Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία
[Η Λευκάδα του ’80 σε άσπρο – μαύρο]
Ο τοίχος έχει τη δική του ιστορία
Τοίχος πανέμορφος, συμμετρικός και ομορφοκτισμένος. Έχουμε ακουμπήσει τα καλοκαίρια πάνω για λίγη σκιά. Έχουμε περπατήσει πάνω του, καμαρώνοντας το πέλαγος. Κι είναι τόσο όμορφα εκεί ψηλά! Στην άκρη του υπήρχε ο φάρος. Όλοι τον θυμόμαστε. Δεν ήταν κανένα καλλιτεχνικό δημιούργημα. Ένα σωρό σίδερα ήταν. Αλλά για μας που περπατήσαμε στο λιμενοβραχίονα του κάστρου ξυπόλητοι και με μαγιό το καλοκαίρι, αλλά και με μπουφάν το χειμώνα, ο φάρος ήταν κομμάτι των αναμνήσεών μας. Πρόσφατα ο φάρος έπαψε να λειτουργεί, αφαιρέθηκε. Δεν χρειάζεται πλέον. Κρίμα!
Τα βράχια και το κύμα
Απαλό και γλυκό νανούρισμα ο ήχος του κύματος που σκάει πάνω στα βραχάκια τα καλοκαίρια. Άγρια και μανιασμένα το χειμώνα κάνουν το τοπίο επιβλητικό. Αυτός ο τοίχος, αυτά τα βράχια απορροφούν λες όλη τη μανία της θάλασσας. Την ίδια στιγμή που τα κύματα μαίνονται εκεί, μπροστά στην αμμόγλωσσα υπάρχει γαλήνη και νηνεμία.
Οι φωτογραφίες είναι της Καίτης Κακαβούλη, το κείμενο είναι της Βιολέττας Σάντα
* Για να δείτε όλες τις φωτογραφίες της Καίτης Κακαβούλη κάντε [κλικ εδώ]
Δεν υπάρχουν σχόλια