HomeΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑΤο χωριό Αλέξανδρος Λευκάδας μέσα από τα παιδικά παραμύθια

Το χωριό Αλέξανδρος Λευκάδας μέσα από τα παιδικά παραμύθια

Ο Αλέξανδρος είναι το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε η μανούλα μου. Έζησε σ’ αυτό τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια και τ’ αγάπησε όσο τίποτα στον κόσμο.

Η καλή μου η μανούλα μεγαλωμένη σε δύσκολους καιρούς, δεν έμαθε ποτέ της παραμύθια με πρίγκιπες και βασιλοπούλες. Κάθε φορά που τα λίγα παραμύθια που ήξερε εξαντλούνταν, μας διηγούνταν, ιστορίες, περιπέτειες και γεγονότα από το χωριό.

Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια, για να αντιληφθώ, ότι οι ήρωες των παιδικών μου παραμυθιών ήταν «υπαρκτά» πρόσωπα και οι τοποθεσίες αληθινές! Τα σπίτια, οι ανεμόμυλοι, η πλατεία του χωριού, οι βράχοι στους Σκάρους απέναντι, ήταν μέχρι πρόσφατα για μένα, άγνωστα μέρη, αλλά συνάμα τόσο «οικεία». Όταν ανέβηκα στους Σκάρους για πρώτη φορά, αντίκρισα πολλούς από τους βράχους των παιδικών μου παραμυθιών!

Στο σημερινό μου περίπατο στον Αλέξανδρο, πρώτη εικόνα είναι οι ανεμόμυλοι.Τους θαύμασα από μακριά, ζύγωσα, περπάτησα τριγύρω, περιπλανήθηκα στα χαλάσματα, ανέβηκα τα σκαλοπάτια, τους «θυμήθηκα» να σφύζουν από ζωή και δραστηριότητα, αλλά πουθενά δεν βρήκα… νεράιδες και φαντάσματα! Πουθενά δεν αντίκρισα ούτε τον… μυλωνά ούτε το… άλεσμα.

Περπάτησα το χωριό απ’ άκρη σ’ άκρη. Είναι από παντού ορατό, ότι το χωριό έσφυζε από ζωή και κίνηση παλιότερα. Όσο κι αν προσπάθησα να είμαι αποστασιοποιημένη δεν τα κατάφερα.Τα πέτρινα σπίτια, παλιά και εγκαταλειμμένα τα περισσότερα μου ξυπνούν «μνήμες παραμυθιών», δείχνουν, λες και έχουν ψυχή. Ακόμα και τώρα παρά την ομοιόμορφη μοναξιά τους, ξεχωρίζουν τα αρχοντόσπιτα από τα μικρά και φτωχικά σπιτάκια.

DSCN9075DSCN9107

Πίσω από τα ερειπωμένα παράθυρα βλέπω με τα μάτια της θύμησης ανθρώπους: θολές αλλά συνάμα τόσο «καθαρές» φιγούρες, με ονόματα, παρατσούκλια, με χαρακτήρες, έντιμους, γραφικούς, σκανταλιάρηδες, σκωπτικούς… Ακόμα και o τόνος της φωνής τους, η έκφραση, η βραχνάδα της ομιλίας τους, οι κινήσεις των χεριών, είναι καλά χαραγμένα στη μνήμη μου, τόσο καλά, όσο η παραστατικότητα αφήγησης της μανούλας μου!

Ο Πατσούλιας, ο Δασκαλάκιας, ο Κασσάνδρης, ο Παπάτσας, ο Τζαβούλιας, ο Καραπιπέρης, ο Μπογόρδας, ο Μελιντζούρας, ο Γαβρίλης, ο Αρίδιας…

Η πλατεία του χωριού είναι μικρή και γραφική. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα. Σ’ αυτη την πλατεία γίνονταν γάμοι, χαρές, γλέντα και πανηγύρια. Άνθρωποι γλεντζέδες, χορευταράδες, μερακλήδες, με κάθε ευκαιρία διασκέδαζαν στην πλατεία του χωριού. Κι ήταν πάντα οι «καλύτεροι» και τα πανηγύρια τους τα πιο ονομαστά.

Πριν φύγω έμεινα αρκετή ώρα να αγναντεύω το «μαγικό» βουνό απέναντι, τους Σκάρους! Η απόσταση με εμπόδισε να ξεχωρίσω τους «δικούς» μου βράχους… Είδα όμως καθαρά με τα μάτια της θύμησης τον «μπάρμπα Νικολό» και την «Τσατσαμάλο» να κάθονται ψάχνοντας ανύπαρκτες …φωτιές…

Σήμερα στο χωριό κατοικούν λιγότερες από 10 οικογένειες. Αρκετά σπίτια έχουν επισκευαστεί. Το καλοκαίρι όμως το χωριό ζωντανεύει, καθώς το έχουν επιλέξει σαν τόπο διακοπών άνθρωποι των Γραμμάτων και της Τέχνης. Ψυχή του χωριού είναι η καλή μου, Ελευθερία Μανωλίτση.

Βιολέττα Σάντα

Προηγουμενο αρθρο
Σαν σήμερα, Γλέζος και Σάντας κατεβάζουν τη σβάστικα από την Ακρόπολη
Επομενο αρθρο
Ο Γιώργος Πίττας και «Τα Καφενεία της Ελλάδας» στη Λευκάδα

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.