Όπου γελάει η ψυχή μας, εκεί είναι ο θεός. Κι ο έρωτας; Μα είν’ ο ίδιος ο θεός

Ο Μίμης Κούρτης γράφει για τη νέα ποιητική συλλογή της Νόνης Σταματέλου «Έλλειψη Χώρου».

Έπαιξε σε παιχνίδι αιχμηρό, ακολούθησε πύρινη τροχιά κα βγήκε αλώβητη.

Τώρα με τόση άπλα νου και ψυχής, εκείνη διαπιστώνει «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ’».
Με τόση ωριμότητα λόγου, με προορισμό κρυφό, μια ζεστή αγκαλιά, διαπιστώνει, «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ».
Έχει την μοναδική ικανότητα να απλώνει τον ήλιο στο μπαλκόνι της, και πάλι μιλάει για «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ».
Η καρδιά της μια τεντωμένη χορδή απελπίζεται, βλέποντας στους ναούς της πατρίδας της, φωλιασμένους λύκους. Πνίγεται, γιατί ακροβατώντας ανάμεσα σε ποιητές και δολοφόνους, βλέπει τους πρώτους,
κρεμασμένους σε πλατείες. Μα η εκκλησία και οι πλατείες είναι ανοιχτοί χώροι. Πού βλέπει την «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ»
Μέχρι και ο Μάης βρήκε χώρο να κρυφτεί, έστω και στο παλιό στεφάνι. Κι εκείνη φοβάται πως δεν θα χωρέσει σε μια αχώρητη αγκαλιά, λόγω «ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΧΩΡΟΥ»
Φοβάται να ανοίξει τις πόρτες, ακόμα κι όταν η ίδια διαπιστώνει, πως τα ευτελή πράγματα, όπως ένα αναμνηστικό μπρελόκ, τις ανοίγει χωρίς να υπάρχει «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ»
Τυλίγεται στην εσάρπα της, που μοσχοβολά μια υποψία άνοιξης, και ζεσταίνει το άγχος της. σε ότι αφορά την “ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ”
Ήρθαν και τα λόγια απουσίας, με το λυτρωτικό τους γέλιο, και προσπάθησαν να την καθησυχάσουν, πως δεν τίθεται θέμα «ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΧΩΡΟΥ»
Κι Εκείνος της έπιασε κουβέντα, την Κυριακή, μετά την εκκλησία, την ηρέμησε, της είπε ότι θα είναι κοντά της ο Ίδιος για να της βρίσκει χώρους. Κι αν δεν έμεινε στο μεσημεριανό τραπέζι, δεν πειράζει. Ο αχνός της σούπας φτάνει κι εκεί που θα βρίσκεται. Θα του δίνει
δύναμη να της θυμίζει, πως δεν υπάρχει «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ»
Και ησυχάζει καθώς μπήκε στο σπίτι και κατάλαβε, πως Εκείνη έφυγε τελευταία, αφήνοντας συγυρισμένο το σπίτι, χωρίς ίχνος «ΕΛΛΕΙΨΗΣ ΧΩΡΟΥ»
Και τα ποιήματα μπορεί να τελειώνουν με δάκρυα πολλά και λυτρωτικά, μα είναι η πλέον περίτρανη απόδειξη, πως δεν υπάρχει «ΕΛΛΕΙΨΗ ΧΩΡΟΥ»

Η Νόνη Σταματέλου είναι μια σημαντική Λευκαδίτισσα ποιήτρια. Αυτό το ξέραμε. Με το καινούριο της ποιητικό έργο «Έλλειψη Χώρου», καθιερώνεται στον κόσμο της λογοτεχνίας, θέση που της αξίζει, και το τελευταίο της βιβλίο, αποτελεί το καλύτερο διαβατήριο.

Λόγος μεστός, γεμάτος απουσίες και παρουσίες γλυκές κι αγαπημένες. Σκληρός και σαγηνευτικός. Μυρίζει Ιόνιο, αλλά και στεριά. Γεμάτος εικόνες ζωής και φύσης, όπως εκείνη μοναδικά αντιλαμβάνεται.
Λόγος που σε οδηγεί σε κρυφές και φανερές μυσταγωγίες, με την λιτότητα και την απλή του χρήση.

Θέματα καθημερινά, έρωτας, απουσία, πόνος, πάθος, μάθηση, φόβος, ελπίδα, μα πολύ φως, ανέσπερο, δοσμένα με μαεστρία και λεπτότητα πρωτοφανή. Λόγος χωρίς φτιασίδια, αλλά κεντημένος με ψιλοβελονιά ψυχής.

Νόνη Σταματέλου, υ π ο κ λ ί ν ο μ α ι.