξιδέψουν στη μακρινή Ισπανία, σε μια πλατεία της Βαρκελώνης, να γίνουμε ένα με αυτούς, να μας προβληματίσουν και τελικά βαθιά να μας συγκινήσουν.

Συγχαρητήρια στους πρωταγωνιστές, ηθοποιούς, χορευτές μικρούς και μεγάλους αλλά και ένα μεγάλο μπράβο στην Ευρυδίκη Μεσσήνη που για άλλη μια φορά προσέφερε απλόχερα τη δική της ανατρεπτική και ταυτόχρονα τόσο ουσιαστική συνεισφορά στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου αυτού.

Τελικά… μήπως πρέπει να φορέσουμε τη σκουριασμένη πανοπλία του Δον Κιχώτη, να σκαρφαλώσουμε στο γαϊδουράκι του Σάντσο, να επαινέσουμε τη Δεσποσύνη μας Δουλτσινέα (τα όνειρά μας), να κοιτάξουμε την πραγματικότητα με διαύγεια και να ξεκινήσουμε το ταξίδι που «αγγίζει το όνειρο με τα πόδια στη γη»;…