Το μάζεμα της ελιάς
Στους ελληνικούς ελαιώνες
Είναι γιορτή το μάζεμα της σοδειάς, γιορτή που αρχίζει στο χωράφι, στ’ αμπέλι, στο λιόφυτο, και δεν τελειώνει παρά σαν σιγουρευτεί ο καρπός στ’ αμπάρια. Είναι τότε που ο νοικοκύρης θα βάλει το καινούργιο λάδι στα λαδοπίθαρα, θα πάει το πρώτο σταμνί στην εκκλησία, θ’ απλώσει στο παξιμάδι το πρώτο λάδι της χρονιάς για να το δοκιμάσει, θα φτιάξει την πίτα με το πρώτο λάδι.
Στα ελληνικά λιόφυτα αρχίζει κάθε Νοέμβρη το πανηγύρι τηε ελιάς. Παλαιότερα οι γυναίκες με τα καλάθια μάζευαν μία μία τις πεσμένες ελιές. Αλλού οι μαζωχτάδες χτυπούσαν τα κλαδιά με ράβδους και μάζευαν τον καρπό από τα στρωμένα ελαιόπανα. Αλλά και τώρα μπορείς να δεις, τους πιο ηλικιωμένους καλλιεργητές ν’ αφήνουν αμάζευτο το τελευταίο κλαδί. Έτσι όπως κάνουν στον τρύγο και στον θερισμό. Να μείνει κάτι και στη γη που τα γέννησε!
« Η γης μοιάζει της πέρδικας. Η πέρδικα κάνει δεκαεφτά-δεκαοχτώ αυγά και της τα παίρνεις όλα και της αφήνεις τρία και νομίζει πως τα ‘χει όλα και συνεχίζει να κάνει κι άλλα. Έτσι είναι κι η γης. Αφήναν οι παλιοί μιαν άκρα, έναν χερόβολο αθέριστο…». Και η γη συνεχίζει να γεννά. Έτσι και η ελιά. Της αφήνεις ένα κλαδί αράβδιστο και συνεχίζει να γεννοβολά…
Πηγή: Ιχνηλατώντας τις ρίζες της ελληνικής παράδοσης
Δεν υπάρχουν σχόλια