Και ο Θεός έπλασε τη Μητέρα

Μάνα, μητέρα, μαμά, όπως και να την φωνάξεις, η μάνα είναι το σύμβολο της παντοτινής αγάπης, της αφοσίωσης, της στοργής, της θυσίας, της καρτερίας.

Είναι η ρίζα μας, η αιώνια δημιουργία του κόσμου, η εξέλιξη της ζώνης. Η ανάσα που αφουγκράζεται τους παλμούς μας από την πρώτη στιγμή που θα γεννηθούμε. Το γεφύρι που μας ενώνει με τη ζωή, ο κηπουρός που φυτεύει και καλλιεργεί με φροντίδα την ψυχή μας, ο άγγελος που μας δίνει φτερά να πετάξουμε.

Γλυκιά, τρυφερή, παντοδύναμη, αγαπημένη, αγωνιστική, ακούραστη, χαμογελαστή, γκρινιάρα ενίοτε, προστατευτική, όλα αυτά και άλλα πολλά.

Μια εβραϊκή παροιμία λέει πως ο Θεός δεν μπόρεσε να βρίσκεται παντού γι’ αυτό δημιούργησε τη μητέρα. Και όπως θα δείτε στην πιο κάτω ιστορία του Paulo Coelho είναι αλήθεια.

Μανούλες όλου του κόσμου, πλάσματα θεϊκά, ρόδα της ψυχής μας, μουσική των ονείρων μας, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ να υπάρχετε στη ζωή μας! Σας αφιερώνω με ευγνωμοσύνη αυτή τη συγκινητική ιστορία.

Κι όσοι δεν τις έχετε πια κοντά σας, μην πείτε ότι τις χάσατε, υπάρχουν στον πυρήνα σας, άγρυπνες συνοδοιπόρησες, στις καλές και στις κακές στιγμές σας.

«Ο Θεός κάλεσε τον πιο αγαπημένο Του άγγελο και του παρουσίασε ένα πρότυπο μητέρας.Στον άγγελο δεν άρεσε αυτό που είδε.

-Εργαστήκατε πολύ, Κύριε, δεν ξέρετε πλέον τι κάνετε, είπε ο άγγελος. Κοιτάξτε! Φιλί ειδικό, που θεραπεύει όλες τις αρρώστιες, έξι ζευγάρια χέρια για να μαγειρεύει, να πλένει, να σιδερώνει, να φροντίζει, να ελέγχει, να καθαρίζει. Δε θα δουλέψει!

-Το πρόβλημα δεν είναι τα χέρια, αντέτεινε ο Θεός. Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που χρειάστηκε να βάλω: ένα για να βλέπει το παιδί της πίσω από κλειστές πόρτες και να το προστατεύει από ανοιχτά παράθυρα, ένα άλλο για να το κοιτάζει με αυστηρότητα όταν πρέπει να του μάθει κάτι ουσιώδες και το τρίτο για να του δείχνει διαρκώς τρυφερότητα και αγάπη, όση δουλειά κι αν έχει εκείνη!

Ο άγγελος εξέτασε το πρότυπο της μητέρας πιο προσεχτικά.

-Κι αυτό τι είναι;

-Ένας μηχανισμός φυτοθεραπείας. Δε θα έχει χρόνο να αρρωσταίνει, θα πρέπει να ασχολείται με το σύζυγο της, με τα παιδιά, με το σπίτι.

-Νομίζω ότι πρέπει να ξεκουραστείτε λίγο, Κύριε, είπε ο άγγελος. Και να επιστρέψετε στο κλασικό πρότυπο με τα δυο χέρια, τα δυο μάτια κ.λ.π.

Ο Θεός συμφώνησε με τον άγγελο. Αφού ξεκουράστηκε, μεταμόρφωσε τη μητέρα σε κανονική γυναίκα. Εξομολογήθηκε όμως στον άγγελο:

-Χρειάστηκε να της δώσω μια τόσο δυνατή θέληση, ώστε να νομίζει ότι θα έχει έξι χέρια, τρία ζευγάρια μάτια και ικανότητα αυτοθεραπείας. Αλλιώς δε θα καταφέρει να εκπληρώσει το καθήκον της.

Ο άγγελος την εξέτασε από κοντά. Κατά τη γνώμη του, αυτή τη φορά ο Θεός είχε επιτύχει. Ξαφνικά όμως πρόσεξε ένα λάθος:

-Αδειάζει. Αναρωτιέμαι, Κύριε, μήπως βάλατε ξανά υπερβολικά πολλά πράγματα σ’ αυτό το πρότυπο μητέρας.

-Δεν αδειάζει. Αυτό ονομάζεται δάκρυ.

-Και σε τι χρησιμεύει;

-Για να δείχνει χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, θυμό, ενθουσιασμό.

-Κύριε, είστε μεγαλοφυΐα! αναφώνησε ο άγγελος. Ακριβώς αυτό ήταν που έλειπε για να συμπληρωθεί το πρότυπο.

Ο Θεός πρόσθεσε με ύφος μελαγχολικό:

-Δεν το έβαλα εγώ. Όταν συναρμολόγησα όλα τα μέρη, το δάκρυ εμφανίστηκε από μόνο του.

Ο άγγελος συγχάρηκε πάλι τον Παντοδύναμο κι έτσι δημιουργηθήκαν οι μητέρες»

Ελένη Μ. Ματαράγκα