Η γελαστή Ακριβή

Της Πηνελόπης Κοψιδά

Η «γελαστή Ακριβή» είναι η λεζάντα που συνοδεύει στο φωτογραφικό λεύκωμα του Fritz Berger την ασπρόμαυρη εκείνη φωτογραφία, που έμεινε κλασσική και σφράγισε σαν διακριτικό γνησιότητας μια ολόκληρη εποχή, τη δεκαετία ΄60-΄70, στα πάμφτωχα ορεινά χωριά της δυτικής Λευκάδας.

Ένα γλυκύτατο πρόσωπο, με χαραγμένη επάνω του την παιδική αθωότητα και τη χαρά της ζωής, παρά τα αντιφατικά μηνύματα που εκπέμπουν τα σκληρά δουλεμένα χέρια που το πλαισιώνουν.

Η Ακριβή Κροκίδη, στα 36 της τότε χρόνια, πρωταγωνίστησε σε κάποιες φωτογραφίες του «φωτογράφου των αναμνήσεων», λάτρη της Λευκάδας, FritzBerger. Όλες οι φωτογραφίες του που αφορούν στο νησί μας, έχουν μείνει ιστορικά κειμήλια, καθώς ο φακός του διέσωσε και παρέδωσε στις κατοπινές γενιές στιγμιότυπα του παρελθόντος του νησιού μας, σε μια περίοδο ακραίας φτώχιας και σκληρού αγώνα για την επιβίωση. Mέλος της αποστολής από Ελβετούς, Ολλανδούς & Γερμανούς, απεσταλμένους της «Χριστιανικής Κίνησης Ειρήνης» CFD, με παρότρυνση του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, σε συνεργασία με την αρχιεπισκοπή, τον επικεφαλής της τοπικής Εκκλησίας, Μητροπολίτη Δωρόθεο και τους τοπικούς φορείς, βοήθησε στην αντιμετώπιση δυσκολιών στα πάμφτωχα χωριά των επονομαζόμενων «ηνωμένων πολιτειών» της Λευκάδας, τα δύσκολα μετεμφυλιακά χρόνια.

Η αποστολή μεταφέρει τεχνογνωσία, οργανώνει, ξεδιπλώνει και αξιοποιεί τη λαϊκή σοφία και τις γνώσεις των ντόπιων και τους εμψυχώνει. Πρωτοβουλίες που δίνουν ανάσα και βελτίωση των συνθηκών ζωής στην περιοχή και τη δυνατότητα να σπουδάσουν πολλοί νέοι. Παράλληλα μεταξύ Ευρωπαίων και ντόπιων, παρά τις διαφορές γλώσσας και πολιτισμικών αναφορών, καλλιεργήθηκαν ανθρώπινες σχέσεις φιλίας, που διατηρούνται συγκινητικές και στέρεες μέχρι σήμερα.

Η Ακριβή Κροκίδη ήταν ανάμεσα σε εκείνους που βοηθήθηκαν σημαντικά από την αποστολή. Γεννημένη το 1938 στο Μανάση, ήταν το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας και έμεινε ορφανή στα εφτά της χρόνια. Δούλεψε σκληρά από μικρή ηλικία και όταν παντρεύτηκε και η ίδια απέκτησε τέσσερα παιδιά.

Η κόρη της Νίκη θα μας πει: Δύσκολες εποχές, ανέχεια και σκληρή φτώχεια. Δεκατρία άτομα μέναμε στο ίδιο σπίτι. Και η μάνα Ακριβή, δυναμική και μπροστάρισα όπως ήταν, λέει στον άντρα της «να πάρουμε τα παιδιά μας, να πάμε να ζήσουμε μόνοι μας». Αλλά σπίτι δεν υπήρχε και η οικογένεια εγκαταστάθηκε στο στάβλο. Ένα συρματόσχοινο τους χώριζε από τα ζώα. Ωστόσο με την επιμονή και τη νοικοκυροσύνη της, ο στάβλος έγινε σπίτι με κήπο, με λουλούδια και λαχανικά, που έτρεφαν την οικογένεια. Τη νύχτα με το λυχνάρι ύφαινε στον αργαλειό που την προμήθευσε η αποστολή και τα υφαντά της τα πουλούσε στους Ελβετούς, εξασφαλίζοντας ένα εισόδημα για την οικογένεια. Έτσι ανάθρεψε την οικογένειά της και έστειλε τα παιδιά της στο Γυμνάσιο, στη Χώρα.

Η «γελαστή Ακριβή» σήμερα είναι 84 χρονών και εξακολουθεί ζει στο Μανάση, που στις μέρες μας αριθμεί 30 κατοίκους. Η ζωή χάραξε το γλυκό της πρόσωπο, χωρίς όμως να αφαιρέσει τίποτε από την αλλοτινή ομορφιά της και το γλυκό της χαμόγελο.

Και ο Fritz, ο Ρίκος για τους λευκαδίτες, που όπως και τα «μοντέλα» του μεγάλωσε κι αυτός και ωρίμασε στην όψη, έχοντας για πάντα κλεισμένη στην καρδιά του τη Λευκάδα και τους ανθρώπους της, επισκέπτεται το νησί σε κάθε ευκαιρία και περνάει από τα ορεινά και άγονα εκείνα χωριά, που τόσο είχε βοηθήσει στα πέτρινα χρόνια.

Και η αυλή της Ακριβής είναι πάντα ανοιχτή στον αδερφικό φίλο και ευεργέτη, που δεν παραλείπει να την επισκεφτεί κάθε φορά που έρχεται στο νησί μας. Κάποιες φορές οι σχέσεις των ανθρώπων σφυρηλατούνται με τέτοια υλικά, που μένουν αθάνατες… Και η Ακριβή, μέσα στην φτώχεια της, είχε την τύχει να βιώσει τέτοιες αθάνατες, ανθρώπινες σχέσεις!