HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΟλαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά

Ολαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά

Πως γίναμε έτσι; Τι είναι αυτό που ζούμε τα τελευταία χρόνια; Πόσος λαϊκισμός, πόση πνευματική φτώχεια!

Από πότε αυτό το νησί ανήγαγε σε σημαντικό γεγονός το ετεροχρονισμένο κόψιμο μιας πίτας; Από πότε, δεν θυμώνουμε παρακολουθώντας σε καθημερινή βάση αυτή την πασαρέλα των νυν και εκκολαπτόμενων (πάνω στα πατήματα των νυν) αιρετών; Περιφέρονται από χωρίον εις χωρίον, από αίθουσα σε αίθουσα, παπαγαλίζοντας ανοησίες, κοινοτοπίες, μπούρδες και πομφόλυγες. Και φεύγουν όλοι ευχαριστημένοι.

Και καλά οι νυν και οι εκκολαπτόμενοι αιρετοί, τόσα ξέρουν τέτοια κάνουν. Ο κόσμος όμως, τόσο νωθροί, τόσο αδιάφοροι, τόσο ολιγαρκείς έχουμε γίνει; Μέχρι εκεί φτάνουν οι απαιτήσεις μας; Τόσο χειραγωγούμενοι είμαστε;

Δυο μήνες το χειμώνα με τις πίτες και τους χορούς, τρεις μήνες το καλοκαίρι με τα πανηγύρια, πότε βρίσκουν χρόνο να δουλέψουν, να ξεκουραστούν να μελετήσουν και να «ξεστραβωθούν», οι αιρετοί μας;

Και εν τέλει, πως θέλουμε να δείχνουν το ενδιαφέρον τους οι αιρετοί, απέναντι στα προβλήματα των χωριών, των σωματείων, των φορέων, των πολιτών; Μας αρκούν οι πίτες και τα σουβλάκια των πανηγυριών; Μήπως ήταν καλύτερα το όποιο ενδιαφέρον, να εκδηλώνεται κάπως αλλιώς, δηλαδή με έργα και ουσία;

Βραβεύουμε και βραβευόμαστε μεταξύ μας, όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, και ο καλός και ο κακός και ο μέτριος. Και αν δεν υπάρχουν κλίμακες και κατηγορίες, δημιουργούμε για την περίσταση. Τα έχουμε φέρει όλα στα μέτρα μας. Όποιος δεν «βγαίνει στο μυαλό», θα τον βραβεύσουμε για το μπόι του ή για την καλή του την καρδιά! Δεν υπάρχουν κλίμακες αξιών. Είμαστε οι καλύτεροι, οι πρώτοι, χωρίς αξιολόγηση και μέτρο. Πόση ισοπέδωση…

Η θεοποίησης της ασημαντότητας. Η χαρά της μετριότητας. Στρατιωτάκια, δεν ξεχωρίζει κεφάλι.

Το Πνευματικό Κέντρο ξεμπέρδεψε με τον Πολιτισμό, με την ενασχόληση με το Πνεύμα και παραδίδει μαθήματα πλεξίματος!

Και όπως έλεγε και ο μεγάλος Διονύσης Σαββόπουλος:

Ολαρία ολαρά, δάγκωσε με πιο βαθιά
Αχ, ο Όλιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά
διαμαντένιο δαχτυλίδι του φοράει και πετούν αγκαλιασμένοι μακριά…

Ολαρία ολαρά, γύρω γύρω τα παιδιά
ο μαρκήσιος Ντε Σαντ μ’ ένα χίπη, ο φονιάς με το θύμα αγκαλιά
ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη κι η παρθένα με τον σατανά…

Όλο αυτό βρισκόταν σε λανθάνουσα κατάσταση στην προ ΣΥΡΙΖΑ εποχή. Συντηρήθηκε όμως και γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια. Βρίσκεται στην μεγαλύτερη άνθιση του. Υπάρχει για να κρατάει χαρούμενο τον λαό! Ονομάζεται λαϊκισμός.

Αντί να βάζεις κανόνες, οράματα και κατευθύνσεις, χαϊδεύεις αυτιά σε «εορταστικές εκδηλώσεις» κολακεύοντας τους πολίτες, δίνοντάς τους την ψευδαίσθηση πως δήθεν ασχολείσαι με τα προβλήματά τους. Να άγεσαι και να φέρεσαι, αντί να ζητάς εγρήγορση και συμμετοχή. Αντί να βάζεις τον πήχη όλο και πιο ψηλά σε στόχους, αντιμετωπίζεις την κάθε διαφορετική άποψη, το κάθε σπινθηροβόλο πνεύμα, ως εχθρό και αντίπαλο.

Κι εμείς έχουμε κατεβάσει τον πήχη στο έδαφος, αφού δεν αντιδρούμε, όταν μας σερβίρονται μικροέργα της δυναμικότητας των παλιών κοινοτήτων, σαν μεγάλες επιτυχίες. Έχουμε καταντήσει μπανιστιρτζήδες φωτογραφιών με τους αιρετούς να περιφέρονται εδώ κι εκεί καταχαρούμενοι.

Μετριότητες σε όλα τα πόστα σε όλους τους τομείς έχουν εθίσει την κοινωνία σε ελάχιστες απαιτήσεις. Πως γίναμε έτσι;

Που είναι εκείνα τα «τρανταχτά» ονόματα που διαφέντευαν τούτο το νησί στον πολιτισμό…

Λαϊκισμός η μάστιγα της εποχής. Γιγαντώθηκε ελλείψει αντιστάσεων και βολεύει όλους. Κυρίως όμως τους μεγάλους λαϊκιστές που είναι οι τοπικοί άρχοντες. Εκλέχτηκαν συγκυριακά μεν, αλλά με παντιέρα ρίξεις και τομές. Με σύνθημα, να αφήσουμε πίσω το παλιό, φτάσαμε να βρισκόμαστε στα υπόγεια, κάτω από την ναφθαλίνη.

Δημοτικοί άρχοντες που ορκίστηκαν με πολιτικό όρκο, για πέντε χρόνια δεν έχουν αφήσει λιτανεία και συλλείτουργο, αγρυπνία και αγιασμό, πομπή και ταρατατζούμ. Πρώτοι και καλύτεροι. Κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας θρησκευόμενοι και άθεοι.

Τόσο «ευκολάκια» μας υπολογίζουν; Πώς τους δώσαμε τέτοιο δικαίωμα; Πως μας μεταχειρίζονται σαν παιδάκια που τα ξεγελάς με μια καραμέλα;

Είναι πολύ συνηθισμένο πολιτικοί να λένε ψέματα, να υπόσχονται άλλα πριν τις εκλογές και άλλα να κάνουν μετά, εδώ όμως μιλάμε για κάτι ποιοτικά διαφορετικό που μυρίζει μούχλα, επικίνδυνο λαϊκισμό και έχει οδηγήσει στον «Μεγάλο μας Ύπνο».

Ο Δημοτικός Σχολιαστής

Προηγουμενο αρθρο
Άνετη επικράτηση της Νίκης μέσα στον Βύρωνα επί του Αθηναϊκού
Επομενο αρθρο
Βίντεο από την εμφάνιση του «Απόλλωνα» Καρυάς στην «Πίτα του Ηπειρώτη»

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.