HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΌστρια κιάρα

Όστρια κιάρα

Της Πόπης Πολέμη*

Ήταν λαμπρά τα σύννεφα την Παρασκευή το μεσημέρι πάνω από το νεκροταφείο της Λευκάδας. Μαζί με τους λίγους, πολύ λίγους συντοπίτες του, είπαμε το ύστατο χαίρε στον δάσκαλό μας, τον Σπύρο Ασδραχά. Φίλοι και ομότεχνοι, πολλοί φίλοι και ομότεχνοι, τον είχαμε αποχαιρετίσει με ένα ποτήρι ουίσκι το βράδυ της Τετάρτης στα ΑΣΚΙ και με μια λιτή τελετή στο Α’ Νεκροταφείο την Πέμπτη.

Ο ιστορικός Σπύρος Ασδραχάς είναι γνωστό ότι είχε πολλούς μαθητές, δεν είναι όμως αυτό που τον έκανε δάσκαλο. Και μάλιστα δάσκαλο με έναν τρόπο που ίσως αδυνατεί να τον φανταστεί όποιος τον γνώριζε από τον δύσκολο γραπτό του λόγο και τις συχνά ακόμη δυσκολότερες προφορικές του παρεμβάσεις. Από το πρώτο ξάφνιασμα στο Παρίσι, από τις εκατοντάδες ώρες σεμιναρίων εκεί και κατόπιν στην Αθήνα, κρατούμε όλοι μας ακριβή ανάμνηση την πάλη με τεκμήρια κάθε λογής, αέναη αναμέτρηση με τη γλώσσα τους, την εσώτερη λογική τους, μια πάλη που στο τέλος τα προβλήματα της όρασης την έκαναν κυριολεκτική.

Με ευγνωμοσύνη κρατούμε την ανάμνηση πώς μυηθήκαμε, ο καθένας κατά τις ετοιμότητες και τις αντοχές του, σε αυτή την πάλη. Πώς αυτός ο Επτανήσιος με τις πολύτροπες ρίζες μοίραζε γενναιόδωρα τη βαριά κληρονομιά, ανοίγοντας διαρκώς απρόσμενα παράθυρα. Πώς αυτός ο θιασώτης της ζώσας Ιστορίας ανεπαισθήτως μας έκανε κοινωνούς ενός κόσμου και μιας σκέψης για αυτό τον κόσμο, χωρίς να προσκρούει στις άγνοιές μας, αλλά ροκανίζοντάς τες με παιχνιδιάρικη επιμονή. Πώς αυτός ο διανοούμενος με τον κρυπτικό λόγο διακριτικά μας έδινε τα κλειδιά για να νιώσουμε οικεία μέσα σε αυτή την ιστορικά φορτισμένη κρυπτικότητα.

Η φύση το θέλει γονείς και δάσκαλοι να φεύγουν πριν από τα παιδιά και τους μαθητές τους. Και είναι προτιμότερο να μην τα βάζουμε με τη φύση. Ωστόσο, σε κάθε προδιαγεγραμμένο αποχαιρετισμό βρίσκεσαι να πασχίζεις με τερτίπια να αλαφρύνεις τη θλίψη και το βάρος της απουσίας. Μαθημένη, ας πούμε, σε άλλους πιο χλοερούς τόπους αναπαύσεως, με παρηγορεί ότι πλάι στον απέριττο οικογενειακό τάφο του Σπύρου Ασδραχά έτυχε να στέκουν εκείνα τα δυο πανύψηλα κυπαρίσσια και από πάνω τους θα τρέχουν τα λαμπρά σύννεφα. Με παρηγορεί που εκεί δίπλα είναι η φίλη του Δέσποινα Κατηφόρη και στο διπλανό καντούνι ο Νίκος Σβορώνος. Με παρηγορεί γιατί όλα αυτά, και τα λαμπρά σύννεφα, και τα κυπαρίσσια, και τη συντροφιά, τα είχε κατά νου και από αυτά αντλούσε ο ίδιος παρηγοριά τα δύσκολα τελευταία χρόνια.

Λίγο μετά την ταφή έμαθα από τον φίλο, ομότεχνο και συντοπίτη του Τριαντάφυλλο Σκλαβενίτη τη διάκριση ανάμεσα στην όστρια κιάρα, τότε που ο νότιος άνεμος δεν προμηνύει βροχή και τα σύννεφα λάμπουν, και την όστρια σκούρα, τότε που ο ουρανός σκοτεινιάζει και, μαζί με τον άνεμο απ’ του νοτιά τα μέρη, έρχεται και η βροχή. Όταν αργότερα βαδίζαμε προς το λεωφορείο που θα μας έφερνε πίσω στην Αθήνα, έπεσαν και οι πρώτες σταγόνες που θα νότιζαν το χώμα που ρίξαμε εκεί, στον λευκαδίτικο τάφο του «δικηγόρου Ιωάννη Ασδραχά». Η όστρια από κιάρα έγινε ξαφνικά σκούρα. Με τις λέξεις που σηματοδοτούσαν το τοπίο, με τη γενέθλια Περατιά απέναντι, με το σπίτι όπου κατοίκησε ο παππούς του όταν πρωτοήρθε στο νησί εκεί δίπλα, ξαφνικά ο τόπος έγινε οικείος. Φίλε και δάσκαλε, ευχαριστούμε γι’ αυτό το τελευταίο σεμινάριο. Για τα σύννεφα, τα κυπαρίσσια και την αίσθηση της συντροφιάς. Γι’ αυτές τις εικόνες, που, επιμένοντας να μας μαζέψεις εκεί, φρόντισες να πάρουμε μαζί μας από τη Λευκάδα. Για να τη σκεφτόμαστε. Για να σε σκεφτόμαστε.

* Η Πόπη Πολέμη είναι ιστορικός, υπεύθυνη του Βιβλιολογικού Εργαστηριού Φίλιππος Ηλιού – Εθνική Βιβλιοθήκη

Πηγή

Προηγουμενο αρθρο
Τον Δήμο Λευκάδας επισκέφθηκε ο βουλευτής Θανάσης Καββαδάς
Επομενο αρθρο
Ευχαριστήριο Δ.Σ. Νίκης Λευκάδας σε ιατρούς της πόλης

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.