HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΟ χώρος της λιμνοθάλασσας ας αποτελέσει το κέντρο διαβούλευσης της τοπικής κοινωνίας για ένα άλλο τρόπο ζωής

Ο χώρος της λιμνοθάλασσας ας αποτελέσει το κέντρο διαβούλευσης της τοπικής κοινωνίας για ένα άλλο τρόπο ζωής

Του Νίκου Κονδυλάτου

(Το κείμενο είναι τοποθέτηση του Νίκου Κονδυλάτου στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαΐου 2018 στο Πνευματικό κέντρο με θέμα: Η Λιμνοθάλασσα της Λευκάδας: παρελθόν παρόν μέλλον.)

Διανύουμε μία περίοδο όπου η κοινωνία διαρκώς συρρικνώνεται καθώς η οικονομία, διεισδύει ολοένα και πιο βαθιά στο σώμα της προκαλώντας τη σταδιακή αποσάθρωση της. Συνέπεια της κατάστασης αυτής είναι η αποδυνάμωση της πολιτικής, ως επίσημης έκφρασης της βούλησης της κοινωνίας. Η πολιτική σήμερα είναι κενή, στερείται περιεχομένου ηθικού και πνευματικού, είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τα σοβαρά προβλήματα της σύγχρονης εποχής. Η κυριαρχία της οικονομίας έχει στραγγίσει το δημόσιο λόγο από κάθε ηθική και πολιτική ουσία και έχει οδηγήσει στην επικράτηση μιας τεχνοκρατικής και διαχειριστικής πολιτικής που διέπει σήμερα τις κοινωνίες μας. Ως λογικό επακόλουθο όλων αυτών προέκυψε η αποκοινωνικοποίηση των πολιτών και η ιδιώτευση τους.

Υπό την έννοια αυτή βρισκόμαστε στην περίοδο του «μεγάλου ύπνου» όπως την είχε προσδιορίσει ο Καστοριάδης όπου ως κυρίαρχο πρόταγμα της κοινωνίας προβάλλει η κατανάλωση ενώ κύριο χαρακτηριστικό της πολιτικής ζωής είναι η απάθεια των πολιτών και η κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης, όλων των μορφών. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον απωθείται το αίτημα για αυτονομία, υπέρ μιας ιδιωτικοποίησης των ατόμων που έχουν χάσει κάθε αίσθηση συλλογικότητας. Αυτά όλα οδηγούν σε έλλειψη νοήματος, σε γενικευμένη κρίση, σε μία περίοδο λήθαργου, στον «μεγάλο ύπνο».

Γεννάται έτσι το ερώτημα πώς οι κοινωνίες μπορούν να επιβιώσουν έχοντας ως μοναδική αξία το κέρδος, καθώς όλα σήμερα μετρώνται- από όλες τις πλευρές του πολιτικού φάσματος- με όρους οικονομίας και μόνον. Ρηχότητα, έλλειψη αξιών, αδιάκοπη προβολή καταναλωτικών προτύπων, αλλά και απουσία ιδεών για το πώς μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή την κατάσταση είναι τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την εποχή μας. Για να θυμηθώ πάλι τον Καστοριάδη «ενώ το 1968 το ζητούμενο ήταν πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο τώρα οι περισσότεροι σκέφτονται πώς θα αλλάξουν την επίπλωση του σπιτιού τους». Αυτά έλεγε ήδη από το 1997 δίνοντας ταυτόχρονα και μία μορφή διεξόδου: «o αγώνας για την έξοδο από αυτό το πνεύμα, θα μπορούσε να αναβαθμίσει άλλες αξίες, ακόμα και προγονικές, όπως αυτή της ολιγάρκειας, που σε ορισμένους ίσως να φαίνονται ντεμοντέ. Και όμως αυτή η ολιγάρκεια είναι σίγουρα απαραίτητη, αν θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη μας, και μαζί με αυτόν και το είδος άνθρωπος».

Η αδυναμία αντιμετώπισης της οικολογικής κρίσης που απειλεί σοβαρά τον πλανήτη, συνιστά μία ακόμα ένδειξη της απαξίας της πολιτικής και της ανικανότητας των κοινωνιών να παρέμβουν για την αντιμετώπιση της σοβαρότερης απειλής για την ίδια τους τη ζωή.

Η σημερινή ημερίδα με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, όπως είναι η λιμνοθάλασσα της Λευκάδας, ας αποτελέσει μία ακόμα ευκαιρία, για μας εδώ στη Λευκάδα, να συλλογιστούμε, να αφυπνιστούμε, να αναστοχαστούμε και να δούμε τα πράγματα με διαφορετικό μάτι.

Η λιμνοθάλασσα είναι ένας γεωμετρικός τόπος όπου μπορούν να συναντηθούν έννοιες όπως εγρήγορση, εθελοντισμός, συλλογικότητα, συνεργασία, οικολογία, ομορφιά, ευαισθησία, έμπνευση, ποίηση, αίσθηση, αίσθημα, ολιγάρκεια, νόημα, ουσιώδες, βιωσιμότητα, ποιότητα ζωής.

Ποιότητα ζωής… Άραγε τι εννοούμε με τον όρο;

Ο σύγχρονος καταναλωτικός μας πολιτισμός αξιώνει να εννοούμε την απόκτηση ή τη χρήση όσο το δυνατόν περισσότερων αγαθών προβάλλει από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, θεσπίζοντας και τα ανάλογα καταναλωτικά πρότυπα. Αυτοκίνητα, μηχανές, έπιπλα, σπίτια με πισίνες και λοιπές ανέσεις, ενδύματα, αρώματα, καλλίγραμμα σώματα, ηλεκτρονικές συσκευές παντός τύπου με τις οποίες πλέον είμαστε αναπότρεπτα καλωδιωμένοι, είναι μερικά από τα ποθούμενα αγαθά. Ο αλλοτριωμένος από τον καταναλωτικό πολιτισμό άνθρωπος επιδιώκει την κοινωνική του καταξίωση και επιβεβαίωση μέσω της απόκτησης όσο το δυνατόν περισσότερων και πλέον προβεβλημένων καταναλωτικών αγαθών.

Ωστόσο υπάρχει και η άλλη αντίληψη, αυτή που θεωρεί πως ποιότητα ζωής είναι η ποιότητα των σχέσεων μας με τη φύση και το περιβάλλον, των σχέσεων μας με τους άλλους, των σχέσεων μας με την πόλη ή το χωριό που ζούμε και η αγωνία μας για το παρόν και το μέλλον τους, ο σεβασμός μας στο ήθος του τοπίου, η απαίτηση μας για πολιτισμένο και λειτουργικό δημόσιο χώρο. Ποιότητα ζωής είναι να απολαμβάνουμε την ομορφιά του τόπου μας, καλή ώρα την λιμνοθάλασσα, μέσα σε συνθήκες που το επιτρέπουν, να κινούμαστε στην πόλη με ηρεμία και ασφάλεια, με τα πόδια ή με το ποδήλατο, να αγωνιζόμαστε για την προστασία του τοπίου και του περιβάλλοντος.

Η ποιότητα της ζωής εν κατακλείδι, μεταφράζεται σε ευημερία με την υπαρξιακή και όχι την υλική πρωταρχικά, σημασία. Αντί του περισσότερου το καλύτερο, αντί του έχειν το είναι. Θα πρέπει επομένως να στοχεύει όχι στη δημιουργία συνθηκών «ευτυχίας» με την αγοραία έννοια, όπως την εννοούμε, αλλά να ευνοεί και να διευκολύνει τη δυνατότητα να απολαμβάνει ο καθένας μια ποιοτική ζωή, δηλαδή μία ποιητική ζωή. Τα συναισθήματα που προκαλούνται από την ομορφιά της φύσης, την αρχιτεκτονική, τα έργα τέχνης αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ποίησης της ζωής όπως υπογραμμίζει ο Edgar Morin στο Δρόμο που υποδεικνύει στο ομώνυμο βιβλίο του.


Μέσα σε αυτό λοιπόν το περιβάλλον ένα από τα θέματα που θα μπορούσαν να μας απασχολήσουν στη σημερινή ημερίδα, είναι πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ομαλότερες συνθήκες ώστε να μας δίνεται η δυνατότητα να χαρούμε καλύτερα τη λιμνοθάλασσα, πως μπορούμε να κάνουμε ευκολότερη και πιο ελκυστική την πρόσβαση σ’ αυτήν, πως μπορούμε να έχουμε ένα χώρο συνάντησης, παρατήρησης και επικοινωνίας τόσο μεταξύ μας όσο και με τη λιμνοθάλασσα. Έναν χώρο που μπορεί και πρέπει να έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, λόγω της θέσης του, δίπλα στο ευαίσθητο τοπίο, για να αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι, να απολαμβάνεις.

Κάποια στιγμή, στο μέλλον, όταν οι συνθήκες κυκλοφορίας το επιτρέπουν, θεωρώ εύλογο, ολόκληρη η διαδρομή της Γύρας που περιβάλλει την λιμνοθάλασσα, να ανήκει κατά προτεραιότητα στον πεζό και τον ποδηλάτη. Τότε μπορεί να γίνει μία συνολική μελέτη αναβάθμισης του ρόλου της λιμνοθάλασσας για τη ζωή των κατοίκων, αλλά και των επισκεπτών, μέσα στο πνεύμα, φυσικά, όλων των στοιχείων που αναφέρθηκαν παραπάνω, αισθητικών, περιβαλλοντικών, παιδευτικών.

Προς το παρόν ας αρχίσουμε, συμβολικά και σημειολογικά, από μια λύση που σήμερα θεωρώ εφικτή και μπορεί να δώσει το στίγμα για τη συνέχεια.

Πρόκειται για το παραλίμνιο τμήμα από το PARKING μέχρι τη διασταύρωση μετά το γήπεδο του τένις. Η παρέμβαση για την απελευθέρωση του χώρου αυτού μπορεί να συνδυαστεί με ένα σχέδιο ασφαλούς πρόσβασης στα σχολεία με τα πόδια ή το ποδήλατο. Μάλιστα το πρόγραμμα αυτό θα μπορούσε να επεκταθεί και στο άλλο συγκρότημα των σχολείων καθώς θεωρώ πως και εκεί υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Και τα δύο σχολικά συγκροτήματα μπορούν να συνδεθούν με τον αστικό ιστό, τουλάχιστον της παλιάς πόλης, σε πρώτη φάση, με διακριτούς πεζόδρομους και ποδηλατόδρομους.

Η αρχή θα μπορούσε να γίνει, έστω και δοκιμαστικά, με απλές πρώτα παρεμβάσεις και ρυθμίσεις της κυκλοφορίας στην περιοχή, οι οποίες θα εφαρμοστούν με σωστή σήμανση ώστε ν’ απελευθερωθεί ο χώρος και αργότερα αν το επιτρέπουν οι συνθήκες (οικονομικές ή άλλες) να μεταφραστεί και σε έργο.

{ Περιληπτικά, πρόκειται περί μονοδρόμησης του παραλίμνιου δρόμου με κατεύθυνση προς τον Άη Γιάννη μέχρι του σημείου της διχάλας μετά το γήπεδο του τένις. Από το σημείο αυτό μέχρι την πόλη θα αποτελεί ζευγάρι με τον εσωτερικό δρόμο ( πίσω πλευρά του Γυμνασίου). Η μία λωρίδα του δρόμου (εσωτερική θα εξυπηρετεί τα οχήματα και η άλλη(παραλίμνια) θα γίνει ποδηλατόδρομος διπλής κατεύθυνσης. Το υπόλοιπο τμήμα, μέχρι τη λιμνοθάλασσα ανήκει στους πεζούς. Η ρύθμιση θα ισχύει μόνον κατά τη σχολική περίοδο.Η πρόταση είναι ενδεικτική, οι αρμόδιες υπηρεσίες μπορούν να την επεξεργαστούν λεπτομερέστερα. Τα σχέδια εκπονήθηκαν από το Εργαστήριο Αστικού Τοπίου}.


Είναι προφανές πως κάθε πρωτοβουλία για την εξασφάλιση χώρου υπέρ του πεζού και του ποδηλάτη συνοδεύεται υποχρεωτικά και από την αφαίρεση χώρου από το αυτοκίνητο. Κάτι τέτοιο στη Λευκάδα δεν το αποφασίζουμε εύκολα, μάλιστα δεν φαίνεται να μας απασχολεί και ιδιαίτερα αυτό το θέμα. Το πρόσχημα που συνήθως χρησιμοποιείται είναι η θέση της εισόδου στο νησί και η υποχρεωτική διέλευση από την πόλη. Έτσι έχουμε αφήσει ασύδοτη την κυκλοφορία του Ι.Χ. αυτοκινήτου και οποιαδήποτε λήψη μέτρων περιορισμού της την αφήνουμε για το απώτερο μέλλον. Όσο όμως πιο ασύδοτη γίνεται η συμπεριφορά μας τόσο πιο δύσκολα αλλάζει.

Η πρόταση για την εξασφάλιση του χώρου της λιμνοθάλασσας ας αποτελέσει, σημειολογικά, την απαρχή για το ξεκίνημα μιας συζήτησης στη Λευκάδα με στόχο την προώθηση των ήπιων μορφών μετακίνησης εις βάρος της χρήσης του Ι.Χ. αυτοκινήτου, την αποτροπή της σημερινής κυριαρχίας- ασυδοσίας του αυτοκινήτου, την εγκατάσταση περισσότερης ηρεμίας στην πόλη και γενικότερα την αναβάθμιση του δημόσιου χώρου, με μέτρα και παρεμβάσεις υπέρ του πεζού και του ποδηλάτη.

Ας σκεφτούμε μόνο πως εδώ στη Λευκάδα είναι τέτοιες οι συνθήκες που θα μπορούσε το σύνολο των μετακινήσεων-η πρόσβαση στους τόπους δουλειάς, στα σχολεία, στους χώρους αναψυχής και ψυχαγωγίας κ.ο.κ.-να γίνεται κυρίως με το ποδήλατο. Όταν στο Άμστερνταμ π.χ. το 55% των μετακινήσεων προς τους τόπους εργασίας σε απόσταση μικρότερη των 7,5 χιλιομέτρων γίνεται με το ποδήλατο ή στην Ουτρέχτη το 50%, ή στην Κοπεγχάγη το 42% των δρόμων είναι ποδηλατόδρομοι, στη Βαρκελώνη, το Παρίσι κ.ο.κ. εμείς γιατί δεν μπορούμε με σαφώς ευνοϊκότερες συνθήκες κλίματος, παράδοσης, επιπεδότητας κ.λ.π.; Να δημιουργηθούν δηλαδή εκείνες οι προϋποθέσεις άνεσης και ασφάλειας-ένα καλά σχεδιασμένο δίκτυο ποδηλατοδρόμων-οι οποίες θα αποτελούν κίνητρο ώστε ο πολίτης να χρησιμοποιεί το ποδήλατο ή τα πόδια, παράλληλα με τη λήψη μέτρων-επικοινωνιακών, κυκλοφοριακών, αστυνόμευσης κ.λ.π.-που θα αποσκοπούν στην αποφυγή της χρήσης του Ι.Χ. αυτοκινήτου.

Η παρέμβαση αυτή στο χώρο της λιμνοθάλασσας, ας μας κινητοποιήσει για να δούμε διαφορετικά και το θέμα του τουρισμού. Η ανεξέλεγκτη τουριστική ανάπτυξη με την υποβάθμιση που επιφέρει στις τοπικές κοινωνίες, την αλλοτρίωση των ανθρώπων, την εμπορευματοποίηση των πάντων, συνιστά έναν επί πλέον παράγοντα αποπροσανατολισμού και απομάκρυνσης από το νόημα και τα ουσιώδη.

Δεν χωρά αμφιβολία πως ο δρόμος που έχει ακολουθήσει και η Λευκάδα έχει προκαλέσει βαθειά τραύματα στον τόπο, τόσο στο εξωτερικό περίβλημα (τοπίο, περιβάλλον, ομορφιά) όσο και στον ευαίσθητο πυρήνα της (πολιτισμός, παραδόσεις). Η Λευκάδα από μία γραφική, ειδυλλιακή πόλη έχει μετατραπεί σε ένα πολύβουο αστικό κέντρο, με πολλή άσφαλτο και δρόμους εκτός κλίμακας, αναγκαίους όμως για να υποδεχθούν τα πλήθη του μαζικού τουρισμού, ο οποίος χρόνο με το χρόνο γιγαντώνεται, με τη σημαντική υποβοήθηση της εύκολης και ανέξοδης πρόσβασης στο νησί, και ως αδηφάγο τέρας δημιουργεί συνεχώς νέες ανάγκες σε υποδομές και μέσα. Δεν είναι τυχαίο πως για να αντιμετωπιστεί το τεράστιο πρόβλημα της στάθμευσης που δημιουργείται, έχουν ακουστεί στην τοπική κοινωνία ακόμα και προτάσεις όπως, να κάνουμε ένα τμήμα της λιμνοθάλασσας parking. Ανάλογα συμβαίνουν σε ολόκληρο το νησί.(Δέστε μόνο τις στατιστικές για τα τροχαία ατυχήματα). Ας σταματήσουμε λοιπόν να κεντάμε αμέριμνοι πάνω στον ίδιο καμβά και ας δούμε πώς μπορούμε να τον διορθώσουμε. Όσο μπορούμε.

Μία καλή αρχή θα μπορούσε να γίνει από τα σχολεία με τα προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης τα οποία όμως για να είναι αποτελεσματικά θα πρέπει να γίνονται κατά τέτοιο τρόπο ώστε οι μαθητές να μπαίνουν μέσα στην καρδιά του προβλήματος.

Η ΕΛΛΕΤ έχει πραγματοποιήσει σε πολλά νησιά των Κυκλάδων και της Δωδεκανήσου προγράμματα περιβαλλοντικής εκπαίδευσης τα οποία εξετάζουν την αλληλεξάρτηση προστασίας περιβάλλοντος και πολιτιστικής κληρονομιάς με τον τουρισμό και την ποιότητα ζωής. Π.χ. ένα πρόγραμμα αφορά σε διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα: «Τι μου αρέσει στο νησί και θέλω να διατηρηθεί, τι θέλω να αλλάξει;». Μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, φωτογραφίζουν και καταθέτουν τα σχόλια τους κάνοντας παρατηρήσεις και επισημάνσεις για την υπερδόμηση, την αρχιτεκτονική, την παράδοση, τις καλλιέργειες (αμπέλια, ελιές κ.λ.π.), τα παλιά επαγγέλματα κ.ο.κ.: Στις εκθέσεις των φωτογραφιών και των σχολίων που ακολουθούν, οι γονείς, οι συγγενείς και οι φίλοι των μαθητών, αλλά και οι εκπρόσωποι των τοπικών αρχών έχουν την ευκαιρία να συνειδητοποιήσουν μέσα από τα λόγια των παιδιών ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρότυπο. Την ίδια στιγμή δημιουργήθηκαν ή ενδυναμώθηκαν τοπικές επιτροπές στα νησιά για την ενίσχυση του διαλόγου στις τοπικές κοινωνίες για την υπαρξιακή, αισθητική και οικονομική σημασία της προστασίας του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Αυτή η διαδικασία συνέτεινε ώστε:

– οι νέοι να συνειδητοποιήσουν την περιπλοκότητα της αναπτυξιακής διαδικασίας του τόπου τους, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα αλλά και τους κινδύνους που τον απειλούν

– άνοιξε ένα ολοκληρωμένο τοπικό διάλογο για την ανάπτυξη κάθε νησιού προερχόμενο από τα σπλάχνα της τοπικής κοινωνίας έτσι ώστε να μην μπορεί να υπάρξει η κατηγορία ότι απειλεί το οικονομικό παρόν και μέλλον των νησιών εξασφαλίζοντας έτσι την απαραίτητη για τη συνέχιση του τοπική υποστήριξη. Επίσης ιδιαίτερης σημασίας θεωρώ τα προγράμματα βιώσιμης κινητικότητας όταν οι μαθητές υποκινούνται ώστε να θέσουν τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων. Όταν δηλαδή γυρνώντας την πόλη τους διαπιστώνουν και καταγράφουν τα προβλήματα ιδίοις όμμασι π.χ. το παρκάρισμα πάνω στις διαβάσεις ή πάνω στο πεζοδρόμιο, το διπλοπαρκάρισμα και τις επιπτώσεις του στην ομαλή κυκλοφορία, την κατάληψη του δημόσιου χώρου, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΑΜΕΑ, την κατάληψη των πεζοδρομίων ακόμα και από αρχές που θα έπρεπε να δίνουν το παράδειγμα όπως η Αστυνομία (κανόνας στη χώρα μας), τις παραβάσεις του Κ.Ο.Κ. τόσο στην κυκλοφορία όσο και στη στάθμευση κ.ο.κ. και συζητούν επί τόπου με τους πολίτες, τους εμπόρους, τους αστυνομικούς. Στη συνέχεια καταρτίζουν ερωτηματολόγια τα οποία αποστέλλουν στην τοπική κοινωνία και στο τέλος παρουσιάζουν την έρευνά τους και συζητούν με τους γονείς, τις αρχές και τους πολίτες τα συμπεράσματά τους.

Κλείνοντας, και με αφορμή τις αρχικές διαπιστώσεις αυτής της εισήγησης, θεωρώ πως ο Δρόμος μπορεί να χαραχθεί μόνον από εμάς τους ίδιους. Να καταφέρουμε δηλαδή πρώτα-πρώτα να ζούμε «ως πρόσωπα και όχι ως αντικείμενα» όπως υποδεικνύει στο τελευταίο βιβλίο του «Η ΠΑΝΩΛΕΘΡΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ» ο συμπατριώτης μας και φίλος Σωτήρης Χαλικιάς «η προσπάθεια να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας, όπως λέει, αποτελεί θεμελιώδη στιγμή του διαχωρισμού μας από τη λογική που διέπει αυτή την κοινωνία. Κύριο αίτημά μας δηλαδή πρέπει να είναι ο θεμελιακά διαφορετικός τρόπος σε αντίθεση με αυτόν που υποχρεωνόμαστε από τη σημερινή κοινωνική πραγματικότητα να ζούμε κάθε μέρα».

Να πάρουμε την ευθύνη της ζωής μας στα χέρια μας. Το γεγονός του διαχωρισμού μας από την λογική αυτής της κοινωνίας αποτελεί βασική προϋπόθεση και αποφασιστικό βήμα για την υλοποίηση μιας άλλης κοινωνίας.

Ο χώρος της λιμνοθάλασσας ας αποτελέσει, σημειολογικά, το κέντρο διαβούλευσης της τοπικής κοινωνίας για ένα άλλο τρόπο ζωής και μία νέα αντίληψη για τις τύχες του τόπου. Είναι ανάγκη να μιλήσουμε για τους κινδύνους που απειλούν τον τόπο μας αλλά και τον πλανήτη, για τις υποχρεώσεις μας απέναντι στις επερχόμενες γενιές, για την ποιότητα της ζωής μας, για το ωραίο και το αληθινό. Ο χώρος αυτός ας δώσει επίσης την ευκαιρία για να βγουν από την αφάνεια και την απομόνωση οι πολίτες που κατανοούν την υπαρξιακή, αισθητική και οικονομική σημασία των ευαίσθητων οικο-πολιτιστικών πόρων και ας αποτελέσει το σημείο συνάντησης των κινήσεων πολιτών και των φορέων που έχουν παρόμοιες ανησυχίες. Ας αποτελέσει το βήμα διαλόγου για όλους όσους έχουν κάτι να πουν και δεν βρίσκουν τον τρόπο, για όλους όσους ανησυχούν για το παρόν και το μέλλον του τόπου μας. Δεν αρκεί πλέον η καταγγελία, δεν αρκεί η διαπίστωση του επείγοντος των προβλημάτων. Πρέπει να συντονιστούν όλες οι προσπάθειες, τοπικής αυτοδιοίκησης, κινήσεων, φορέων, πολιτών για αυτόν τον νέο δρόμο.

(Το κείμενο είναι τοποθέτηση του Νίκου Κονδυλάτου στην ημερίδα που πραγματοποιήθηκε στις 5 Μαΐου 2018 στο Πνευματικό κέντρο με θέμα: Η Λιμνοθάλασσα της Λευκάδας: παρελθόν παρόν μέλλον.)

Προηγουμενο αρθρο
Η Λευκάδα έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά στοιχεία για να αποτελέσει ναυαρχίδα της ανάπτυξης...
Επομενο αρθρο
Τότε που όλα ήταν έργο των χειρών

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.