HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΗ Λευκάδα του ’80 σε άσπρο – μαύρο (Το Υφαντήριο του Αχείμαστου)

Η Λευκάδα του ’80 σε άσπρο – μαύρο (Το Υφαντήριο του Αχείμαστου)

Το Υφαντήριο του Αχείμαστου άνοιξε το 1968 στα Περιβόλια -λέγαμε τότε. Ήταν στη σημερινή οδό Καραβέλα δίπλα σχεδόν στο εμπορικό κέντρο «Τhe city». Την εποχή που χτίστηκε, αλλά και μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’80, ο δρόμος που οδηγούσε στη σημερινή οδό Καραβέλα, ήταν χωμάτινος. Η πόλη της Λευκάδας σταματούσε σχεδόν στον Άγιο Μηνά.

4

Δυο αδέλφια ο Χρήστος και ο Ευθύμιος μετά από πολύχρονη παραμονή στην Αυστραλία επέστρεψαν και δημιούργησαν μια μικρή βιοτεχνική μονάδα, ένα Υφαντήριο. Έφεραν μαζί τους υπερσύγχρονες μηχανές και ξεκίνησαν την παραγωγή. Οι μηχανές τους κατασκεύαζαν εύκολα και ακόπιαστα, όλα όσα οι γυναίκες στα χωριά έφτιαχναν στον αργαλειό και ακόμα περισσότερα. Έφτιαχναν κουβέρτες, μαλλινοσέντονα, στρώσεις για το πάτωμα, τραπεζομάντηλα σε σχέδια, ίδια σχεδόν με αυτά του παραδοσιακού αργαλειού.

1

Η δουλειές πήγαιναν πολύ καλά. Δούλευαν μαζί με τους ιδιοκτήτες και τις γυναίκες τους, έξι άτομα. Τα υλικά που χρησιμοποιούσαν ήταν μαλλί και βαμβάκι.

Στη δεκαετία του εβδομήντα οι αργαλειοί από τα χωριάτικα σπίτια άρχισαν να παραμερίζονται. Οι καινούργιες νοικοκυράδες δεν ήξεραν να υφαίνουν, αλλά και οι παλιές στο Υφαντήριο εύρισκαν ό,τι ήθελαν. Μπορούσαν να διαλέξουν και να παραγγείλουν το σχέδιο και το χρώμα που ήθελαν. Ήταν συνηθισμένο φαινόμενα να φέρνουν από τα χωριά τα μαλλιά από τα δικά τους ζώα και να φτιάχνουν όμορφες κουβέρτες.
Τα πρώτα χρόνια οι γυναίκες του Υφαντήριου μετέφεραν τα μαλλιά και τα έπλεναν στη βρύση του Πασά. Τα έβαφαν στο Υφαντήριο μέσα σε μεγάλα καζάνια.

3

Λειτούργησε σχεδόν είκοσι χρόνια. Το 1990 σταμάτησε τη λειτουργία του. Τα ελαφριά παπλώματα και οι μοκέτες που κυκλοφόρησαν σταμάτησαν τη ζήτηση των υφαντών ρούχων.

2

Το Υφαντήριο ήταν στη γειτονιά μου. Κάθε απόγευμα ήμουν εκεί και έπαιζα με το κορίτσια. Πόσο με είχαν εντυπωσιάσει οι μηχανές που δούλευαν ασταμάτητα, τα χρώματα, τα σχέδια! Αλλά αυτό που θυμάμαι περισσότερο, ήταν η απαλή αίσθηση που είχαν οι κουβέρτες που γίνονταν με Αυστραλέζικο μαλλί, το «μερινός». Ήταν πιο απαλές και από βελούδο…

* Για να δείτε όλες τις φωτογραφίες της Καίτης Κακαβούλη κάντε [κλικ εδώ]

Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες είναι της Καίτης Κακαβούλη, το κείμενο είναι της Βιολέττας Σάντα

Προηγουμενο αρθρο
Κοπή Πρωτοχρονιάτικης πίτας της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών
Επομενο αρθρο
Τι θα ψηφίσουμε σε 15 ημέρες: Ολα τα κόμματα

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.