Μπάνιο στο Κάστρο με το βαρκάκι

Στη δεκαετία του 1950 οι κολυμβητές της παραλίας του κάστρου έφταναν μέχρι τη θάλασσα με βαρκούλες με πανιά. Αργότερα ήρθαν οι βενζίνες, η διαδρομή συντόμευσε και τα απρόοπτα λιγόστεψαν.

Όπως θυμάται η Ελένη Ματαράγκα: «στη δεκαετία του 1950 οι βάρκες που πηγαίναμε για μπάνιο είχαν πανιά. Ξεκινούσαμε από το λιμάνι και καταλήγαμε στο μουράγιο. (δίπλα από την αμμόγλωσσα). Εκεί μας υποδεχόταν το καφενείο του Σπύρου Νησιώτη (Πούλου), με καφέ, βυσσινάδα και νερό. Δούλευε με πάγο και γεννήτρια.

Όσοι χρησιμοποιούσαμε τις βάρκες με το πανί, γνωρίζαμε τον τρόπο που έπρεπε να καθόμαστε. Μισοί από τη μια μεριά και μισοί από την άλλη για να υπάρχει ισορροπία. Ο βαρκάρης καθόταν πίσω στο τιμόνι όπου κατέληγαν και τα σκοινά από τα πανιά. Ανάλογα κατά που φυσούσε ο αέρας τα τέντωνε. Αν στη διαδρομή φυσούσε δυνατότερος αέρας, η βάρκα έγερνε από τη μεριά του πανιού. Κάποιοι από τους επιβάτες μετακόμιζαν στην αντίθετη μεριά ώστε να ισορροπήσει η βάρκα. Προτιμούσα να κάθομαι στην πλευρά που ήταν τα πανιά για να βάζω το χέρι μου στη θάλασσα.

Αν στη διάρκεια της διαδρομής τύχαινε να σταματήσει ο αέρας, ο κυρ Γιάννης ο βαρκάρης, με το κουπί έσπρωχνε τη βάρκα κοντά στο δρόμο, έβγαινε έξω, έπαιρνε το σχοινί και έσερνε τη βάρκα περπατώντας μέχρι το μουράγιο.

Μετά το 1960 οι βάρκες αντικαταστάθηκαν με τις βενζίνες. Το δρομολόγιο παρέμεινε το ίδιο.»

1960. Στην αμμόγλωσσα

Πίσω από τον Φάρο