Τα παιδιά του πολέμου

Φωτ.: Βούλα Παπαϊωάννου
Αρχείο United Nations UNRRA

Έβλεπες θαρρείς το φόβο και τον πόνο να στέκει στα μάτια του και στον μετέδιδε και σε σένα. Κι ας έλαμπαν τα μάτια αυτά από το αγλάισμα της παιδικής ηλικίας – πίσω από τα φανερά νοήματα, υπάρχουν κρυμμένα, πιο απίστευτα και πιο φρικτά. Τι είναι ο πόλεμος; Είναι σφαίρες που περνούν σαν σαϊτιές προς κάθε κατεύθυνση, γκρεμισμένα κτίρια, πρόσφυγες, νεκροί; Είναι όλα αυτά… και κάτι παραπάνω.

Όταν σε μία παιδική ψυχή, ανιχνεύεις χωρίς ίχνος προσπάθειας, όλο τον βουβό πόνο της φωτιάς, του χαμού, του ολέθρου και του θανάτου, αυτό είναι ο πόλεμος. Όταν σε μια παιδική ψυχή, μένουν ανεπούλωτα τα τραύματα μιας ζωής που δεν πρέπει να ζει κανένα παιδί στον κόσμο και που ξέρεις πως αν κοιτάξεις ίσια στα μάτια του, θα δεις μαζί με την ελπίδα της νιότης, την ανείπωτη φρίκη του να βρίσκεσαι ορφανός, ανάμεσα σε νεκρά μέλη της οικογένειάς σου με την επίγνωση πως η ζωή σου θα είναι από εδώ και μπρος τελείως διαφορετική. Όταν χάνεις το σπίτι σου, χάνεις τη ζωή σου και κινείσαι στα συντρίμμια της, προσπαθώντας να πιαστείς από μια αχτίδα φωτός, όποια και αν είναι αυτή.

Πρόσφυγες παιδιά. Ορφανά παιδιά. Παιδιά του πολέμου και του ολέθρου, έζησαν μια ζωή που δεν τους έπρεπε… Έζησαν μια ζωή, σε όλους εμάς μακρινή, για εκείνα απίστευτα κοντινή και χειροπιαστή… Και στο τέλος τέλος, μια ελεγεία για τα παιδιά αυτά, όσα έζησαν τον πόλεμο και όσα πέθαναν σε αυτόν, είναι αναγκαία για να υψωθεί σαν αχλή και να ενωθεί στην κραυγή που φωνάζει “Όχι πια πόλεμος”.