Ο μόνος τρόπος που ξέρει ότι γίνονται τα πράγματα

Από τη συνήθη θέση αλαζονικής ισχύος ο Αλέξης Τσίπρας παρέδιδε ταπεινωτικά μαθήματα πολιτικής και διπλωματίας σαν νεόκοπος Αντενάουερ, αντί να προσπαθεί να βρει κοινούς τόπους συνεργασίας σε ένα εθνικό θέμα, όπως έκαναν πάντα όλοι οι προκάτοχοί του

Ανδρέας Πετρουλάκης

Κατά τη γνώμη μου η συμφωνία για το Μακεδονικό είναι καλή, υπό το πρίσμα ότι τέτοιου είδους συμφωνίες δεν στρέφουν το βλέμμα στο παρελθόν αλλά στο μέλλον. Γιατί αντικατοπτρίζουν τη θέληση των δύο πλευρών να κάνουν υποχωρήσεις για να συζήσουν ειρηνικά και δημιουργικά, αντί να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλον με όρους νίκης και ήττας. Ο Αλέξης Τσίπρας θα μπορούσε να πιστωθεί πολιτικά και ιστορικά μία μεγάλη επιτυχία, αλλά έκανε ό,τι μπορούσε ώστε να χρεωθεί μία ακόμα ευκαιρία διαίρεσης του λαού και του πολιτικού κόσμου. Ο λόγος είναι ότι δεν ξέρει άλλον τρόπο να γίνονται τα πράγματα. Ακόμα και τον ευγενέστερο σκοπό να υπηρετεί, θα μετέλθει τα πλέον διχαστικά μέσα, που ασφαλώς στο τέλος θα υπονομεύσουν αυτόν τον ίδιο τον σκοπό. Κοντολογίς, είναι ο άνθρωπος που όταν περάσει μια γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο, μέχρι να φθάσουν αυτή θα έχει πάρει διαζύγιο από τον παππού.

Αντί να επιδιώξει, όπως θα ήταν το απολύτως φυσικό, πολύ πριν έρθει στο φως η προοπτική συμφωνίας, κρυφές και φανερές συναντήσεις με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης ώστε να εκμαιεύσει κατά το δυνατόν συναινέσεις και κοινές γραμμές, εκείνος βρήκε μία ακόμα αφορμή για τυφλή αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση.

Από τη συνήθη θέση αλαζονικής ισχύος στην οποία σκαρφαλώνει όποτε συνομιλεί με τους αντιπάλους του, απλώς παρέδιδε ταπεινωτικά μαθήματα πολιτικής και διπλωματίας σαν νεόκοπος Αντενάουερ, αντί να προσπαθεί να βρει κοινούς τόπους συνεργασίας σε ένα εθνικό θέμα, όπως έκαναν πάντα όλοι οι προκάτοχοί του. Των οποίων προκατόχων του εμφανιζόταν και ο αυθεντικότερος ερμηνευτής.

Παρέδιδε μαθήματα καραμανλισμού στους καραμανλικούς, παπανδρεϊσμού στους παπανδρεϊκούς, μητσοτακισμού στους μητσοτακικούς, λενινισμού στο ΚΚΕ. Η κρυστάλλινη απάντηση της Αλέκας Παπαρήγα αποκάλυψε εμφαντικά την εικόνα του γυμνού βασιλιά («Πρωθυπουργός είναι, ας τον προφυλάξει κάποιος, μην τον αφήνετε να λέει ασυναρτησίες»), αλλά εκείνος απτόητος, με την οίηση του νεόπλουτου Πρωθυπουργού, συνέχιζε σαν εκείνο το πράσινο ανθρωπάκι του Αστερίξ να ενσπείρει καθημερινές δόσεις διχόνοιας στα κόμματα και τον λαό. Εναν λαό, που αντί να προετοιμάσει με ηπιότητα σεβόμενος αληθινές και κατασκευασμένες ευαισθησίες (πάντως υπαρκτές), φρόντισε να λοιδορήσει ως όχλο. Και έτσι καταλήξαμε στο σουρεαλιστικό αφήγημα ότι όλοι οι άλλοι είναι ακροδεξιοί εκτός του Τσίπρα και του Καμμένου.

Δεν ξέρω ασφαλώς αν είχαν ελπίδα να πιάσουν τόπο οι προσπάθειες συναίνεσης που δεν έγιναν. Ειδικά από τη στιγμή που ο λαός δηλητηριάστηκε με αίσθημα εθνικής ήττας και ταπείνωσης από τους πατριδοκάπηλους (με σημαντική ευθύνη του κυβερνητικού εταίρου), ίσως για τη Νέα Δημοκρατία να ήταν πια μονόδρομος η υποταγή στην ορμή των συλλαλητηρίων.

Ομως η ιστορική υποχρέωση του Αλέξη Τσίπρα ήταν να τα προλάβει αυτά, πόσο μάλλον αφού δεν διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία στο Μακεδονικό – τώρα έχει δώσει απλώς μία θαυμάσια οδό διαφυγής στην αντιπολίτευση, η οποία διαφορετικά θα ήταν απολογούμενη. Και όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά φρόντισε να εξασφαλίσει προηγουμένως και μια έξτρα δόση εχθροπάθειας και πολεμικής αντιπαράθεσης, διασύροντας χωρίς στοιχεία κάποιους από τους πιθανότερους δυνάμει συμμάχους στο Μακεδονικό με την υπόθεση Novartis. Ακριβώς γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει ότι γίνονται τα πράγματα.

Πηγή