Ο πλούτος της ψυχής αυτών που έχουν φύγει

Θυμάμαι σαν τώρα την παιδική μου ηλικία στο χωριό. Τότε που η μάνα μου ζύμωνε, σκούπιζε, ακάματα έκανε όλες τις δουλειές του σπιτιού και όχι μόνο. Τότε που ο πατέρας μου έλειπε από το πρωί ως το σούρουπο, καλλιεργώντας τα χωράφια, και γυρνούσε κατάκοπος αλλά ευχαριστημένος που θα μπορούσε ίσως να εξασφαλίσει λίγο φαΐ για τα παιδικά στόματα. Τότε που ο παππούς έπαιρνε τα πρόβατα και ανέβαινε ψηλά στους λόφους, στα οροπέδια, όπου έλειπε για μέρες, ίσως για εβδομάδες.

Τότε που η γιαγιά, με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε μια βόλτα στην αυλή, μαθαίνοντάς μου τραγουδάκια, ιστορίες και αστεία. Μου έδινε μια χούφτα καλαμπόκι να ταΐσω τις κότες και εγώ χαιρόμουν που μπορούσα κάτι να κάνω για να ταΐσω τα ζωντανά. Ειδικά, η εικόνα αυτή της γιαγιάς μου, με έχει σημαδέψει για πάντα. Και αν ακόμη τα έχω χάσει όλα, και τους παππούδες και τους γονείς και το σπίτι στο χωριό, μαζί με την παιδική μου ηλικία, αυτό που θα κρατώ για πάντα, είναι ο πλούτος της ψυχής αυτών που έχουν φύγει, πλούτος που όσο κι αν ψάχνω, πουθενά δεν μπορώ πλέον να τον βρω.

Πηγή: Ιχνηλατώντας τις ρίζες της ελληνικής παράδοσης