Ο παλιός ξύλινος Πόντες

Περίφημη για την εποχή της κινητή γέφυρα, ο πασίγνωστος Πόντες, όπως ακόμα διατηρείται η ονομασία, με τρεις καμάρες μεταξύ των οποίων δυο γερές πέτρινες βάσεις, θεμελιωμένες στο βυθό της θάλασσας. Κάθε καμάρα είχε μια ξύλινη γέφυρα από χοντρά δοκάρια. Οι δυο ακρινές ακίνητες ενώ η πολύ μεγαλύτερη μεσαία χωριζόταν σε δυο καταστρώματα που στο μέσον ξεχώριζαν. Το κάθε κατάστρωμα ήταν κρεμασμένο από δυο χοντρές αλυσίδες στο άκρο. Αυτές περνούσαν από καρούλια. Οι περασμένες στα καρούλια αλυσίδες μαζεύονταν με τη βοήθεια δυο χειροκίνητων τροχαλιών (βίντσια) σε δυο σιδερένιους άξονες. Όπως τραβιόταν οι αλυσίδες η κάθε μια σήκωνε το αντίστοιχο τμήμα της γέφυρας κι άνοιγαν τα δυο μεσαία τμήματα της μεσαίας γέφυρας για να περάσουν τα διάφορα πλεούμενα με τα άλμπουρα και τα πανιά τους.

Αυτή η κινητή γέφυρα, αληθινό επίτευγμα για την εποχή της ήταν αφάνταστα καλοφτιαγμένη και με έναν τόνο αισθητικής χάριν στις καλλιτεχνικές λεπτομέρειες και διακοσμήσεις. Προσέφερε μεγάλες υπηρεσίας αρκετά χρόνια. Η γέφυρα είχε ολοκληρωθεί μέχρι το 1902.

Όταν καταργήθηκε το ανεβοκατέβασμα της γέφυρας αποτέλεσμα της μετατροπής των ιστιοφόρων πλοίων σε μηχανοκίνητα διατηρήθηκαν πολλά χρόνια ακόμα οι σιδερένιοι πάσσαλοι και εκτελούσαν μια εκτός προγράμματος αποστολή.

Πάνω σ΄ αυτούς σκαρφάλωναν οι βαρκάρηδες και οι αχθοφόροι κι όταν έβλεπαν από την μπούκα της Πρέβεζας «καπνόν ανωθρώσκοντα», φώναζαν στη διαπασών «το παπόορ». Αυτό το σύνθημα είχε σαν επακόλουθο μια σωστή αναστάτωση στο λιμάνι, να συγκεντρωθούν οι επιβάτες με τις αποσκευές τους από τα γύρω καφενεία να ετοιμαστούν αρόδου οι βάρκες ώστε μόλις το πλοίο της γραμμής μποσκάριζε στο κάστρο (δίπλα στο φρούριο) να μπαρκάρουν οι επιβάτες στις βάρκες που θα τους μετέφεραν στο καράβι.

Στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 η ξύλινη γέφυρα ξηλώθηκε και αντικαταστάθηκε με τσιμεντένια, πάνω στις ίδιες πέτρινες βάσεις.

Τάκη Μαμαλούκα: «Λαογραφικά της Λευκάδας», 1978