Οι Άγγελοι στη γη

Θέλω πολλά να γράψω, πολλά να πώ. Πολλές σκέψεις… Πολλά λόγια…
Χιλιάδες λέξεις…
Είναι στιγμές που σαν χείμμαρος έρχονται. Μπερδεμένες. Ανακατεμένες άσχημα. Πότε σιγά σιγά και πότε απότομα.
Στην αρχή σε ξεγελούν μα μετά γίνονται αδίστακτες. Μιλούν όλες μαζί. Φωνάζουν δυνατά!
Ένα πλήθος άναρχο. Έτσι δεν είναι και ο κόσμος μας; Ένας άναρχος πληθυσμός.
Με χρώματα. Πολλά χρώματα, μα όταν ανακατεύονται στην παλέτα γίνονται μία περίεργη απόχρωση, όπως περίεργη είναι και η ψυχή μας.

Ανατέλοντας ο Ήλιος ο κόσμος είναι όμορφος.
Φωτεινός, ζεστός. Σε προσκαλεί να ταξιδέψεις μαζί του. Να γνωρίσεις, να μάθεις, να νιώσεις μέσα σου την καθαρή, κρυστάλινη ανάσα της ζωής.
Μα μέχρι να δύσει και το μάθημα να τελειώσει, ο ουρανός δεν είναι πάντα καθαρός. Κοκκινίζει. Μαυρίζει. Και μετά πάλι το ουράνιο τόξο τον χρωματίζει.
Ξανά και ξανά. Αμέτρητες φορές.
Το ταξίδι αυτό μοιάζει συνηθισμένο. Ξεκινάς, προχωράς, ζείς δίχως πολλά γιατί.
Αυτά είναι. Αυτά ξέρεις.

Μα αν τυχόν το βλέμμα σου ξεφύγει, χάνεις την εναρμόνιση. Βιάζεσαι. Προχωράς πολύ. Ξεφεύγεις απο το σύνολο και δεν μπορείς να ακολουθήσεις. Να καταλάβεις. Απλώς παρατηρείς. Ψάχνεις τρόπους να μπείς στη ροή του ποταμιού αλλά πετάγεσαι έξω. Συνέχεια. Τραυματίζεσαι. Ματτώνεις. Ο ήλιος φροντίζει τις πληγές, εκείνες όμως δεν κλείνουν και κάποια στιγμή μεγαλώνουν και ενώνονται και σε κυριεύουν. Και τότε μόνο καταλαβαίωεις ό,τι όλα έγιναν γιατί ποτέ δεν έπαψες να είσαι παιδί.

Παιδί.
Κοιτάξτε λίγο τα παιδιά. Κοιτάξτε τα στα μάτια. Με τον ήλιο πίσω τους.
Μπορείτε να δείτε το βλέμμα τους;
Πόσο καθαρό και αγνό. Πόσο άμεσο και δυνατό!
Σαν των Αγγέλων. Γιατί τα παιδιά είναι οι Άγγελοι του Θεού στη γη!
Και αυτό το τόσο όμορφο βλέμμα! Κοιτάξτε πως αλλάζει με το ταξίδι του Ήλιου. Είτε με ουράνιο τόξο είτε με βροχή και χιόνια. Αλλάζει. Χάνει την ομορφιά του, την καθαρότητα του, την αμεσότητα του. Γίνεται λυπημένο ή πονηρό. Σκοτεινό.
Κρύβει πολλά. Πάρα πολλά.

Γιατί φίλοι μου τα παιδιά, γεννιούνται μπουμπουκάκια και ο ήλιος τα ανθίζει για να ντύνουν την Άνοιξη αλλά θέλουν φροντίδα. Αγάπη, Αλήθεια και Καλοσύνη να μεγαλώσουν.
Δεν έχει σημασία αν ζούν σε λιβάδια, σε περιποιημένες γλάστρες ή στην άκρη του δρόμου ανάμεσα στις πέτρες.

Εκείνα δεν το γνωρίζουν. Δεν τα νοιάζει. Μπορούν όλα μαζί να αγγαλιαστούν και να στολίσουν ολόκληρο τον κόσμο. Να τον προστατεύσουν με την αγάπη τους.
Δυνατοί φύλακες.
Αν τα άφηναν τα αγκάθια που τον έχουν τυλίξει σαν συρματόπλεγμα απο όπου κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Δεν μπόρεσε ποτέ.
Για αυτό το νού σας στα παιδιά.
Ο κόσμος μας θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικός και εμείς καλύτεροι αλλά μας είπαν ψέματα.

Αφιερωμένο στην κ.Μαρία Μαραγκού
που δεν είναι παιδί αλλά είναι ένας όμορφος άγγελος στη γή.

Ειρήνη Περδικάρη