Τα καρνάγια της Λευκάδας στο Στενό και στο Βλυχό

Το Καρνάγιο στο Βλυχό είναι δίπλα στο δρόμο. Πολλές φορές περνώντας σκέφτηκα να περάσω τα κάγκελα και να μπω μέσα. Πάντα με γοήτευαν οι ιστορίες και οι περιγραφές που είχα διαβάσει για τα παλιά καρνάγια που σιγά – σιγά τείνουν να εξαφανιστούν.

Προχτές τόλμησα και πέρασα τα κάγκελα στο καρνάγιο του Βλυχού. Για καλή μου τύχη συνάντησα τον γνωστό και αγαπητό μου κ. Ηλία Βαγενά. Τον είχαν καλέσει εκεί για δουλειά. Περπάτησα το χώρο στα γρήγορα. Εδώ και χρόνια δεν υπάρχει πολύ δουλειά όπως μου εξήγησε. Το καρνάγιο ήταν γεμάτο με σκάφη, τα περισσότερα όμως βρίσκονται εκεί για χειμωνιάτικη «ξεκούραση». Λειτουργεί από το 1963. Ιδρυτές του ήταν οι: Κατωπόδης και Βαγενάς. Είναι νεότερο σε σχέση με αυτό που λειτουργεί στο Στενό, την ύπαρξη του οποίου αγνοούσα. Οι δουλειές που γίνονται σήμερα στα δυο καρνάγια, είναι ως επί το πλείστον επισκευές στα σκαριά και στις μηχανές των πλοίων.

Ένας αλλιώτικος κόσμος κυκλοφορεί μέσα σ’ ένα καρνάγιο. Ακούγονται χτυπήματα, κρότοι και θόρυβοι από τη δουλειά. Μετά από πολύ καιρό συνάντησα ανθρώπους με μουντζουρωμένα χέρια και λερωμένες φόρμες από λάδια και γράσο!

«Τα καρνάγια ήταν διάσπαρτα στη νησιωτική Ελλάδα αλλά και στα λιμάνια της ηπειρωτικής, κατασκευάζοντας σκαριά γερά, όμορφα, μεγαλόπρεπα χιλιοπλουμισμένα, από ξύλο και μπρούτζο. Γενιές ολόκληρες καραβομαραγκών κληρονομούσαν στους γόνους τους την τέχνη, το μεράκι και την αγάπη για τη δουλειά.

Τριήρεις στα χρόνια τα παλιά, σκούνες, καΐκια, ιστιοφόρα, καράβια όλων των λογιών και των σχεδίων αργότερα, δουλεύονταν στο χέρι από στρατιές μαστόρων επιτήδειων και φίλεργων για να γλιστρήσουν έτοιμα και γυαλιστερά από τα βάζα στη θάλασσα, για τα μεγάλα τους ταξίδια. Οι κορμοί των δέντρων απλωμένοι έξω από τα καρνάγια περίμεναν να δουλευτούν με υπομονή και φαντασία.

Μελίσσι βουερό κάθε καρνάγιο, καθώς δεκάδες μάστοροι δούλευαν ασταμάτητα με την αλμύρα της θάλασσας να σκάβει τα πρόσωπά τους. Κάθε σκαρί που τέλειωνε σήμαινε και μια γιορτή κι’ ένα πανηγύρι. Σπονδή στον Ποσειδώνα τότε, ευχή στον Αη Νικόλα μετά.

Όλα τούτα όμως αργά και σταθερά τελειώνουν. Το χθες γίνεται σφυγμός ολοένα και πιο αργός. Τα καρνάγια αδειάζουν και ερημώνουν. Οι καραβομαραγκοί, οι μπογιατζήδες, οι τεχνίτες των ξύλινων σκαριών όλο και λιγοστεύουν…»* *santo-rinios.blogspot.gr