Παρουσίαση δυο βιβλίων από την Κατερίνα Λιβιτσάνου – Ντάνου

ΔΥΟ ΒΙΒΛΙΑ ΤΩΝ ΕΚΔΟΣΕΩΝ «ΠΟΛΙΣ»

Για άλλη μια φορά δύο βιβλία από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ με συγκίνησαν, με ξεκούρασαν και μου κράτησαν όμορφη συντροφιά. Τα προτίμησα για το μικρό αριθμό σελίδων και την απλότητα γραφής και πήρα απ’ το καθένα ιδιαίτερα μηνύματα

1) «Στ’ αμπέλια» του Σταύρου Ζουμπουλάκη, σελίδες 90, ένα νοσταλγικό ταξίδι, ένα ημερολόγιο Καλοκαιριού ουσιαστικά, στη γενέτειρα του συγγραφέα, τη Συκιά Λακωνίας. Μια αναδρομή στα δύσκολα, όμορφα όμως παιδικά του χρόνια. Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο ίδιος γράφει «δεν είχα καμιά διάθεση να διηγηθώ εδώ τα παιδικά μου χρόνια, παρά για να αποτυπωθεί το χνάρι αυτού του αιωνόβιου, χθεσινού μα και οριστικά καταποντισμένου κόσμου. Αυτός ο κόσμος με συγκινεί βαθιά, γιατί είναι ο κόσμος των αγαπημένων μου ανθρώπων. Τον σκέφτομαι πάντα με συγκίνηση, αλλά δεν τον νοσταλγώ».

Διαβάζοντας τις σελίδες του βιβλίου συναντάμε τη ζωή φτωχών και τίμιων χωρικών, την οικογένεια του συγγραφέα, τα τοπία της πατρίδας του, τις ασχολίες των κατοίκων, τα προϊόντα της περιοχής, τα παιδικά καμώματα στις διακοπές του Καλοκαιριού, που εγκατέλειπε την Αθήνα και πήγαινε στ’ αμπέλια, εκεί που ζούσαν οι θείοι και τα ξαδέρφια του. Με λέξεις απλές, με ιδιωματισμούς, όμορφες περιγραφές και ανθρώπινες, αθώες αφηγήσεις ανακαλύπτουμε έναν κόσμο σε μια γωνιά της χώρας μας, τη Λακωνία. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θυμόμαστε και οι νεότεροι μαθαίνουν τους αγώνες επιβίωσης των προγόνων τους.

2) «δένδρα, πολλά δένδρα» της Ρούλας Γεωργακοπούλου, σελίδες 72, η ανατομία της πιο ουσιαστικής σχέσης της ζωής μας, της σχέσης με τη μητέρα και ταυτόχρονα ύστατος αποχαιρετισμός, οικογενειακή ιστορία και ανασύνθεση μιας εποχής. Είναι η πρώτη πεζογραφική απόπειρα της συγγραφέως, που μας δημιουργεί πολλά συναισθήματα, για τη διαδρομή μιας οικογένειας, τη σχέσεις γονιών παιδιών και ειδικά μάνας παιδιών, για το πώς τα παιδιά βιώνουν το θάνατο του γονιού, για το τι τους μένει από ένα δυναμικό γονιό που τελειώνει τη ζωή του με άνοια ή Αλτσχάιμερ.

Στο οπισθόφυλλο διαβάζουμε για το βιβλίο «Αστείο και τρομερό, συγκινητικό και σκληρό, δε μιλάει απλώς για τη βιολογική μητέρα, φορέα της επιθυμίας και της απαγόρευσης, αλλά για το «μητρικό», τη βάση δηλαδή πάνω στην οποία στηρίζεται το αίσθημα ότι υπάρχουμε, τα όνειρα, οι σκέψεις μας, η δυνατότητά μας για δημιουργία. Ένας κόσμος αινιγματικός, μαγικός, κάποτε απροσπέλαστος, ζωντανεύει με απαράμιλλη χάρη γραφής, ψυχαναλυτική ένταση και σουρεαλιστική φαντασία».

Δεν έχουμε λοιπόν παρά να γνωρίσουμε τον όμορφο ή αινιγματικό κόσμο των δύο αυτών βιβλίων.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ – ΝΤΑΝΟΥ