HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΜοναξιά μου όλα

Μοναξιά μου όλα

«Είναι Πέμπτη. Αυτό δεν προσθέτει τίποτα. Είναι απόγευμα. Αυτό αφαιρεί. Είναι καιρός βροχερός. Αυτό περιπλέκει. Είσαι μόνος σου, κι αυτό προσθέτει, αφαιρεί, περιπλέκει».
Κική Δημουλά

Γράφει η Μαρία Πολίτη*

Περίπλοκο πράγμα η μοναξιά. Περίπλοκο και ανεξήγητο. Πώς γίνεται να περιτριγυριζόμαστε από τόσους ανθρώπους κι όμως να νιώθουμε μόνοι; Πώς γίνεται στην εποχή της ψηφιακής επανάστασης, όπου η επικοινωνία έχει γίνει παιχνιδάκι, εμείς να συνεχίζουμε να νιώθουμε πιο μόνοι από ποτέ;
Μήπως –τρομάζω και που το σκέφτομαι- είναι η επιδημία της σύγχρονης εποχής; Μια αρρώστια που ύπουλα εισβάλλει στη ζωή μας , αθόρυβα μα εντελώς διαπεραστικά.

«Λοιπόν, μείναμε εσύ κι εγώ», λέω στέκοντας όρθια μπροστά στο καθρέφτη μου. Εγώ. Τόπος ερημικός. Τόπος περιφραγμένος με συρματοπλέγματα. Ναρκοθετημένο πεδίο, δε λες καλύτερα; Όλα μου φταίνε. Μια μικρή αφορμή και είμαι έτοιμη να εκραγώ. Όχι να φωνάξω, μα να ουρλιάξω. Έχω στοιβάξει πολλά μέσα μου. Η ανάσα μου κάδος απορριμμάτων, η ψυχή μου χωματερή. Ως πότε θα καταπίνω μονοξείδιο του άνθρακα χωρίς να μιλάω;

«Νιώθω μόνη μου», λέω στο είδωλό μου και δυο καυτά δάκρυα κυλάνε στα μάγουλά μου. Περιμένω λίγα δευτερόλεπτα μήπως και πάρω κάποια απάντηση. Μάταια. Πεισμώνω. Πνίγω έναν ασφυκτικό λυγμό που κοντεύει να μου κλέψει την ανάσα και συνεχίζω. «Νιώθω μόνη μου, μ΄ακούς; Κανείς δε μπορεί να με καταλάβει».

Κρατάω την αναπνοή μου μήπως κι αυτό, που θα ειπωθεί, δεν μπορέσω να το ακούσω. Τίποτα. Το είδωλό μου στον καθρέφτη συνεχίζει να με κοιτάει ατάραχα, σχεδόν περιπαιχτικά.

Μαζεύω, λοιπόν, τα κομμάτια μου, τους λυγμούς και την περηφάνια μου και τα τοποθετώ σ΄ένα σκονισμένο κουτάκι στο πίσω μέρος της καρδιάς. Φοράω το χαμογελαστό μου πρόσωπο και προσπαθώ να δώσω έναν ψεύτικο τόνο αισιοδοξίας στα πράγματα.

Πόσες φορές, άραγε, δεν έχουμε όλοι μας βιώσει αυτή την εσώτερη μοναξιά, που τίποτα και κανένας δε μπορεί να τη διαπεράσει; Κι ακόμη δεν έχω καταλάβει. Τη μοναξιά τη χτίζει ο καθένας μόνος του ή η ίδια υπακούει σε αυθαίρετους πολεοδομικούς κανόνες και μόνη της ορθώνεται κλειδώνοντας μας στο πιο βαθύ Εγώ μας;

Και οι άνθρωποι γύρω μας; Μα ζούμε περιστοιχισμένοι από ανθρώπους που καθημερινά συναντάμε και συναναστρεφόμαστε είτε στη δουλειά μας, στη γειτονιά μας, είτε στο ευρύτερο κοινωνικό μας γίγνεσθαι.

Όλοι μοιάζουν να έχουν γίνει παράλληλες γραμμές, που τρέχουν δίπλα-δίπλα, μα που δεν συναντιούνται ποτέ. Μοιράζονται φευγαλέες ματιές, ανταλλάσσουν τυπικές καλημέρες, συνεννοούνται με νοήματα- μιας και οι κουβέντες κοστίζουν- και ύστερα σκύβουν το κεφάλι και συνεχίζει ο καθένας το δρόμο του. Μπορεί μέσα τους να ποτίζουν την ελπίδα, πως κάποτε θα συναντηθούν, θα δώσουν τα χέρια και θα πορευτούν πλάι-πλάι, μα αυτό είναι μια αυταπάτη που κρατάει κατά κάποιο τρόπο τους ανθρώπους στο να συνεχίζουν.

Ο κόσμος μοιάζει πολύ μόνος!
Και όσο μόνος μοιάζει, τόσο πιο απέραντος γίνεται.

Στο τέλος της ημέρας όλοι επιστρέφουν στα σπίτια τους. Εκεί χτίζει ο καθένας τη δική του φυλακή μπροστά σε άψυχες, μαύρες οθόνες.
«Η ζωή μας, πίσω από τις οθόνες.
Η φωνή μας, σε φωτεινά πληκτρολόγια.
Ο πόνος και η διασκέδαση, σε αναρτήσεις.
Ο έρωτας και η επαφή, σε εικονικές συνευρέσεις.
Οι φίλοι, αριθμητικά νούμερα αγνώστων.
Οι βόλτες μας, έγιναν εσωτερική απομόνωση.
Τα αγγίγματα, ψυχρές επαφές σε κρύο γυαλί».

Κι έτσι ζούμε μια άλλη ζωή «ψηφιακή» μέσα στην κανονική μας ζωή. Αν αυτό ονομάζεται «ψηφιακή ηρωίνη», όπως λένε οι ειδικοί, φοβάμαι πολύ για τις παρενέργειές της. Μήπως και καταντήσουμε απλοί επισκέπτες στη ζωή μας. Άνθρωποι άμαθοι με τσακισμένα φτερά σε ξένους καιρούς. Η συνήθεια είναι μια μαύρη αγορά από μόνη της, που αγοράζει ακριβά και πουλάει φτηνά. Εμείς πόσο κοστολογούμε τη ζωή μας;

Ευτυχώς που μπορούμε ακόμα και κοιμόμαστε. Εκεί στεγάζονται τα όνειρά μας κι αυτά δε μπορεί να μας τα πάρει κανείς. Προς το παρόν, τουλάχιστον.

* Η Μαρία Πολίτη είναι νηπιαγωγός. Γεννήθηκε στη Λευκάδα, μεγάλωσε στην Κοντάραινα και τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Καστοριά. Αγαπά το νησί μας και λατρεύει τη θάλασσα. Όπως αναφέρει το γράψιμο είναι ένα είδος λύτρωσης από τη σκληρή πραγματικότητα.

Προηγουμενο αρθρο
Ο Μύθος του Έρωτα και της Ψυχής
Επομενο αρθρο
Τα φιλοζωικά σωματεία και ανεξάρτητοι φιλόζωοι της Λευκάδας τάσσονται κατά του καταφυγίου αδέσποτων ζωών

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.