Ο Ζακχαίος

Ποιος δεν θυμάται εκείνον το μικρόσωμο, σβέλτο, μικροπωλητή κουλουριών; Ποιος δεν θυμάται τον ταυρομάχο, που φιγουράριζε πρώτος πρώτος στη φεστιβαλική παρέλαση των ξένων χορευτικών συγκροτημάτων; Λάτρης του παραδοσιακού ισπανικού χορευτικού ρυθμού αλλά και ένθερμος υποστηρικτής-θαυμαστής της συντοπίτισσας Αγνής Μπάλτσα, έμεινε στη μνήμη ολονών σαν ένας από τους ασυνήθιστους τύπους που έβγαζε κάποτε η Χώρα.

Σβέλτος, περιδιάβαινε το παζάρι απ’ του Κερατόκωλου ίσαμε τον Άη Μηνά μια, δυο φορές την ημέρα από το πρωί μέχρι το μεσημέρι. Με τη στεντόρεια φωνή του, επαναλάμβανε ακατάπαυστα την ακατάληπτη φράση, η οποία ασφαλώς θ αντηχεί στ αυτιά των παλιών, κάθε φορά που η μορφή του χτυπά τα θυρόφυλλα της μνήμης: «Κουλουράς ε — εε! Δω τ’ς ωρέ!». Η εξήγηση της ανωτέρω διαφημιστικής φράσης, δόθηκε από τον ίδιο μικροπωλητή προς το γράφοντα, λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια: «Α! Ξέρς τι έλεγα; Κουλουράς εεεε! Εδώ της ώρας!».

Μέσα, λοιπόν στη βιτρίνα του Ζαχαίου υπήρχαν ταξινομημένα τα μικρά, μαλακά φραντζολάκια, από φαρίνα, μήκους περί τα 12 εκατοστά, κολλημένα στο πλάι τους και πασπαλισμένα με άφθονη ζάχαρη, τα αποκαλούμενα και τζαλέτια. Εκτός από τα τζαλέτια, υπήρχαν ομοίως ταξινομημένα και δυο διαφορετικού σχήματος κουλούρια.

Αυτά ήταν σχήματος δακτυλίου και κοτσίδας με τη διαφορά ότι ήταν πασπαλισμένα με άφθονο σουσάμι. Ζητώντας κουλούρι ο πελάτης, ζητούσε το κυκλικό, ενώ ζητώντας κοτσίδα, ζητούσε αυτό που είχε μορφή πλεξούδας.Τα γευστικότατα αυτά παρασκευάσματα τα έψηναν στους φούρνους της πόλης, και την ειδικότητα αυτή διατήρησε για πολλά χρόνια ο φούρνος του Μούσ’κα ή του Λεβεντόπουλου, δίπλα από το τυπογραφείο του Λάζαρη.

Όσοι των συμπολιτών πρόλαβαν «εν ενεργεία» το Χρήστο Κατωπόδη, κατά κόσμον Ζακχαίο ή (κατά συγκοπή του κ) «Ζαχαίο», έχουν να θυμηθούν σπαρταριστά γεγονότα, από τους έρωτές του, αφού συχνά θέλοντας να αυτοχαρακτηριστεί ως «ζωντανός τύπος», έλεγε, σε κουραστικό βαθμό, τη φράση: «εγώ στα νειάτα μ’, παράβγαινα με κούρσες».

Πηγή κειμένου: Νίκος Βαγενάς: «Πάτρια Ίχνη – Ψηφίδες από τη Λευκάδα του χθες», εκδόσεις: «Fagottobooks», 2014.
Οι φωτογραφίες είναι από το οικογενειακό αρχείο της οικογένειας Καραστάθη.