Ο θάνατος του Νίκου – Πρόεδρος της κοινότητας Σύβρου – Πρόταση για χειροτονία σε Ιερέα

Απομνημονεύματα ιερέως Κωνσταντίνου Κακαβούλη – Μέρος Θ΄

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
1919 -1926

ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

Συζούσα είπαμε με τους γονείς μου και περνούσαμε αγαπημένα και καλά.
Η μακαρίτισσα η πεθερά μου, επειδή είχαν πεθάνει οι δύο κόρες της Παρασκευή και Τασία με την γρίπη τον χειμώνα του 1918, δεν ήθελε πλέον να έλθει στο χωριό από την θλίψη της. Με την κουνιάδα μου εμάλωναν καθημερινώς. Μιά μέρα λέγω στην κουνιάδα μου να κάμει καλά γιατί με την γρίνα της θα κάμη την μάνα να παντρευτή. Εκείνη το πίστεψε και μου λέγει με σοβαρότητα ότι εδώ γαμβρός δεν έρχεται. Εγώ τότε γελούσα και ακόμη έμεινε σαν ανέκδοτο.

Τον Μάρτιον του 1920 αρρώστησε η μακαρίτισσα η γυναίκα μου από πνευμονία σοβαρά. Ηλθε από τον κάμπο η πεθερά μου και την περιποιόταν. Έλεγε η μακαρίτισσα, θεέ μου να γίνη καλά η θυγατέρα μου και να πεθάνω εγώ. Πράγματι, μόλις έγινε καλά η κόρη της, αρρώστησε αυτή από πνευμονία και πέθανε στο πατρικό μου σπίτι. Δεν θέλησε να την πάμε στο σπίτι της, απ’ εκεί την κηδεύσαμε.

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΣΤΑ ΣΑΒΒΙΝΑΤΑ

Τότε επειδή έμεινε μοναχή της η κουνιάδα μου Αικατερίνα, για να μην μείνη μόνη της, κανονίσαμε με τους γονείς μου να φύγω εγώ απ’ εκεί με την οικογένειάν μου και να πάω στο σπίτι της πεθεράς μου και να μείνω με την κουνιάδα μου και έκτοτε μένουμε μαζί. Αυτή δεν παντρεύτηκε και μένει μαζί μας.
Εγώ τότε εργαζόμην γεωργικάς εργασίας. Το 1920 εγεννήθη ο υιός μου Τιμόθεος μήνα Σεπτέμβριον το τρίτο παιδί. Το 1921 εγεννήθη ο Ανδρέας.

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ

Το 1922 μου πέθανε το δεύτερο παιδί μου ο Νίκος σχεδόν 5 ετών. Τότε η θλίψις μου ήτο σοβαρά και είχα εξαγριωθή, μάλιστα η μακαρίτισσα η γυναίκα μου, μου έκανε κουράγιο και μου έλεγε μην κάνης έτσι Κώστα μου θα κάμουμε κι’ άλλα παιδιά, μην τα βάζεις με τον Θεόν γιατί θα μας κάμη κι’ άλλα μεγαλύτερα κακά. Εγώ της έλεγα, και τι έχει να μου κάμει; Τι συνεβηκε όμως τότε. Τις 20 Σεπτεμβρίου 2 μήνες μετά τον θάνατον του παιδιού μου αποτόμως μου πόνεσε το δεξί μου χέρι μέσα στην παλάμη και για 24 ώρες προίσθηκε και είχα πόνους φρικτούς. Τότε μου το άνοιξε ο γιατρός ο Μομφεράτος και έβγαλε μια λεκάνη πίον με αίμα. Αυτό θέλησε να εξελιγθή σε μεγάλη πλήγή η οποία έτρεχε διαρκώς επί 6 μήνες. Τότε είχα αναλάβει ως καραβοκύρης στο λειτρουβιό του μακαρίτη Θεοδώρου Τσαρλαμπά. Επειδή έτρεχε η πληγή δεν ημπορούσα να κάμω άλλη δουλειά παρά μόνον να αλέθω και με τον τρόπο που αλέθαμε τότε τις ελιές ρίχνοντας με το φκιάρι και ακολουθώντας το άλογο. Είχα δε και τον αδελφό μου Σπυρογιάννη που με βοηθούσε.

ΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Την ημέραν 6 Δεκεμβρίου εορτή του Αγίου Νικολάου είπα εις τον αδελφό μου να πάει με την φοράδα ένα φόρτωμα λάδι στο Βλυχό να το πωλήση, διότι είχα περιέλθει λόγω των ασθενειών και του θανάτου του παιδιού μου εις άθλιαν οικονομικήν κατάστασιν. Ο αδελφός μου μου είπε, και δεν αφήνουμε Κώστα να μην πάω σήμερα, που είναι τέτοια βαριά γιορτή του Αγίου Νικολάου; κι εγώ του είπα, σήμερα θέλω εγώ που είναι του Αγίου Νικολάου, τι θα κάμω το πανηγύρι του παιδιού; Εννοούσα το παιδί που είχε πεθάνει. Βάλαμε λοιπόν το λάδι στα ασκιά, παίρνει ο αδελφός μου το ένα ασκί και το φόρτωσε στη φοράδα, κράταγα εγώ το άλλο το ασκί, πιάνει λοιπόν να σηκώση και το άλλο ασκί και ω του θαύματος!!! άνοιξε το ασκί με το οποίον ασκί κουβαλούσα την προτύτερη ημέρα λάδι των πελατών του λιτρουβειού και χύθηκε όλο το λάδι μέσα στα λιοκόκια. Τότε σαν τον Απόστολον Παύλον, φωτίσθηκε ο νους μου, άνοιξαν τα μάτια αναγνώρισα ασέβειαν που έδειχνα απέναντι του Θεού και είπα στον αδελφό μου να κατεβάσει και το άλλο ασκί από την φοράδα και ανέβαλα πλέον το ταξείδι για το Βλυχό, και έστειλα τον αδελφό μου την επομένην ημέραν από την εορτήν του Αγίου Νικολάου.

Μετά απ’ αυτά τα γεγονότα συνήλθα πλέον και ανεγνώρισα το λάθος. Μπήκα σε ένα διαμέρισμα του ελαιοτριβείου να πάρω σβεντίνες λιοκόκι να βάλω στη φωτιά που βράζαμε το νερό και ρίχναμε στις ελιές για να βγαίνει το λάδι κι’ εκεί εζήτησα συγνώμην από τον Θεόν, είπα τις λέξεις αυτές, Θεέ μου συγχώρεσέ με γιατί δεν τα βγάζω άλλο πέρα μαζί σου.

Μετά από κάμποσες ημέρες πήγα στον πνευματικό, εξομολογήθηκα και κοινώνησα από τότε έπαυσα τις βλασφημίες και εβάδισα πλέον το δρόμο του Θεού.

Δεν πέρασαν απο τότε πολλές ημέρες που άρχισαν να εμφανίζονται οι καρποί της μετανοίας. Οπως παραπάνω λέγω ότι ευρισκόμην εις αθλίαν οικονομικήν κατάστασιν.

Στην Αμερικήν τότε βρισκόταν ένας κουνιάδος μου, ο μακαρίτης ο Πάνος ο Σαββίνος, ο οποίος είχε ασωτέψει εκεί και είχε πέντε χρόνια να γράψει στην μητέρα του και στις αδελφές του. Εν τω μεταξύ σ΄αυτά τα 5 χρόνια είχον πεθάνει οι 2 αδελφές του από την γρίπη το 1918 και η μητέρα του το 1920 από πνευμονία. Αυτός δεν γνώριζε τίποτε απ’ αυτά τα γεγονότα που εμεσολάβησαν εις την οικογένειάν του. Μετ’ ολίγας ημέρας μετά τα γεγονότα του λαδιού και της εκδηλώσεως της μετανοίας μου έρχεται ένας συγγενής μου στο λειτρουβειό που εργαζόμουν και μου λέγει ότι στου Γεροντάκι το μαγαζί σε ζητάει ο ταχυδρόμος. Μπα, είπα, τι δουλειά έχω εγώ με τον ταχυδρόμο; Σηκώθηκα και πήγα μέχρι εκεί και μου λέγει ο ταχυδρόμος ότι έχω ένα συστημένο γράμμα από τον κουνιάδο μου. Εγώ εξεπλάγην διότι ποτέ δεν είχα αλληλογραφίαν μαζί του. Διότι όταν εγώ παντρεύτηκα την αδελφή του είχε παύσει αυτός να γράφη της μητέρας του, και έλεγα πως είναι δυνατόν να έχω εγώ γράμμα του. Μου έδωσε λοιπόν το γράμμα και μέσα στο φάκελο που έγραφε το όνομά μου, είχε δεύτερον φάκελον εις το όνομα της μητέρας του και έτσι το άνοιξα και μέσα είχε 50 Δολάρια και επιστολήν στην μητέρα του, που της ζητούσε συγγνώμην που δεν της έγραφε 5 χρόνια και τα 50 δολάρια της έγραφε να δώσει 10 στην κάθε αδελφή του, 10 στον Κώστα, εις εμέ δηλαδή και 10 να κρατήση εκείνη. Τότε εγώ του απήντησα όλην την κατάστασιν της οικογενείας του, τον θάνατον της μητέρας του και των 2 αδελφών του και ότι μένω στο σπίτι τους μαζί με την αδελφή του Αικατερίνα. Από τότε αρχίσαμε αλληλογραφία τακτική οπότε δεν μου έστειλε γράμμα ο μακαρίτης χωρίς τουλάχιστον 50 Δολλάρια και έτσι ο Θεός τον έστειλε να με ενισχύση εις την ανατροφήν και αποκατάστασην της πολυμελούς μου οικογενείας. Από τότε κυλούσαν τα χρόνια καλά.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΣΥΒΡΟΥ

Το έτος 1926 εξελέγην εις τας κοινοτηκάς εκλογάς πρώτος σύμβουλος και εν συνεχεία πρόεδρος της Κοινότητας. Κατά το διάστημα της προεδρίας μου, η οποία διήρκησε μόνον ένα χρόνο, έγιναν τα εξης έργα στην κοινότητα Σύβρου.

1ον ο νεροκράτης, 2ον το γεφύρι στου Ριγάνι, ψηφίσθηκαν δε οι βρύσες, στου Ριγάνι και τα Κακαβουλάτα και το γεφύρι στου Καρούχα τα οποία έργα έγιναν το επόμενον έτος επί προεδρίας Θεοδώρου Κακαβούλη διότι εγώ τα τέλη Δεκεμβρίου παρητήθην από πρόεδρος διότι χειροτονήθηκα Ιερεύς.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΣΕ ΙΕΡΕΑ

Κατά τον Αύγουστον του έτους 1926 με κάλεσε ο μακαρίτης ο γιατρός ο Σκλαβενίτης Μομφεράτος και μου είπε ότι πρέπει να γίνω παπάς διότι ο τότε εφημέριος Σύβρου μακαρίτης Ιωαννίκιος Δευτεραίος είχε 3 χωριά, τον Σύβρο, τον Βουρνικά και τον Αγιον Ηλίαν. Τότε όμως απαιτούντο προσόντα, απολυτήριον Σχολαρχείου το οποίον εγώ δεν είχα. Δεν είχε τον τρόπο ο καημένος ο πατέρας μου να με βάλη στο σχολαρχείο παρά που ήτο επιθυμία μου. Ανάλαβε λοιπόν να βγάλη οικονικόν απολυτήριον διότι το είχε μεγάλον πόθο να γίνω Ιερεύς, ήτο δεύτερός μου εξάδελφος και είχαμε αγαθάς σχέσεις αι 2 οικογένειαι, δεν το κατόρθωσε όμως και έτσι εματαιώθησαν αι προσπάθειαί του.

Κατά τον Οκτώβριον του ιδίου έτους κατηργήθη ο νόμος αυτός των προσόντων του Σχολαρχείου και ήρχισε ο τότε Μητροπολίτης Λευκάδος Δανιήλ Σουλίδης εκ Ζακύνθου, να χειροτονή Ιερείς με απολυτήριον Δημοτικού Σχολείου. Τότε πολλοί με παρακίνησαν να δεχθώ να γίνω Ιερεύς, μεταξύ των οποίων και ο μακαρίτης Παναγιώτης Κωστής (Μπουρλιάκος) εκ Ζακύνθου, ο οποίος πολύ με υπεστήριξε.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

Εν τέλει το απεφάσισα και την 13ην Δεκεμβρίου 1926 φύγαμε με τον ανωτέρω Παναγιώτη Κωστή και πήγαμε στην Λευκάδα να παρουσιασθώ στον Δεσπότη να τον παρακαλέσω να με χειροτονήση Ιερέα. Η μακαρίτισσα η γυναίκα μου μου έλεγε επειδή ήτο ημέρα Τρίτη της εβδομάδος να μην ξεκινήσω ημέρα, πως έχει μιά ώρα κακή, κι εγώ της είπα σήμερα θέλω εγώ που είναι Τρίτη.

Πήγαμε στην Λευκάδα μαζί με τον Παναγιώτη Κωστή, πήγα στον Δεσπότη, του είπα ότι θέλω να με κάμη παπά, δεν μου αρνήθηκε, αλλά μου είπε, μετά τας εορτάς γιατί ήτο κουρασμένος. Φύγαμε λοιπόν για το χωριό Τετάρτη βράδυ.

Προτού φύγουμε για το χωριό με συνάντησε ένας συγγενής μου, ο μακαρίτης ο Σταθαγγέλης, και μου είπε, εάν θέλω να γίνω παπάς να συνενοηθώ πρώτα με τον Βαγγέλη. Αυτός λύει και δένει μες στην Μητρόπολη. Εγώ του απήντησα ότι προκειμένου να γίνω παπάς από ένα παληόπαιδο δεν θέλω να γίνω και έφυγα για το χωριό.

Το παιδί αυτό πήγαινε στο γυμνάσιο κι έμενε κοντά στον Δεσπότη και επειδή ο Δεσπότης το είχε ανάγκη να τον εξυπηρετή, τον έκανε όπως ήθελε και μάλιστα τον εκμεταλεύετο με τον χειρότερο τρόπο. Είχε καταντήση την Μητρόπολη οίκον εμπορίου παίρνοντας χρήματα από τους υποψηφίους. Εγώ δεν το έβαλα καθόλου αυτό το παιδί σε κουβέντα.

Πήγα είπαμε στο χωριό βράδυ Τετάρτη. Την Πέμτη πήγα στην εργασία μου στο λιτρουβιό. Ολην την νύκτα δεν κοιμήθηκα καθόλου. Είχα και έχω ακόμη το ελάττωμα όταν έχω εκρεμή ζητήματα να μην ημπορώ να κοιμηθώ ούτε να φάγω. Το πρωί μόλις πήγα στο λιτρουβιό ήλθε σε λιγάκι ο κουμπάρος Παναγιώτης Κωστής, με τον οποίον είχαμε πάει μαζί την προτητερη ημέρα στην Λευκάδα, και μου λέγει, τι όνειρο είδες απόψε Κώστα, και του είπα: Ξέρεις τι όνειρο είδα, να πάμε αύριο στην χώρα και ή να γυρίσω παπάς η να παραιτηθώ, γιατί απόψε ούτε κοιμήθηκα ούτε καθόλου ψες βράδυ, ούτε να εργασθώ ημπορώ από την αγωνία μου. Τότε μου λέγει αυτός το ίδιο όνειρο είδα κι’ εγώ. Φώναξε λοιπόν έναν εργάτη να βάλης στην δουλειά σου, τακτοποιήσου και αύριο Παρασκευή να φύγουμε για την Λευκάδα.

ΝΕΑ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΤΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ

Φώναξα λοιπόν τον εξάδελφό μου μακαρίτη Νικολή Συρίτη τον άφησα αντικαταστάτη μου, κι’ εγώ έφυγα αμέσως για το Μαραντοχώρι να συναντήσω τον μακαρίτη θείον μου, παπά Σπύρο Σκληρόν, αδελφόν της μητέρας μου και του ζήτησα ράσα και καλυμαύκι γιατί δεν είχα καιρό να φκιάσω δικά μου και ανέλαβε να τα μεταφέρη στην Λευκάδα ο μακαρίτης εξάδελφός μου Στέφανος Κακαγκιός.

Απ’ εκεί πήγα στην Βασιλική, στον μακαρίτη παπά Σίδερη πνευματικό μου και πήρα την συμμαρτυρία.
Από την Βασιλική ανέβηκα πήρα την αναφοράν και την γύρισα σ’ όλο το χωριό και την υπέγραψαν οι ενορίται της Κοινότητος Σύβρου και την επομένην ημέραν Παρασκευήν φύγαμε μαζύ με τον Παναγιώτη Κωστή και πήγαμε στην Λευκάδα.

Πήγα το απόγευμα της Παρασκευής στον Δεσπότη και του είπα ότι ήλθα για να με κάνεις παπά προ των εορτών, διότι δεν ημπορώ να ευρίσκομαι τόσες ημέρες σ’ αυτή την αγωνία. Ο Δεσπότης μου απήντησε να σε κάνω Κακαβούλη μου, αλλά αύριον Σάββατον λέγω να μην λειτουργήσω γιατί είμαι κουρασμένος. Την Κυριακή θα σε κάνω Διάκο και την Δευτέρα παπά. Τότε πετιέται το παιδί ο Βαγγέλης και του λέγει ότι, την Κυριακή έχεις δώσει λόγο στον Προκόπη. Τότε του λέγει ο Δεσπότης: Την Δευτέρα που θα κάνω παπά τον Κακαβούλη θα κάνω Διάκο τον Προκόπη. Οταν εγώ είδα το παιδί, το οποίον εγώ δεν είχα πλησιάσει καθόλου, να του μιλάει με τέτοια θρασύτητα, έλαβα το θάρρος και του είπα. Σεβασμιώτατε δεν κάνετε μιά θυσία να λειτουργήσητε αύριον να με κάμητε Διάκο και την Κυριακή παπά για να μην κάθομαι τόσες ημέρες στην Λευκάδα και εξοδεύομαι που είμαι πτωχός οικογενειάρχης; Τότε ο μακαρίτης μου λέγει ας γίνει κι’ αυτό με το θέλημα του Θεού και μου λέγει. Πηγαίνετε έξω με τον κλητήρα της Μητροπόλεως να ψωνίσητε ό,τι χρειάζεται δια την χειροτονίαν.

Συνεχίζεται.

Διαβάστε το Α΄ μέρος [ΕΔΩ].
Διαβάστε το Β΄ μέρος [ΕΔΩ].
Διαβάστε το Γ΄ μέρος΄[ΕΔΩ].
Διαβάστε το Δ΄ μέρος [ΕΔΩ].
Διαβάστε το Ε΄ μέρος [ΕΔΩ].
Διαβάστε το Ζ΄ μέρος [ΕΔΩ].
Διαβάστε το Η΄ μέρος [ΕΔΩ].