HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΣτου «Αμερικάνου» στην Κουζούντελη Λευκάδας

Στου «Αμερικάνου» στην Κουζούντελη Λευκάδας

Παραδοσιακό καφενείο Ι. Σολδάτου γράφει η διακριτική επιγραφή στην είσοδο. Κανένας όμως σ’ αυτή την πόλη δεν γνωρίζει αυτό το καφενείο με το όνομα της πινακίδας του. Αν όμως πεις στου «Αμερικάνου», όλοι θα καταλάβουν.

Ο κύριος Γιάννης Σολδάτος ιδιοκτήτης του καφενείου, έζησε μετανάστης στην Αυστραλία για χρόνια. Επέτρεψε στη Λευκάδα στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, αγόρασε αυτό το κτήμα στην Κουζούντελη και άνοιξε ένα μικρό καφενείο. Η περιοχή τότε ήταν πολύ μακριά από την πόλη.

Τώρα πως η Αυστραλία έγινε Αμερική στο μυαλό κάποιων μπουρανέλλων είναι απορίας άξιον! Έτσι λοιπόν καθιερώθηκε ο κύριος Γιάννης ως ο «Αμερικάνος» και η περιοχή αλλά και το καφενείο, «του Αμερικάνου». Αποτελεί δε η ονομασία, από τότε, σημείο αναφοράς σε όλη τη γύρω περιοχή.

DSC_0174DSC_0771

Το καφενείο λειτουργεί ανελλιπώς και είναι άρρηκτα δεμένο με αυτή την πόλη και τους ανθρώπους της. Η σουμάδα που σερβίρει είναι δικής του παραγωγής, είναι δε και αυτή, εκτός όλων των άλλων, στο μυαλό και στις θύμισες μας, απόλυτα συνδεδεμένη με το χώρο. Όταν σκεφτείς σουμάδα σκέφτεσαι αμέσως το δροσερό και καταπράσινο χώρο του «Αμερικάνου» και το αντίστροφο!

Το καφενείο σαν κτίριο είναι μικρό αλλά αυτό δεν ενοχλεί. Κανένας δεν κάθεται μέσα. Λειτουργεί από την Άνοιξη μέχρι το Φθινόπωρο και πάντα έξω. Η έκταση του κτήματος είναι περίπου 4 στρέμματα. Μέσα βρίσκονται περιποιημένες μερικές ρίζες ελιές και άλλα δέντρα που χαρίζουν δροσιά και σκιά το καλοκαίρι. Περιμετρικά υπάρχει ένας καταπράσινος φράχτης. Από τη μεριά του δρόμου (οδός Πεφανερωμένης) υπάρχει διπλός φυσικός φράχτης με πανύψηλα δέντρα, πεύκα και ευκάλυπτοι.

Στο κτήμα, εκτός από το μικρό κτίριο που στεγάζει το καφενείο και το ελάχιστο τσιμέντο στην αυλή του, δεν έχουν γίνει άλλες επεμβάσεις ούτε «καλλωπισμού», ούτε «εξωραϊσμού». Τα σιδερένια παραδοσιακά τραπεζάκια, το πηγάδι, η κληματαριά, το χαμηλό χορταράκι που καλύπτει το χώμα, συμπληρώνουν ένα τοπίο ιδανικό για ξεκούραση, χαλάρωση και ήρεμη κουβεντούλα. Τα δέντρα από τη μεριά του δρόμου λειτουργούν «μονωτικά» και εξασφαλίζουν ησυχία και ηρεμία.

IMG_0045IMG_0054

Με το που θα περάσει κάποιος την είσοδο του «Αμερικάνου», ο χώρος, το τοπίο, οι ιδιοκτήτες, η ποιότητα των ανθρώπων που είναι θαμώνες του, καθένα χωριστά, ή όλα μαζί, σου «επιβάλλουν» τους δικούς τους ρυθμούς. Έτσι χαλαρώνεις και ηρεμείς. Ποτέ μα ποτέ δεν θα ακούσεις φωνές ή φασαρίες. Ακόμα και τα μικρά παιδιά παίζουν σχεδόν… «πολιτισμένα»!

Είχα την τύχη στη δεκαετία του ’90 να περάσω στου «Αμερικάνου», πολλά καλοκαιρινά απομεσήμερα με τη θυγατέρα μου μικρή τότε. Είναι από εκείνες τις γλυκές αναμνήσεις της ζωής που τις έχουμε καλά φυλαγμένες για τα δύσκολα.

DSC_0076DSC_0463

Ήταν λες μια συμφωνία – που ποτέ δεν είχε γίνει- ένα σωρό μικρομανάδες, να βρισκόμαστε εκεί τα περισσότερα απογεύματα για να παίζουν και να διασκεδάζουν τα μικρά βλαστάρια μας. Τρέχανε και ζουζουνίζανε ασφαλή και απερίσκεπτα, ενώ εμείς μοιραζόμαστε τα άγχη και τις αγωνίες των μικρομαμάδων. Πόσο ψήλωσαν, τα δοντάκια τους, τα εμβόλια τους… Παραδίπλα μας παρέες έπαιζαν τάβλι, χαρτιά, απολάμβαναν τη σουμάδα τους, ακόμα κάποιοι, μπορούσαν και να διαβάσουν.

Οι ιδιοκτήτες, ο κύριος Γιάννης και η γυναίκα του η κυρία Ακριβούλα ήταν δυο ξεχωριστοί άνθρωποι. Η χρυσοχέρα κυρία Ακριβούλα έβγαινε από την κουζίνα ελάχιστα. Ο κύριος Γιάννης έπαιρνε τις παραγγελίες πάντα πράος, ήρεμος, ευγενικός και λιγομίλητος.

Το καφενείο διακρίνεται εκτός από τη σουμάδα του και για τις τηγανιτές πατάτες που φτιάχνει. Δεν υπάρχουν πουθενά στον κόσμο νοστιμότερες τηγανιτές πατάτες. Αυτές ήταν και ο μόνος λόγος, που μας έκανε να αδημονούμε τότε, θυμάμαι. Καθαρίζονταν εκείνη την ώρα από την Ακριβούλα, κόβονταν σε ασύμμετρα κομμάτια και τηγανίζονταν σε εξαιρετικό ελαιόλαδο… στο τηγάνι. Που να προλάβει η γυναίκα τόσα παιδάκια πεινασμένα από το παιχνίδι και τόσες μανάδες που δεν αντιστέκονταν στον πειρασμό να τις μοιραστούν μαζί τους!

Ένα παλιό σιντριβάνι στη μέση του χτήματος που ποτέ του δεν λειτουργεί, μοιάζει παράταιρο για όσους δεν ξέρουν το λόγο που κατασκευάστηκε. Αποτελεί σήμερα το καλύτερο σημείο για να παίζουν τα παιδιά. Φιλοτεχνήθηκε από τον αείμνηστο Αθηνιώτη και χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’70 για τη μεγαλειώδη δεξίωση που δόθηκε για τους επισήμους και τα συγκροτήματα, μετά τη λήξη του φολκλορικού φεστιβάλ.

DSC_0085DSC_0759

Ο κύριος Γιάννης και η γυναίκα του η κυρία Ακριβούλα οι ιδιοκτήτες του καφενείου ήταν αυτοί που με την παρουσία τους και την ποιότητα τους, έκαναν το χώρο ένα ξεχωριστό κομμάτι αυτής της πόλης.

Η παράδοση του καφενείου συνεχίζεται εδώ και χρόνια, από τη δεύτερη γενιά. Τόσο ο Αλέξης όσο και η Ευγενία Σολδάτου, τα περισσότερα απογεύματα μετά τις δουλειές τους, καθώς και τα καλοκαίρια, βρίσκονται στο καφενείο και δουλεύουν. Γι’ αυτούς είναι μια παραπανίσια δουλειά, αλλά την κάνουν με αγάπη, όρεξη, μεράκι και σεβασμό, όπως αρμόζει στο δρόμο που χάραξαν οι γονείς τους.

Βιολέττα Σάντα

Ευχαριστώ τον Νίκο Ζαβιτσάνο τακτικό θαμώνα του «Αμερικάνου», για την παραχώρηση των φωτογραφιών

Προηγουμενο αρθρο
Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στο Λιβάδι της Καρυάς
Επομενο αρθρο
Η παρουσία του Fritz Berger στη Λευκάδα έγινε αφορμή να «πλημμυρίσουμε» με εικόνες και αναμνήσεις.

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.