Το αίτημα «κάθε κωμόπολη και νοσοκομείο» κοστίζει πολλά και χαντακώνει την υγεία

Την τελευταία δεκαετία που παρακολουθούμε από κοντά τα τοπικά πράγματα το θέμα της στελέχωσης του Νοσοκομείου, (παλιού και νέου), είναι μονίμως στην πρώτη γραμμή, παρουσιάζοντας κατά καιρούς εξάρσεις και υφέσεις.

Από την άλλη οι πολίτες χειροκροτούμε και βρίζουμε, αναλόγως της περίστασης, ελπίζοντας πως, ως δια μαγείας όλα θα αλλάξουν, παρότι τόσο η λογική όσο και η πανελλαδική πρακτική δείχνουν το αντίθετο.

Το σχόλιο ενός γιατρού κάτω από το άρθρο της Σεβαστής Κωνσταντινίδη – Ρεκατσίνα μας έδωσε αφορμή να θυμίσουμε και να θίξουμε κάποια ξεχασμένα γεγονότα αλλά και την πανελλαδική πρακτική.

Σχολιάζει ο γιατρός: «Έχουν αποτύχει και ο Σύριζα και η ΝΔ στην επίλυση του προβλήματος. Γιατί το νοσοκομείο δεν έπρεπε να χτιστεί στην Λευκάδα αλλά στο Άκτιο και να ενώσει τα δύο προβληματικά νοσοκομεία Πρέβεζας και Λευκάδας. Ας όψεται ο Λοβέρδος και τα πελατειακά τοπικά συμφέροντα…»

Θυμίζουμε λοιπόν πως το 2011 η κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου στην απαρχή της κρίσης, έκανε λόγο για ορθολογισμό του συστήματος Υγείας. Μεταξύ των άλλων, μετά από συγχώνευσης -καταργήσεις ο σχεδιασμός περιλάμβανε τη δημιουργία μεγάλων περιφερειακών μονάδων πλήρως στελεχωμένων, που θα εξυπηρετούσαν ευρύτερες περιοχές πέραν του ενός νομού.

Για τη Λευκάδα προέβλεπε μετατροπή του υπάρχοντος νοσοκομείου σε Κέντρο Υγείας αστικού τύπου. Δημιουργία μεγάλου Περιφερειακού νοσοκομείου στο Άκτιο που θα εξυπηρετούσε τους νομούς Λευκάδας και Πρέβεζας και όλη την ευρύτερη περιοχή και θα υπάγονταν στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο των Ιωαννίνων.

Η σκέψη έμοιαζε απόλυτα υγιής και ορθολογική γι΄ αυτό και πολεμήθηκε από όλους. Και καλά ο «όχλος». Δεν βρέθηκε ούτε ένας πολιτικός να τολμήσει να πάει κόντρα στον λαϊκισμό. Μην ξεχνάμε, πως κτίστηκαν καριέρες μαζί με το νέο νοσοκομείο.

Δεν θυμάμαι ακριβώς, αλλά πολύ φοβάμαι, πως σε κανένα μέρος της Ελλάδας δεν έπιασαν τέτοιες… καινοτομίες. Σύντομα ξεχάστηκαν και επιστέψαμε στα γνωστά: ο βουλευτής, ο πολιτευτής, ο παράγοντας να τρέχει νυχθημερόν για τη δημιουργία νοσοκομείου…

«Με τους περήφανους αγώνες των κατοίκων όλων των περιοχών της χώρας και με τη γενναία συμβολή τοπικών ψηφοθήρων, κάθε νομός απέκτησε ακριβά κελύφη νοσοκομείων, τα οποία έχουν στα χαρτιά μονάδες που θα ζήλευε και το Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, αλλά κάποια έχουν μηχανήματα αλλά δεν έχουν γιατρούς, άλλα έχουν γιατρούς αλλά τα μηχανήματα είναι χαλασμένα κ.λπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι από τα 140 νοσοκομεία της χώρας, λίγα είναι άρτια (και πρωτίστως στα μεγάλα αστικά κέντρα), τα οποία υπερφορτώνονται με όλα τα περιστατικά, ενώ για τα υπόλοιπα γίνονται αγώνες…

Ο Πύργος και η Αμαλιάδα απέχουν μεταξύ τους 21 χιλιόμετρα.

»Κάτι αντίστοιχο γίνεται και στην Ηλεία, όπου πέρυσι υπήρξε «Ξεσηκωμός για το Νοσοκομείο Αμαλιάδας [όπου] το 2004 χρηματοδοτήθηκε και ξεκίνησε η ανέγερση μιας νέας σύγχρονης πτέρυγας εξοπλισμένης μηχανικά, η οποία ενώ έχει ολοκληρωθεί κατά το 95%, [αλλά] τα τελευταία 10 χρόνια να μην είναι σε θέση να λειτουργήσει…» Εν τω μεταξύ, όπως έγραψε ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Ηλείας, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος, «Δεν φτάνουν οι γιατροί να δουλέψουν, λέει, οι δυο παθολογικές κλινικές (σ.σ.: σε Πύργο και Αμαλιάδα). Ποιες δυο παθολογικές; Εδώ δεν φτάνουν καλά καλά να δουλέψει η μία παθολογική…»

»Λογικό είναι διότι κάποιος που έφαγε τα νιάτα του για να γίνει γιατρός, δεν θα πάει στην Ηλεία ως Επιμελητής Β΄ για 1.200 ευρώ μισθό. Αν δεν φύγει στο εξωτερικό και παραμείνει στο ΕΣΥ θα προτιμήσει κάποιο μεγάλο αστικό κέντρο όπου υπάρχουν τα «τυχερά»· όχι κατ’ ανάγκην παράνομα, αλλά και πιο απλά, που αφορούν την κοινωνική ζωή, την επιμόρφωση, τις προοπτικές επαγγελματικής ανέλιξής του. Γι’ αυτό και προκηρύσσονται διαρκώς θέσεις που δεν καλύπτονται και αν καλυφθούν, οι γιατροί βρίσκουν τον τρόπο τους να μετατεθούν στα αστικά κέντρα…

»Μπορεί να φανταστεί κανείς έναν έως τρεις καρδιοχειρουργούς (για να καλυφθούν και οι εφημερίες) να εδρεύουν στον Πύργο ή στην Αμαλιάδα με μισθό 1.880 ευρώ; Εδώ, σύμφωνα με την ΠΟΕΔΗΝ, «το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου διαθέτει πλήρως εξοπλισμένη καρδιοθωρακοχειρουργική κλινική με εκπαιδευμένο προσωπικό που δεν λειτουργεί από το έτος 2017 λόγω έλλειψης γιατρών. Έφυγε ο διευθυντής για το Αττικό Νοσοκομείο και έκλεισε!!!» Αφήστε δε το γεγονός ότι αν μπορούσε να γίνει μια καρδιοχειρουργική κλινική σε κάποια πόλη της Ηλείας, θα ξεσηκώνονταν οι κάτοικοι της άλλης ζητώντας μια από τα… ίδια…

»Όπως και να έχει το ζήτημα, το αίτημα «κάθε κωμόπολη και νοσοκομείο, τμήμα Πανεπιστημίου, και στρατόπεδο» κοστίζει πολλά και χαντακώνει την υγεία, την Παιδεία και την Άμυνα.»*

*Το υπογραμμισμένο κείμενο είναι απόσπασμα άρθρου του Πάσχου Μανδραβέλη. Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 15.12.2019