Τα καλύτερά μας χρόνια
Μόλις επέτρεψα από ένα ταξίδι αστραπή στην Αθήνα. Παρότι έζησα αρκετά χρόνια στην Αθήνα, πρέπει να υπάρχει σοβαρός λόγος που να με αναγκάσει να παραμείνω μόλις τελειώσω τις δουλειές που έχω. Αποφεύγω συστηματικά να περνάω από τις γειτονιές που πέρασα κάποια από τα χρόνια της νιότης μου.
Πολλοί από τους ανθρώπους της γενιάς μου αισθανόμαστε τυχεροί, που είχαμε τη δυνατότητα να περάσουμε κάποια χρόνια της ζωής μας στην Αθήνα, την πρωτεύουσα της χώρας, το κέντρο των πολιτικών, κοινωνικών και πολιτιστικών εξελίξεων
Οι καιροί άλλαξαν, η χώρα μας άλλαξε, η Αθήνα άλλαξε. Σ’ αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν ζήσαμε από μακριά, την αλλαγή της Αθήνας. Βία, εγκληματικότητα, οικονομικοί πρόσφυγες, υποβάθμιση, έχουν φωλιάσει στις γειτονιές της νιότης μας. Αποφεύγουμε να επιστρέψουμε.. Όχι, δεν είναι φόβος. Έχουμε ανάγκη πάση θυσία να κρατήσουμε τις εικόνες της νιότης μας στη μνήμη μας «καθαρές».
Έζησα στην Αθήνα από το 1975 μέχρι τα μέσα του 1982. Αν έδινα επικεφαλίδα σ’ αυτή την περίοδο της ζωής μου χωρίς δεύτερη σκέψη θα έλεγα: τα καλύτερα μου χρόνια! Έζησα τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, σε μια Αθήνα ανθρώπινη, πολιτισμένη, όμορφη, ήσυχη, βατή και προσιτή στον καθένα.
Εικόνες πολύτιμες, αναμνήσεις φυλαγμένες, που αποτελούν μέρος του τεράστιου ψηφιδωτού της μνήμης μας.
Ένα νεανικό δωμάτιο μιας ήσυχης συνοικίας της Κυψέλης, προσπαθούσε να χωρέσει ιδέες, ρεύματα, κινήματα, μουσικές… Μόλις τότε ξεκινούσε η χειραφέτηση και η ωρίμανση μας, σε έναν κόσμο που βρισκόταν ήδη στη μέση ενός ψυχρού πολέμου.
Για μας τους νέους της επαρχίας ακόμα και η καθημερινότητα μακριά από τις οικογένειες μας, ήταν μια πρόκληση. Δειλά στη αρχή κάναμε φίλους, παρέες και στα παγκάκια της Φωκίωνος Νέγρη αρχίσαμε να συζητάμε πρωτόγνωρα για μας γεγονότα. Ο Μάης του ’68, το φεμινιστικό κίνημα, τα κινήματα των χίπηδων, καταφτάνουν με καθυστέρηση στη χώρα και μπαίνουν με μεγάλη ευκολία στα γεμάτα δίψα για γνώση και ιδέες μυαλά μας.
Τα Πατήσια και η Αγίου Μελετίου ήταν οι συνοικίες των φίλων μας. Πηγαίναμε στον κινηματογράφο, αλλάζαμε βιβλία, κασέτες, περνούσαμε ατελείωτες ώρες συζητήσεων σε μια εποχή που όλοι διψούσαν για πολιτική. Είμαστε «αθώοι» και «άβγαλτοι» αλλά αγνοί και ειλικρινείς.
Τα χρώματα μας το άσπρο και το μαύρο, οι καλοί και οι κακοί αντιμέτωποι. Υπήρχαν καλοί και κακοί πύραυλοι, καλά και κακά πυρηνικά όπλα…Γνωρίσαμε με μεγάλη καθυστέρηση τον Τσε Γκεβάρα, τον Μάρξ, τους Μπλήτλς..
Ο χώρος γύρω από το Πολυτεχνείο είχε μετατραπεί για πολλά χρόνια σε χώρο διακίνησης ιδεών. Δίπλα στους νεαρούς με τα μούσια και το αμπέχονο που πουλούσαν τον «Οδηγητή» ή τους «Λαϊκούς αγώνες», ο πλανόδιος βιβλιοπώλης προσέφερε σχεδόν τσάμπα το «Κεφάλαιο», παραδίπλα τον Βίλχεμ Ράιχ, και σε σημείο περιωπής το θρυλικό ζευγάρι Ζαν Πωλ Σαρτρ και Σιμόν ντε Μπωβουάρ!
Ο Μίκης Θεοδωράκης κι ο Γιάννης Μαρκόπουλος σε «πειρατικές» κασέτες ήταν στα καλύτερα τους! Οι μπουάτ της Πλάκας μας έφεραν σε επαφή για πρώτη φορά με τη μυσταγωγία της μουσικής.
Στην ήσυχη Ομόνοια βρεθήκαμε αρκετές φορές το ξημέρωμα για να πάρουμε στα χέρια μας πρώτοι τις εφημερίδες. Οι κατάμαυρες και μουντζουρωμένες παλάμες μας ήταν η ένδειξη ότι «ξεκοκαλίσαμε» πολλά γνωστά αλλά και περιθωριακά φύλλα εφημερίδων.
Η επιστροφή στη ιδιαίτερη πατρίδα ήταν μια στιγμιαία απόφαση, χωρίς μεγάλη περίσκεψη. Μια αλλαγή που δεν πιστέψαμε ποτέ ότι θα γίνει μόνιμη κατάσταση. Τον πρώτο καιρό σχεδόν κάθε εβδομάδα επιστρέφαμε στην Αθήνα, παίρναμε ανάσες, οσμές, εικόνες, «ατμόσφαιρα», μέχρι το επόμενο ταξίδι μας.
Τα χρόνια φεύγουν σα νερό, ριζώσαμε για τα καλά στην πόλη μας. Κάτι ταξίδια σαν το χτεσινό γίνονται κάποιες φορές αφορμή να αναπολούμε «τα καλύτερά μας χρόνια»…
Βιολέττα Σάντα
The Author All posts
2 Σχόλια
Τι να πει κανείς για τα φοιτητικά χρόνια στην Αθήνα; Οι σπουδές (νηπιαγωγός) τέσσερα χρόνια ( ήμουν επιμελής) αλλά εγώ κάθισα οκτώ. Η Φωκίωνος Νέγρη δεύτερο σπίτι μου, Αγίου Μελετίου, η Χαρά με τα παγωτά στα Πατήσια, ο Κάβουρας στα Εξάρχεια, η λατρεμένη Αστροφεγγιά(έπαιζε κι ο Αυγουστής τότε) απέναντι από τη φοιτητική εστία της Πατησίων, η Μποέμισσα , η Απανεμιά στην Πλάκα,οι βόλτες στο Μοναστηράκι και την Πνύκα και η αγαπημένη μου οδός Σκιάθου στην πλατεία Κολιάτσου. Τόσο όμορφα και τόσο μακρινά…. φίλοι, παρέες από όλη την Ελλάδα, πορείες…. μαγεία. Και τώρα όταν πάω με κυριεύει η θλίψη και λέω ” δεν μπορεί, όνειρο βλέπω”. Κοιτάζω πίσω με νοσταλγία , με λατρεία, Η Αθήνα με έκανε αυτό που είμαι σήμερα, καλό ή κακό δεν έχει σημασία, αλλά γι΄αυτό θα την έχω πάντα στην καρδιά μου .Την αγαπώ !!!!!!!
Αχ αυτή η Κυψέλη. Οδός Μεγίστης, και μετά Επτανήσου και κατόπιν Βελβενδού, και ύστερα Κορυδαλλός. Που έπρεπε να πάς απο νωρίς να πιάσεις τραπέζι στη Φωκίωνος Νέγρη στις καφετέρειες για τα απογεύματα του Σαββατοκύριακου. Τι γλυκά ηταν εκείνα που σέρβιραν? Αξέχαστα. Παρ όλη την κρατική αγριάδα στην αντιμετώπιση των διαδηλώσεων τόσο εκείνων στις επετείους της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, όσο και των άλλων διαμαρτυριών (νόμος 330 του Λάσκαρη κλπ κλπ). Η Αθήνα της αθωότητας κράτησε για μια δεκαετία περίπου ακόμη. Μετά το 95 άρχισαν να αγριεύουν τα πράγματα.Είχα την τύχη να ζήσω σε αυτήν την πόλη απο το 75 ως το 93 και συνυπογράφω με μεγάλη νοσταλγία τα γραφόμενά σου. Μου φέρνουν και μενα στο νου αντίστοιχα συναισθήματα νοσταλγίας αλλα και λύπης για την τεράστια αλλαγή προς το απάνθρωπο σημερινό της πρόσωπο. Τσάρκα στις ταβέρνες και επιστροφή στο σπίτι με τα πόδια μετά τα μεσάνυχτα. Να διασχίζεις τη Δροσοπούλου μεσάνυχτα για να πας απο Πατήσια, το Παγκράτι ή τα Ιλίσια στην Κυψέλη και να μήν ψάχνεις την κοντινότερη διαδρομή. Αντε να το κάνεις τώρα.
Το σπουδαιότερο βέβαια και για το οποίο ευγνομονώ την Αθήνα για αυτό ήταν η διαμόρφωση του χαρακτήρα μου. Υπήρξε για μένα ένα τεράστιο ανοιχτό βιβλίο ιδεών πολιτικοκοινωνικών ζυμώσεων, που αν είχες ανοιχτές τις πόρτες του μυαλού σου έπαιρνες παρα πολλά πράγματα. Διαμορφωνε συνειδήσεις η Αθήνα της εποχής της πρώτης μεταπολιτευτικής εικοσαετίας. Το εντελώς αντίθετο με αυτό που συμβαίνει στις μέρες μας.