Τω Αγνώστω Θεώ

Της Ειρήνης Περδικάρη

Η αγαπημένη μου θρησκευτική γιορτή ήταν πάντοτε το Πάσχα. Οι πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις μου ήταν τότε. Όχι για το καθισιό των δύο εβδομάδων από το σχολείο αλλά γιατί ήταν Άνοιξη και τότε το χωριό μου ήταν πανέμορφο μέσα στα άνθη, στα πράσινα χορταράκια, στα γεμάτα ζωή μαγευτικά δέντρα κάτω από τον λαμπερό ήλιο. Γιατί γέμιζε κόσμο, όλοι ερχόντουσαν στο χωριό και μαζευόμασταν από σπίτι σε σπίτι με αγάπη και χαρά. Δεν είχε ξεκινήσει η φθορά της κονόμας που μας χαντάκωσε.

Πιο πολύ λαχταρούσα να δω την αγαπημένη μου νονά. Την αγαπούσα πολύ και χάρη σε εκείνη αγαπώ πολύ τα παιδιά. Μού έφερνε τη λαμπάδα μου και το δωράκι μου. Της έδινα και εγώ το δικό της. Μα περισσότερο χαιρόμουν γιατί την αγαπούσα και με αγαπούσε. Η πνευματική μου μητέρα. Έτσι την ένιωθα. Δικό μου άνθρωπο.

Μεγαλοπρεπής η μεγάλη εβδομάδα. Γεμάτη δέος. Η ζωή του Χριστού μέσα σε επτά ημέρες. Και πάντοτε η ίδια διαδρομή.

Σταυροκόπημα στην είσοδο της εκκλησίας, ελαφρά βηματάκια, ο οβολός στη σχισμή, άναμμα του κεριού(ή το μάτσο κεριών), ασπασμός στο εικόνισμα και μετά Θεία λειτουργία. Και εκεί που ευλαβικά άλλος ψέλνει με τους ψάλτες, άλλος εκτονώνει τον πόνο του και γαληνεύει την ψυχή του και άλλος χαζεύει (υπάρχουμε και εμείς) τους αγίους στο ταβάνι και τους τοίχους που αν προσέξετε είναι έτοιμοι να μας ορμήξουν με αυτά που γίνονται στη γη (απορώ με την υπομονή τους), έρχεται ένας χαρούμενος κυριούλης και μας χώνει ένα καλαθάκι στη μύτη για να προσφέρουμε τον οβολό μας.
Φάουλ!

Πρώτον ο Χριστός είπε: “μη γνώτω η αριστερά σου, τί ποιεί η δεξιά σου”, σε ελεύθερη μετάφραση η φιλανθρωπία (όπως και η ψηφοφορία) πρέπει να είναι μυστική, δεύτερον όποιος θέλει να βοηθήσει υπάρχει το πανάρχαιο κυτίον υπέρ των πτωχών και τρίτον βρε άνθρωπε μπορεί ο άλλος να μην έχει φράγκο στην τσέπη του γιατί τον φέρνεις σε δύσκολη θέση; Και για ποιό λόγο δηλαδή; Φιλανθρωπία; Η μεγαλύτερη απάτη της ανθρωπότητας. Γιατί ένας κόκκος ρυζιού στα εκατομμύρια του τσουβαλιού είναι ξεπεσμός και για τις δύο μεριές. Άλλωστε ο λόγος του Κυρίου μιλάει για αγάπη και ότι δεν πρέπει να υπάρχουν στον κόσμο φτωχοί, ταλαίπωροι και κατατρεγμένοι. Αλλά…

Κάποτε βρέθηκα σε μια μεγάλη εκκλησία στην Αθήνα και στάθηκα δίπλα στα κεριά, όπου όταν τελείωσε η ελεημοσύνη του καλαθιού πλησιάζει ένας τον χαρούμενο κυριούλη-εισπράκτορα και με μια γελοία πονηρή έκφραση τον ρωτάει: “Για ποιούς είναι σήμερα, τους ψάλτες;” και εκείνος απαντά: “όχι για τους νεωκόρους”.

Ούτε μπορώ να ξεχάσω όταν ετοιμαζόμουν να παντρευτώ, κάποτε, τον πρεσβύτερο της ενορίας μας που ο ίδιος δεν ήθελε χρήματα αλλά από πενήντα ευρώ έπρεπε να δώσουμε στον παπά που θα μας πάντρευε, στον νεωκόρο που θα άναβε τα φώτα και στη γυναίκα που θα σκούπιζε τα ρύζια.

Αγιασμός και τάλιρο, τρισάγιο και δεκάρικο, ευχέλαιο και εικοσάρι για να πιάσει το λιβάνι. Αφήστε δε στους εορτασμούς των Πολιούχων Αγίων. Χρυσό και ευλογημένο εμπόριο. Εύκολο, αβίαστο, αφορολόγητο χρήμα.

Για δείτε λίγο ποιοί ζουν σε πολυτελή σπίτια και έχουν πανάκριβα αυτοκίνητα και θα καταλάβετε. Όπως παίζουν τη ζωή μας στο χρηματιστήριο, έτσι και την πίστη μας.
Έτσι μας έμαθαν από τα γεννοφάσκια μας και τα κατέγραψαν στη συνείδηση μας ώστε να τα θεωρούμε δεδομένα. Και κάπου χάνεται στο βάθος το όλο θέμα.

Τί ακριβώς πιστεύουμε και ποιούς;
Θεός.
Μια τετρασύλλαβη λέξη. Θεός.
Ανεξήγητη. Περίπλοκη. Βαριά.

Και όμως την προφέρουμε τόσο απλά και ανώδυνα όπως την καλημέρα.
“Για όνομα του Θεού”, ” Ορκίζομαι στο Θεό”, “Θα σε κάψει ο Θεός”, ” Την κατάρα του Θεού”, κοκ.
“Αλλάχ ου ακμπάρ”.
” Πιστεύω ή δεν πιστεύω στο Θεό”.

Όλη η ανθρωπότητα με εκατοντάδες βαφτίσεις θρησκειών κάτω από τον Θεό.
Όλοι μα όλοι όμως κάτι δεν μας λένε καλά και επειδή με τη σκέψη το μυαλό μας πονάει, ακολουθούμε έχοντας λάβαρο τα λαϊκά παρερμηνευμένα “Πίστευε και μη ερεύνα”,” Φοβού τον Κύριο”
“Σκοτώστε τους άπιστους”.

Εκείνο που εγώ καταλαβαίνω πριν από την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου είναι ότι ο Θεός που όλη η ανθρωπότητα ασπάζεται είναι το χρήμα τελικά. Όλα για το χρήμα και στο βωμό του έγιναν και γίνονται τα πιο τραγικά και επαίσχυντα με εμάς θύματα ή εκούσιους ή ακούσιους θύτες.

Χύνεται αίμα. Ατελείωτο αίμα. Ανθρώπινο και έχει ποτιστεί τόσο πολύ το χώμα που έχει γίνει τόσο μαλακό που έχει αρχίζει να βουλιάζει ρουφώντας μας μέσα του. Πολύ λάσπη. Απέραντο σκοτάδι. Χάος. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να πάμε στον Παράδεισο ή στην κόλαση. Τα ζούμε.

Δεν θέλω να προσβάλω την πίστη κανενός.
Ότι έχει ο καθένας μας μέσα στην ψυχή του, είναι η δική του αλήθεια.
Και όπως είπα αστειευόμενη σε μία συμπαθεστάτη κυρία, εκπρόσωπο μιας θρησκευτικής ομάδας που επί δεκατρία χρόνια στις τυχαίες συναντήσεις μας περισσότερο της κάνω εγώ κατήχηση παρά εκείνη, “Εγώ έχω ιδιαίτερη σχέση με το Θεό. Τα έχουμε βρει”

Χρόνια σας πολλά και μην ξεχνάτε, η ουσία των θρησκευτικών εορτών βρίσκεται στη χαρά και στην αγάπη που μοιραζόμαστε.

Ειρήνη Περδικάρη