Το νερό που… καίει – Του Σπύρου Φρεμεντίτη

Το Σεπτέμβριο του 2011 στη Λευκάδα, το νησί των 20 χιλιάδων κατοίκων, έγινε ένα συλλαλητήριο. Σε μέγεθος θύμιζε αυτά που γίνονταν την περίοδο της Αγγλοκρατίας. Την εποχή των… ποπολάρων.

Τι είχε συμβεί; Τους κατοίκους αυτού του μικρού νησιού, που βρίσκεται δύο ώρες δρόμο από την Πάτρα, τους ένωσε ένα σοβαρό θέμα, αυτό του νερού.

Η δημοτική αρχή σχεδίαζε και πρότεινε την ιδιωτικοποίηση του νερού, παραχωρώντας τη διαχείριση του, στην ΕΥΔΑΠ Νήσων, θυγατρική της ΕΥΔΑΠ. Το βασικό επιχείρημα ήταν ότι «αυτοί μπορούν να το διαχειριστούν καλύτερα από εμάς».

Πέρασαν ήδη τρία χρόνια και δε πρόκειται να μάθουμε, αν αυτή η «συνταγή» θα είχε επιτυχία. Οι κάτοικοι τότε πέτυχαν να ακυρώσουν μια τέτοια προοπτική και η δημοτική αρχή έχασε πολλούς πόντους από τη δημοφιλία της. Ο δήμαρχος δεν έβαλε καν υποψηφιότητα για ν’ ανανεώσει τη θητεία του.

Νομίζω ότι είναι ένα χρήσιμο παράδειγμα για το πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος την υπόθεση του νερού.
Στην περίπτωση μας κολλάει στην υπόθεση του φράγματος «Πείρου – Παραπείρου». Το καυτό θέμα της διαχείρισης του φράγματος βρίσκεται ακόμη στα χέρια των δημάρχων. Οσο ολιγωρούν και δεν αποφασίζουν να προχωρήσουν στη δημιουργία ενός φορέα διαχείρισης τόσο κινδυνεύει να ιδιωτικοποιηθεί.

Το αντίδοτο στην ιδιωτικοποίηση είναι ν΄αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου.

Το νερό πράγματι ενώνει, αλλά μπορεί και να σε… κάψει.

Πηγή: www.pelop.gr