Μια απλή σκέψη για την μεταφορά της εισόδου του νησιού

(Αυτό το άρθρο γράφτηκε το 2016. Μετά την τελευταία ανακοίνωση του βουλευτή στην οποία (εκτός της γνωστής υπόγειας ζεύξης) για πρώτη φορά γίνεται λόγος για υπέργεια ζεύξη του νησιού, πιστεύουμε, ότι αποκτά ξανά ενδιαφέρον.)

Η σκέψη που παρουσιάζουμε παρακάτω για την μεταφορά της εισόδου του νησιού είναι τόσο απλή, που μοιάζει σαν ψεύτικη. Δεν έχει επιστημονικές περγαμηνές. Δεν κόστισε τίποτα. Είναι μια φτηνή λύση, και βασίζεται στην κοινή λογική ενός συμπολίτη μας, που διαθέτει και χρησιμοποιεί το μυαλό του.

Για μας τους κοινούς θνητούς θα μπορούσε να θεωρηθεί ιδανική λύση. Στους ειδικούς που αρέσουν τα μεγάλα έργα, τα μεγάλα λόγια, οι κόντρα μελέτες, οι φανφάρες χωρίς ουσία, μάλλον θα τους ξενίσει ακριβώς για την απλότητά της.

Στην ταράτσα της «Μαργαρίτας», ένα βράδυ καλοκαιριού, από αυτές τις «δύσκολες» νύχτες αλλά και μέρες για την πόλη, κάτω στο δρόμο μαίνονταν τα αυτοκίνητα με κόρνες και μουσικές, τα μηχανάκια μαρσάριζαν, η ουρά των αυτοκινήτων στο δρόμο του κάστρου έμοιαζε ατελείωτη… Ο βιασμός του τοπίου της λιμνοθάλασσας, του κάστρου, της Γύρας, της παραλίας, γινόταν μπροστά στα μάτια μας. Ήταν τότε που ο καλός φίλος μας εκμυστηρεύτηκε την ιδέα του.

θα μπορούσε να δημιουργηθεί ένας δρόμος κατά μήκος του διαύλου που να ακολουθεί την υπάρχοντα δρόμο και την ξέρα. Θα κατέληγε απέναντι από το ΚΤΕΛ στη θέση δηλαδή που είχε ορισθεί ως έξοδος της υποθαλάσσιας σήραγγας.

Αυτό που θα χρειαζόταν ήταν η μεταφορά της υπάρχουσας πλωτής γέφυρας στη νέα της θέση, δηλαδή στις παλιές Αλυκές, στο τέλος της οδού Φιλοσόφων.

Αυτόματα από την ίδια κιόλας μέρα όλη η κίνηση των τροχοφόρων θα μπορούσε να μεταφερθεί έξω από την πόλη, η οποία αμέσως θα απελευθερωθεί. Όλο το παραλιακό μέτωπο θα μετατρεπόταν σε χώρο για ανθρώπινες δραστηριότητες πολιτισμένων ανθρώπων.

Η μεταφορά της πλωτής γέφυρας σε νέα θέση παρουσιάζει πολλά πλεονεκτήματα. Ο μεγαλύτερος όγκος των σκαφών που μπαίνει στο νησί προορίζεται είτε για το λιμάνι της πόλης είτε για την μαρίνα. Θα βρίσκονταν λοιπόν εκτός των ορίων της γέφυρας, η οποία θα χρειάζεται να ανοιγοκλείνει λιγότερες φορές.

Ρωτήσαμε φίλο τεχνικό αν αυτό είναι εφικτό να γίνει. Η άποψή του ήταν απόλυτα θετική. Η μεταφορά της υπάρχουσας πλωτής γέφυρας είναι ένα έργο που μπορεί να γίνει. Έχοντας ήδη τη γέφυρα, το κόστος του έργου περιορίζεται μόνο στην κατασκευή του θαλάσσιου δρόμου και του έργου υποδοχής της υπάρχουσας γέφυρας. Αν στο μέλλον στη θέση της πλωτής γέφυρας θελήσουμε να βάλουμε συρταρωτή, «κουμπωτή» ή άλλης μορφής γέφυρα, δεν δημιουργείται πρόβλημα, αφού η βασική φιλοσοφία του έργου παραμένει η ίδια. Συμπλήρωσε επίσης πως στα πλάγια του επιθαλάσσιου δρόμου θα μπορούσε να κατασκευαστεί πεζόδρομος και ποδηλατόδρομος.

Μπορείτε να φανατιστείτε πόσο μαγευτικό θα ήταν, να διασχίζαμε το δίαυλο με ποδήλατο ή με τα πόδια, έχοντας την πόλη απέναντι μας;

Η λύση που σας περιγράφουμε, ακριβώς γιατί είναι απλή, θα δημιουργήσει απορίες. Μα αφού είναι τόσο απλό, γιατί δεν το είχαν σκεφτεί οι αρμόδιοι τόσα χρόνια; Υπάρχουν πολλές εξηγήσεις. Όπως έχει δείξει η γενικότερη πορεία της χώρας, αλλά ακόμα και η σκληρή καθημερινότητα, «οι αρμόδιοι» συνήθως δεν έχουν καλές σχέσεις με τον κοινό νου και λογική. Έχουν επίσης μια πάγια προτίμηση στα μεγάλα έργα. Βάζοντας ακόμα ανέφικτους στόχους, δεν χρειάζεται να δράσουν και να παράγουν έργο άμεσα. Γι’ αυτό χρειάζονται δεκαετίες από τη σύλληψη μέχρι την υλοποίηση ενός έργου.

Το αποτέλεσμα είναι πως όλα αυτά τα χρόνια που καταγινόμαστε με υπόγειες τρύπες, χάσαμε τον μπούσουλα. Είναι ανάγκη όσο ποτέ άλλοτε, να μεταφερθεί η είσοδος του νησιού. Η υπάρχουσα κατάσταση έχει υποβαθμίσει το νησί και την πόλη ανεπανόρθωτα. Το βλέπουμε κάθε χρόνο να συντελείται.

Καταθέτουμε την πρόταση με την ελπίδα ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που διαθέτουν στοιχειώδη λογική και αγάπη γι’ αυτό το νησί.

Για όσους ενδιαφέρονται για τη συνέχεια, πως δηλαδή θα ήταν η πόλη μετά τα παραπάνω αντιγράφουμε άρθρο της Ελένης Κατωπόδη, η οποία ξεκινά από άλλη αφετηρία αλλά καταλήγει στο ίδιο αποτέλεσμα.

«Με τον τρόπο αυτό, όλη η παραλία της πόλης θα μπορούσε να πεζοδρομηθεί, να γίνουν ποδηλατόδρομοι, υπαίθριοι χώροι εκδηλώσεων, πάρκα, κιόσκια. θα απελευθέρωνε όλη την οπτική της πόλης σε αυτή τη θαυμάσια θέα που προσφέρει η Γύρα και το κάστρο, χωρίς ένα σωρό σταθμευμένα οχήματα. Ελεύθερη κίνηση των ανθρώπων, χωρίς όχληση, απεριόριστη θέα, έλλειψη θορύβου, ατυχημάτων και εκνευρισμού…

Αυτή η χωροθέτηση θα απελευθέρωνε και τον δρόμο της Γύρας από τα φορτηγά και όλα τα βαρέως τύπου οχήματα, τα οποία υποχρεωτικά διέρχονται από εκεί. Από πού δηλαδή; Από ένα από τα γραφικότερα τοπία της χώρας το οποίο τυγχάνει να είναι και περιοχή natura. Μία περιοχή που θα έπρεπε, επίσης κατά τη γνώμη μου, να είναι άλλο ένα μέρος περιήγησης με ασφάλεια και ησυχία. Είναι ήδη ένα μέρος στο οποίο πολλοί κινούνται με ποδήλατα, άλλοι τρέχουν, άλλοι περπατούν αλλά όλα αυτά γίνονται δίπλα από φορτηγά και αυτοκίνητα που μπερδεύουν το δρόμο της γύρας με πίστα φόρμουλας.

Όλο αυτό το έχω οραματιστεί πολλές φορές από παιδί. Ένα τεράστιο πάρκο με μία από τις πιο όμορφες τοπογραφίες, με έντονο το στοιχείο του ήρεμου νερού, με τον απεριόριστο ορίζοντα, με ζωή, κίνηση, ελευθερία και καθαρή ατμόσφαιρα! Κάτι σαν γιαπωνέζικος κήπος στο μεσογειακό του! Κι αυτό και τη Γύρα! Ξύλινα δρομάκια ακόμη και μέσα από το ιβάρι, περιβαλλοντικά κιόσκια, παγκάκια (το τοπίο είναι πραγματικά ανεπανάληπτο). Στη φαντασία μου έχω δει ζωγράφους, φωτογράφους, ποιητές, συγγραφείς να μαζεύονται με ηρεμία, να δημιουργούν, να συνδιαλέγονται. Θα μπορούσε να προσελκύει ανθρώπους από όλο τον κόσμο μόνο γι’ αυτό….»