Το νερό της Λευκάδας και το Σχέδιο Μάρσαλ!

Μια σειρά από φωτοτυπίες παλαιών εφημερίδων της Λευκάδας μας προσφέρθηκε από φίλο και αναγνώστη. Χρονολογικά ξεκινούν από το 1930 και φτάνουν μετά το 1950.
Βρήκαμε και ξεκινήσαμε να αντιγράφουμε, ενδιαφέρονται και χρήσιμα θέματα. Κάποια μάλιστα προβλήματα που θίγονται εξακολουθούν να ταλανίζουν το νησί μέχρι σήμερα.

Θυμίζουμε ότι: Το 1948 που αναφέρεται το πρώτο θέμα, έγιναν δύο καταστρεπτικοί σεισμοί στη Λευκάδα: ο πρώτος στις 22 Απρίλη του 1948 και ο δεύτερος στις 30 Ιουνίου της ίδιας χρονιάς μεγέθους 6 1 /4 περίπου.

6 Οκτωβρίου 1948

Η ΥΔΡΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ

Το αρμόδιον υπουργείον, συνεπεία ενεργειών του κ. Καλκάνη, απέστειλε προς τον κ. Δήμαρχον Λευκαδίων έγγραφον δια του οποίου εντέλλεται όπως αποσταλεί τάχυστα μελέτη προς τελειοποίησιν του δικτύου υδρεύσεως της πόλεώς μας μετεπεκτάσεώς του εις τον ανεγειρόμενον συνοικισμόν, εις εργαλεία, μηχανήματα κλπ και αποσταλεί αύτη μετά της δαπάνης ίνα συμπεριληφθεί εις τον κατάλογον των εκτελεσθησομένων έργων υδρεύσεως καθ΄άπαν το κράτος, δαπάναις του σχεδίου Μάρσαλ. Ο κ. Νομάρχης διέταξεν τον νομομηχανικόν κ. Κατωπόδην να προβει συντόμως εις την σύνταξιν του σχεδίου ως και το ποσόν της απαιτηθησομένης δαπάνης δια τα παραιτέρω. Η τοιαύτη ενέργεια είναι από πάσης απόψεως επαινετή, δεδομένου ότι ο Δήμος στερείται πόρων.

Τρία χρόνια αργότερα στην ίδια εφημερίδα διαβάζουμε πάλι για το «Σχέδιο Μάρσαλ»

ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΗΣ
28 Φεβρουαρίου 1951

ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΜΑΡΣΑΛ;

Οι βιοτέχναι και επαγγελματίαι Λευκάδιοι, οι πολλαχώς και πολυτρόπως κατεστραμένοι, έως πότε, ώ Κράτος, θα αναμένουν τα δάνεια που αναγράφονται εις το πολυθρύλλητον «Σχέδιον Μάρσαλ», δια να μπορέσουν να ζήσουν έπειτα από τα οικονομικά χάλια που σήμερον ευρίσκονται; Που είναι η μέριμνα; Που είναι η προστασία; Που είναι το άμεσον κρατικόν ενδιαφέρον;

Σχέδιο Μάρσαλ
Με το τέλος του Πολέμου, το μεγαλύτερο κομμάτι της Ευρώπης ήταν εξαθλιωμένο, καθώς οι συνεχείς βομβαρδισμοί είχαν καταστρέψει τα δίκτυα μεταφορών, τα μεγάλα εμπορικά κέντρα και τις βασικότερες βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Εκατομμύρια άνθρωποι διέμεναν σε προσφυγικά στρατόπεδα και επεβίωναν με την βοήθεια των Ηνωμένων Εθνών. Ειδικά το δύσκολο χειμώνα ’46-’47, η έλλειψη τροφίμων έκανε τα πράγματα χειρότερα. Με άδεια δημόσια ταμεία, κανένα κράτος δεν μπορούσε από μόνο του να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Οι ΗΠΑ, με το «Σχέδιο Μάρσαλ», προσέφεραν οικονομική στήριξη στην «γηραιά ήπειρο», για να αποκατασταθούν οι αποδεκατισμένες περιοχές και να εκσυγχρονιστεί η βιομηχανία. Το πρόγραμμα ξεκινούσε τον Απρίλιο του 1948, είχε διάρκεια 4 χρόνων και πήρε το όνομά του από τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, George Marshall. Σε μεγάλο βαθμό, υπήρξε δημιούργημα των στελεχών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, ιδιαίτερα του William L. Clayton και του George F. Kennan. Το σχέδιο εγκρίθηκε εξασφαλίζοντας διακομματική υποστήριξη, τόσο από τους Δημοκρατικούς του Λευκού Οίκου, όσο και από το (Ρεπουμπλικανικής, τότε, επιρροής) Κονγκρέσο.

Ένα περίπου χρόνο πριν την υπογραφή του σχεδίου, στις 12 Μαρτίου του 1947, ο πρόεδρος Τρούμαν διακηρύσσει ότι οι ΗΠΑ θα υποστηρίξουν «τους ελεύθερους ανθρώπους που αντιστέκονται στην προσπάθεια υποταγής τους σε ένοπλες μειοψηφίες ή εξωτερικές πιέσεις», αφήνοντας αιχμές για την ανάμειξη της Σοβιετικής Ένωσης στις ευρωπαϊκές υποθέσεις. Η δήλωση αυτή, το «δόγμα Τρούμαν», αφορούσε τις προσπάθειες του κομμουνιστικού κινήματος να καταλάβει την εξουσία στο Ιράν, στην Τουρκία και, κυρίως, στην Ελλάδα.

Διαβάστε για το Σχέδιο Μάρσαλ: Σχέδιο Μάρσαλ, η «αλληλεγγύη» του Ψυχρού Πολέμου