HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΟι Αμάδες

Οι Αμάδες

Παιχνίδια και… Παιγνίδια

Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Το παιγνίδι των αμάδων έρχεται κι’ αυτό από βάθος χρόνου το οποίο έπαιζαν ως και οι ενήλικες. Η ονομασία του παιγνιδιού ωφείλεττο στις μικρές λεπτόπαχες πλακοειδείς πέτρες ή στους, ομοίως, πλακοειδείς συμπαγείς οπτοπλίνθους.

Κατά περίεργο τρόπο όλα τα ομαδικά παιδικά παιγνίδια, τουλάχιστον στη Χώρα του νησιού, άρχισαν να σβήνουν (με γοργό ρυθμό θα ’λέγαμε) από τα μισά της δεκαετίας του 1960 όπου και με την χαραυγή της επομένης δεκαετίας είχαν πάψει πλέον να απαντώνται στις γειτονιές. Το παιγνίδι των αμάδων επέπρωτο κι’ αυτό να υποστή την ίδια μοίρα των υπολοίπων παιγνιδιών το οποίο μάλιστα είχε υποστεί εκ παραλλήλου και παραλλαγή της ονομασίας, γνωστό ως «ομάδες».

Ως… «ομάδα» ήτο γνωστό στο επιδάφιο παιγνίδι των φιγουρών και συγκεκριμένα στο είδος εκείνο που εξέφραζε το ‘πάνω μέρος των παλαιών τσιγαρο-κουτιών (έχει δημοσιευτεί στα προηγούμενα).

Στο παιγνίδι συμμετείχαν πάνω από δυό παιδιά τα οποία έφεραν από μία αμάδα το καθένα. Εάν, όμως, έπαιζαν πάνω από δυό παιδιά (έως τέσσερα το πολύ), τότε στο παιγνίδι συμπεριλαμβάνετο και μία αμάδα επί πλέον η… Μάννα. Αυτή η αμάδα δεν ανήκε μόνιμα σ’ έναν παίκτη αλλά, ευκαιριακώς , στον εκάστοτε νικητή. Έτσι, λοιπόν, εάν στο παιγνίδι συμμετείχαν τρία παιδιά, στον αριθμό των αμάδων προστίθετο και μία τετάρτη μικροτέρου μεγέθους ή άλλου χρώματος ούτως ώστε να ξεχωρίζη.

AMADES1

Στη συνέχεια ακολουθούσε η κλήρωση για το δικαίωμα του ριξίματος της… Μάννας αλλά και της πρωτιάς. Ο… «τυχερός» έρριχνε την… Μάννα όσο μακριά ήθελε και προς όποια κατεύθυνση ήθελε. Μετά το ρίξιμο, με συρτή σχεδόν βολή κατεύθυνε την αμάδα του προς την… Μάνα, με σκοπό να την προσεγγίσει όσο πιο πολύ μπορούσε, ακόμα δε και να… κολλήση πάνω της. Εάν, όντως, η αμάδα του κολλούσε στην… Μάννα τότε τα υπόλοιπα παιδιά ήλπιζαν να πετύχουν το ίδιο με την δική τους αμάδα, ώστε να στερήσουν από αυτόν τον πόντο. Αφού, πλέον, είχαν ρίξει όλοι την αμάδα τους, νικητής ανακηρύσσετο εκείνος του οποίου η δική του ήτο η πλησιεστέρα προς την… Μάννα. έτσι, εκτός από τον πόντο που έπαιρνε, είχε και το δικαίωμα να ρίξη την αμάδα… «Μάννα», εκεί που ήθελε αυτός.

Το παιγνίδι ή τουλάχιστον ο πρώτος γύρος τελείωνε, όταν ο ένας εκ των παικτών είχε συγκεντρώσει έναν ωρισμένο αριθμό πόντων, παίρνοντας εκ παραλλήλου και το καθωρισμένο, εκ των προτέρων, έπαθλο όπως λ.χ. ένα ποσό χρημάτων το οποίο αντεστοίχη σε δεκάρες ή δίκαρα σε γυαλένιες (γυαλίνους βόλους) σε… μελίκοκκα και την τελευταία περίοδο ζωής του παιγνιδιού σε παιγνιδάκια του… Κλιν ή του Νετ, τα οποία προς δελεασμό των μαννάδων –χάριν των παιδιών των- εμπεριέχοντο στα φακελλάκια σκόνης πλυσίματος. Επίσης, υπήρχε και η καταβολή του συμφωνηθέντος τιμήματος, σε κάθε ριξιά. Η τελευταία όμως αυτή περίπτωση επέφερε γκρίνιες στους… χαμένους, αφού δεν ήταν και λίγες οι φορές που οι ευνοημένοι της τύχης, εγκατέλειπαν στη μέση το παιγνίδι προφασιζόμενοι κάποια δικαιολογία του τύπου: «μ’ πονάει η κ’λιά μ’» ή «με φωνάζ’ η μάννα μ’»!

AMADES

Εάν υπήρχε κατάλληλος χώρος για τη συνέχιση του παιγνιδιού (ο δρόμος για παράδειγμα), τότε μπορούσε να εκτυλίσσεται συνέχεια προς τα εμπρός – όλο προς τα εμπρός. Στην αντίθετη περίπτωση το παιγνίδι συνέχιζε μπρος-πίσω, στον ίδιο πάντα χώρο.

Στην περίπτωση όπου το παιγνίδι διεξάγετο με δυο παίκτες, τότε δεν απαιτείτο η «αμάδα… Μάννα», αλλά αρκούσε ο δεύτερος παίκτης να εγγίξη την αμάδα του αντιπάλου κι’ ακόμα να γίνη προσφυγή στον γνωστό όρο-συμφωνία: «χέρι-ποδάρι», (ο όρος χέρι-ποδάρι έχει ερμηνευθεί στο παιγνίδι που αφορά τις γυαλένιες). Και ’δω η καταβολή του τιμήματος, από τον… χαμένο ίσχυε και με τους δυό τρόπους που αναφέρονται πιο πάνω.

Στην πρώτη περίπτωσι, όπου μπορούν να λάβουν μέρος τρεις παίκτες ήτο εφικτό το κάθε παιδί να έχη δυό αμάδες. Αυτό όμως πού ωδηγούσε; Δεν οδηγεί στην αρχέγονη μορφή του πρώτου παιγνιδιού των μπαλλών, που στη Χώρα έμεινε γνωστό ως «αμπαλλί στου Πάλα» ή ως «αμπαλλί στου Πάππου»; Αντί των αμάδων δεν υπήρχαν οι σφαιρικές ή οι στρογγυλοποιημένες κυλινδρικές μπάλλες; Επίσης ο τρόπος διεξαγωγής του παιγνιδιού των αμάδων ή των γυαλενιών (χέρι-ποδάρι) απαντάται και ως παραλλαγή των μπαλλών στη Γαλλία είτε συνέχεια προς τα εμπρός είτε μπρος-πίσω.

Προηγουμενο αρθρο
Έκθεση αγιογραφίας: Μια ενδιαφέρουσα εικαστική εμπειρία
Επομενο αρθρο
Ο Νώντας και ο Νότης: Δυό αγόρια, ένα κορίτσι, ένα σάντουιτς!

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.