Όταν οι αμυγδαλιές ανθίζουν στα χαλάσματα!

Η αμυγδαλιά είναι ένα πανέμορφο δέντρο που ανθίζει αυτή την εποχή, σε πείσμα του χειμώνα. Συμβολίζει το ξύπνημα της φύσης και το τέλος της βαρυχειμωνιάς. Το πανέμορφο αυτό δέντρο έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης και έχει υμνηθεί, από ποιητές, ζωγράφους και μουσικούς.

Υπάρχει ένα χωριό ξεχασμένο από τους ανθρώπους, με σπίτια ερειπωμένα, αλλοτινού καιρού. Οι κάτοικοι το εγκατέλειψαν πριν πάρα πολλά χρόνια. Τα περισσότερα σπίτια είναι μισογκρεμισμένα, βρίσκονται δεξιά και αριστερά του δρόμο. Σε κάποια, οι πέτρινοι τοίχοι αντέχουν ακόμα, σε άλλα, έχουν υποχωρήσει. Σπάνια διασχίζουν το δρόμο αυτοκίνητα. Το ίδιο σπάνια θα σταματήσει κάποιος για να κοιτάξει τη μούχλα και την μοναξιά που αποπνέει η εγκατάλειψη.

Αν τύχει όμως και βρεθεί στο χωριό κάποιος αυτή την εποχή, θα σταματήσει σίγουρα. Όσο καιρό διαρκεί η ανθοφορία της αμυγδαλιάς, το χωριό ξανανιώνει, ομορφαίνει. Τα χαλάσματα αποπνέουν άνοιξη.

Αφού εγκαταλείφθηκε από τις ανθρώπινες ανάσες, η Μητέρα Φύση γέμισε το χωριό με πανέμορφες αμυγδαλιές. Σε κάποια σημεία έχουν για τα καλά ζώσει τα ερειπωμένα κτίρια και σε άλλα, έχουν φυτρώσει μέσα στα σπίτια ακόμα και πάνω στους εσωτερικούς τοίχους.

Δεν είναι μόνο οι όμορφες εικόνες που αναδύει το χωριό αυτή την εποχή, όσο οι συνειρμοί που θέλοντας και μη γίνονται στη θέα του. Το παλιό με το καινούργιο δίπλα –δίπλα, η χαρά με τη θλίψη, το ξανάνιωμα με τη φθορά, η ελπίδα με τη μοναξιά.

Υ.Σ. Για τρίτη χρονιά φέτος, βρέθηκα τέτοιο καιρό στο παλιό χωριό της Πλαγιάς. Οι αμυγδαλιές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι σε άσχημη κατάσταση. Δείχνουν να ξεραίνονται. Τα άνθη πολύ λιγότερα. Ας γινόταν κάτι, ας μην το εγκαταλείψουν κι αυτές! Έχουμε τόσο ανάγκη τις όμορφες εικόνες τους που αναδύονται μέσα από τα χαλάσματα…