Το κιβώτιο
Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς; Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους τού πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν
Ανδρέας Πετρουλάκης
Στο «Κιβώτιο» του Αρη Αλεξάνδρου, μία ομάδα 40 ανταρτών αναλαμβάνει την αποστολή να μεταφέρει ένα κιβώτιο με περιεχόμενο πολύτιμο για την έκβαση του Εμφυλίου υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού. Επρόκειτο για αποστολή αυτοκτονίας καθώς η πορεία που θα ακολουθούσαν περνούσε υποχρεωτικά μέσα από τις γραμμές του εχθρού. Τελικά στην φονική διαδρομή αποδεκατίστηκαν με διαφορετικούς τρόπους όλοι πλην ενός, ο οποίος και παρέδωσε το κιβώτιο. Το κιβώτιο ήταν άδειο. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο για το συγκλονιστικό αυτό βιβλίο, αλλά καιρό τώρα μου έχει δημιουργηθεί η σκέψη ότι τα τελευταία χρόνια ζούμε μια φάρσα του μύθου του «Κιβώτιου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την ιστορική αποστολή να καταλάβει την εξουσία για πρώτη φορά για λογαριασμό της Aριστεράς. Κουβαλούσε μαζί του όλη τη σκευή της ιστορίας της, τις παρακαταθήκες των παλιών αγωνιστών της, την εξωραϊσμένη αυτοεικόνα του σύγχρονου συντρόφου, το αίσθημα ηθικής υπεροχής που εμπότιζε τα κύτταρα κάθε αριστερού. Στον Αλέξη Τσίπρα και τους συντρόφους του παραδόθηκε ένα μυθικής αξίας κιβώτιο.
Στα χρόνια της αντιπολίτευσης το κουβάλησαν στις μάχες του άοπλου εμφύλιου. Στο άλλο στρατόπεδο υπήρχαν οι προδότες των Μνημονίων που φτωχοποιούσαν τον λαό, οι υποτελείς της τρόικας που έβαζαν φόρους, οι ασπόνδυλοι εντολοδόχοι της Μέρκελ που έκοβαν μισθούς και συντάξεις, οι διαπλεκόμενοι των συμφερόντων που ξεπουλούσαν τον εθνικό πλούτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ερχόταν να διώξει τους δεξιούς και ακροδεξιούς της εξουσίας, να σκοτώσει τη διαπλοκή, να διαγράψει το χρέος, να σκίσει το Μνημόνιο, να διεκδικήσει τις γερμανικές αποζημιώσεις, να απαγορεύσει την είσοδο στη χώρα στους τροϊκανούς, να αποτρέψει το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, να εθνικοποιήσει τις τράπεζες, να αποκαταστήσει τις απώλειες των εισοδημάτων, να πατάξει την ανεργία, να κλείσει το κάτεργο της Αμυγδαλέζας, να δώσει νέα πνοή στον τόπο.
Η μια μετά την άλλη οι διαψεύσεις άρχισαν να σκάνε με κρότο. Η πρώτη δουλειά του αριστερού νικητή των εκλογών ήταν να συμμαχήσει με τους πιο δεξιούς των δεξιών. Στη συνέχεια υπέγραψε ένα κατάδικό του Μνημόνιο, άρχισε να καλοδέχεται τους τροϊκανούς με άλλο όνομα στο Χίλτον, ξέχασε τα περί γερμανικών οφειλών, έγινε ο καλύτερος φίλος της Μέρκελ, διόγκωσε τη φορολογία σε εξοντωτικά επίπεδα, μείωσε κι άλλο το εισόδημα, αύξησε την πραγματική ανεργία, έστησε τη δική του διαπλοκή, συνέχισε απαράλλαχτο το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των προδοτών, ξεπούλησε τις τράπεζες στα ξένα funds, εκλιπάρησε για μια μικρή ελάφρυνση του χρέους. Εκανε τα ίδια πράγματα, πολύ ακριβότερα. Για κερασάκι έκανε και αυτό που δεν τόλμησαν ποτέ οι δεξιοί, να υποθηκεύσει τον δημόσιο πλούτο για 99 χρόνια.
Εχανε φέτα-φέτα τον ιδεολογικό του κορμό, αλλά πάλι λες, υποχρεώθηκε από τον οικονομικό εκβιασμό. Βλέπεις όμως και από την άλλη να στέλνουν τα ΜΑΤ που θα καταργούσαν εναντίον συνταξιούχων, να έχουν οχυρωθεί σιδερόφραχτοι μέσα στο Μαξίμου, να κάνουν πολυέξοδα ταξίδια με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο που θα πουλούσαν, να έχουν ανοίξει νέες χειρότερες Αμυγδαλέζες, να σκηνοθετούν εθνικολαϊκιστικές φιέστες που δεν είχαμε δει ποτέ επί Δεξιάς, να έχουν στενότερες σχέσεις με την Εκκλησία από τον Σαμαρά, να υπάρχει ένας υπουργός μόνιμα ντυμένος αξιωματικός, να στήνουν φάμπρικες με χρυσαυγίτες σαν νέοι Μπαλτάκοι και αναρωτιέσαι, η τρόικα τους υποχρεώνει να τα κάνουν κι αυτά;
Τι έχει μείνει από εκείνο το κόμμα και από εκείνους τους συντρόφους του πρώτου καιρού της επέλασης προς τη νίκη; Ενα απομεινάρι γκροτέσκο αριστερής ρητορικής, μια τσακισμένη ιδεολογική ραχοκοκαλιά, ένα κόμμα χωρίς παρελθόν, ένα άδειο πουκάμισο. Λίγοι απογοητευμένοι οπαδοί, κάτι κουρασμένα στελέχη, σύντροφοι που καθημερινά λιγοστεύουν, αραιώνουν, αποδεκατίζονται. Τι είδους κόμμα είναι αυτό που μας κυβερνά, ξέρει κανείς;
Φαντάζομαι μια εικόνα σε έναν αόριστο μέλλοντα, τον αρχηγό αποκομμένο από την πολιτική μήτρα που τον γέννησε, χωρίς ιδεολογική πατρίδα, τελευταίο εναπομείναντα της περιπέτειας, να σέρνει μόνος τα κουρασμένα του βήματα και εκείνο το κιβώτιο που έπρεπε να παραδώσει. Ο άγνωστός του αριστερός ανακριτής να τον ρωτά, τελικά τι διαφορά είχες από τους αντιπάλους σου; Και το ανοιγμένο κιβώτιο να χάσκει απειλητικό και να έχει μέσα μια γραβάτα.
Πηγή: www.protagon.gr
The Author All posts
1 Σχόλιο
Ένας κάποιος δημοσιογράφος τούτες τις ημέρες έδωσε στην κυκλοφορία ένα πόνημα που αναφέρει : πώς 60 χρόνια οικονομικής ζωής με την έννοια της δομημένης οικονομικής συνέχειας της χώρας , πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων μέσα σε ένα χρόνο το 2015.
Και αυτός ο δημοσιογράφος παλιός στον επαγγελματικό χώρο 40 χρόνια όπως τον προλόγιζε στο ραδιόφωνο διαφημίζοντας το πόνημα, δεν σκέφτηκε καθόλου ότι η δημοσιογραφία εμπορεύεται κσο πουλάει και πληροφορία και σύγχυση . Και καλά κάνει μια και στον δημοσιογραφικό χώρο ευδοκιμεί το είδος των ανειδίκευτων επαγγελματιών που δομούν το σντικείμενο που πραγματεύονται με βάση την επικοινωνιακή λογική της εισπραξιμότητας για το μέσον υπου εργάζονται.
Ειδικευόμενοι από την μαθητεία των σε εφημερίδα ( περίπου αμισθή κάποτε τρία χρόνια) για τον δημοσιογραφικό τρόπο ακόμα και γραφής για την παρουσία ενός θέματος, διαμορφώνουν και έναν αντίστοιχο τρίπο σκέψης κωδικοποιημένα επιλεκτικό , προκειμένου να υποστηρίξουν τα όσα κατά καιρούς τους ανατίθενται απ την εργοδοσία και χωρίς ιστορικό παρελθοντικό βάθος κσι συνέχεια.
Είναι το σύμπτωμα που ο Κώστας Αξελός ονομάζει με τον όρο : ‘ Δημοσιογραφικός τρόπος”.
Το σύμπτωμα αυτό – δηλαδή ουσιαστικά η πώληση χρόνια πληροφορίαςκαι σύγχυσης – και όταν σφίξουν τα επαγγελματικά μετερίζια και οι εισπραξιμότητες πέσουν ή και οι μειωθούν οι δημοσιογραφικές συντάξεις, ο κάθε επαγγελματίας ή απόμαχος Δημοσιογράφος αναλαμβάνει τον ρόλο του σοβαρού συγγραφέα ,χωρίς ουσιαστικά να γνωρίζει το αντικείμενο της συγγραφής αλλά εκ αντανακλαστικής χρόνια δημοσιογραφικής απασχόλησης.Κσι ίσως διότι χρόνια η εργοδοσία της επιχείρησης στην οποία εργαζόνταν του είχε αναθέσει χρόνια δημοσιογραφικής κάλυψης ενός τομέα ή αντικειμένου της επικαιρότητας. Και τις περισσότερες φορές όπως αυτή την επικαιρότητα την όριζε και την θεωρούσε για λόγους εισπράξεων η ίδια η επιχείρηση .
Και τότε το σύγγραμα ( ώς πόνημα συγγραφής του δημοσιογράφου ) δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ηθελημένη προσπσθεια του ίδιου να πουλήσει σύγχυση. Μια και ελλείπει η απασχολησί του με την πληροφορία.
Τώρα πώς μέσα σε 1 χρόνο εξαρθρώνεται μιά ολσκερη 60 χρόνια συνεχής αιτιακά δομημένη και συγκροτημένη κατασκευή ( structura κατά τον Π.Παπαληγούρα) και πώς έστω και στατιστικά αποδικνύεται η κατάρευση των οικονομικοκοινωνικών μετρικών καμπυλών , ,μέσα σε ένα χρόνο διακυβέρνησης της χώρας από ένα πολιτικό κόμμα – όποιο και αν ήταν αυτό στην θέση του Σύριζα , αυτά είναι θέματα που εύκολα τα αναλύει και τα πσρουσιάζει η δημοσιογραφική επικοινωνιακή κουλτούρα εθισμένη χρόνια στην πληροφοριακή ίντριγκα.Αλλά απλά δεν ισχύουν ώς έστω και ελάχιστη κοινωνικοεπιστημονική ούτε εμπειρική μετρική αναφορά.
Κσι δεν σημσίνει ότι σώνει και καλά και για να υποστηρίξει κάποιος το μεροκαματό του , όπως το νομίζει ο ίδιος ή να βελτιώσει την σύνταξή του , μπορεί και να θεωρηθεί ώς γνώστης ,επειδή η χρήση των H/Υ απελευθέρωσε τις τεχικές γραψίματος και συνέβαλε και στην βουλημία εκπόνησης δήθεν πλήθους συγγραμάτων και βιβλίων . Γιατί και αυτό είναι το ίδιον της σύγχυσης.