«Άλλη δεν εγέννησε, παρά η Μαριώ τον Γιάννη»!

✔ Ένας τόπος μικρός σαν το δικό μας, διαθέτει αμέτρητους συλλόγους και οργανώσεις πολιτών -δυσανάλογα πολλούς σε σχέση με τον πληθυσμό του. Κάθε οικογένεια πρέπει να διαθέτει μέλη σε περισσότερους από έναν συλλόγους.

Παρατηρείται το οξύμωρο, όταν όλοι εμείς (μέλη συλλόγων), χρειαστεί να συναθροιστούμε για να παρακολουθήσουμε κάποια εκδήλωση, να μην λειτουργούμε συλλογικά αλλά ατομικά. Σκεφτόμαστε μόνο την πάρτη μας, αδιαφορώντας για όλους τους άλλους. Θυμηθείτε πως λειτουργούμε π.χ. όταν βγαίνουμε στην αγορά να παρακολουθήσουμε την παρέλαση του φεστιβάλ ή την παρέλαση της αποκριάς, την Φιλαρμονική ή ακόμα το παιδικό καρναβάλι.

Το φαινόμενο της έλλειψης συλλογικού πνεύματος έχει εξήγηση, δεν είναι τοπικό, είναι γενικότερο, και δεν είναι του παρόντος η ανάλυσή του.

Είναι επιεικώς ντροπή, ενώ η Φιλαρμονική παιανίζει στην αγορά, μερικοί καλοί συμπολίτες μας να συνεχίζουν τη βόλτα τους είτε πεζή είτε με ποδήλατα, μπροστά και δίπλα από το σωματείο σαν να μην τρέχει τίποτα. Κάποιες φόρες μάλιστα αναγκάζουν τους μουσικούς να μετακινηθούν και να στριμωχτούν! Μεγάλη ασέβεια και προς το ιστορικό σωματείο αλλά και προς τους άλλους συμπολίτες που περιμένουν υπομονετικά στην άκρη να το καμαρώσουν.

Ποτέ δεν θα δείτε κάτι τέτοιο, σε αντίστοιχες εκδηλώσεις στην Κέρκυρα που έχουν τις Φιλαρμονικές τους σε μεγάλη εκτίμηση.

Όλοι έχουμε δει το καλοκαίρι στο ανοιχτό θέατρο μάγκες, να παίρνουν τις καρέκλες από τη σειρά που είναι τοποθετημένες και να τις τοποθετούν όπου βολεύονται, αδιαφορώντας για το πρόβλημα που δημιουργούν ενδεχομένως σε κάποιους άλλους.

Το ίδιο γίνεται και στην παρέλαση του φεστιβάλ φολκλόρ. Όλοι, στη μέση του πεζόδρομου με ένα κινητό τηλέφωνο φωτογραφίζουν, αντί να παρακολουθούν. Γεμίζουν φωτογραφίες τα κινητά, αντί να γεμίζουν εικόνες τα μυαλά. Αδιαφορούν για τους υπόλοιπους που ενοχλούν, τους οποίους εμποδίζουν να παρακολουθήσουν και βεβαίως δείχνουν έλλειψη σεβασμού σ’ αυτούς που προσφέρουν το θέαμα.

(Το θλιβερό είναι να βλέπεις και μικρά παιδιά με ένα κινητό τηλέφωνο, να κάνουν το ίδιο.)

Στις παρελάσεις των εθνικών επετείων ευτυχώς το φαινόμενο της ατομικής μαγκιάς δεν μπορεί να αναπτυχτεί σε μεγάλο βαθμό, γιατί υπάρχει η Αστυνομία που επιβάλει την τάξη!

Συμπέρασμα πρώτο: κάθε φορά που συγκεντρωνόμαστε πάνω από 50 άνθρωποι, χρειαζόμαστε αστυνόμευση, για να τηρήσουμε τους απλούς κανόνες πολιτισμού και συναναστροφής.

✔ Η προχθεσινή παρέλαση του παιδικού καρναβαλιού ήταν από τις καλύτερες των τελευταίων χρόνων. Υπήρξε κέφι, ζωντάνια, χρώματα και άφθονη διάθεση από τους μικρούς καρναβαλιστές. Και φέτος όπως και τα προηγούμενα χρόνια επαναλήφθηκε το γνωστό φαινόμενο: Οι γονείς των μαθητών δημιουργούν με την παρουσία τους «τείχος» δεξιά και αριστερά από τα παιδιά. Εμποδίζουν τόσο τους θεατές να καμαρώσουν τα παιδιά όσο και τα παιδιά να εκφραστούν.

Έλεος, μια στάλα τόπος είμαστε, δεν κινδυνεύουν τα παιδιά στο παιδικό καρναβάλι. Οι δάσκαλοι και οι επικεφαλής των ομάδων που είναι μασκαρεμένοι, είναι αρκετοί, ώστε και να καθοδηγούν και να προσέχουν τα παιδιά. Οι γονείς σωματοφύλακες μόνο πρόβλημα δημιουργούν.

Κι εμείς παιδιά μεγαλώσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι!

Μερικοί ίσως, έχουν την άποψη, πως επειδή μεγαλώνουν παιδιά είναι ξεχωριστής κατηγορίας πολίτες. Ή ότι έχουν το δικαίωμα, όταν κάνουν χρήση των γοννεϊκών υποχρεώσεων τους, να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τις υποχρεώσεις τους ως πολίτες. Αδιαφορώντας ακόμα και για τα μηνύματα που εκπέμπουν αυτές οι ταχτικές στα ίδια τους τα παιδιά.

Έτσι το μεσημέρι λίγο πριν σχολάσουν τα παιδιά, κλείνουν οι δρόμοι πέριξ των σχολείων από τα αυθαίρετα παρκαρίσματα των γονιών, που περιμένουν να παραλάβουν τα βλαστάρια τους.

Τώρα θα μου πείτε, γιατί ως χώρα δεν μας ενοχλεί, που ο καθένας μπορεί να κλείνει ζωτικές οδικές αρτηρίες και με πείραξε που η μαμά περιμένοντας το παιδί της, κλείνει με το αυτοκίνητο της την έξοδο του παρκινγκ, αντί να παρκάρει μέσα σ’ αυτό -τρία μέτρα παραπέρα!

Είναι κοινότυπο, αλλά θα το επαναλάβω, οι πράξεις είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν και γίνονται παραδείγματα στα παιδιά. Όλα τ’ άλλα που δηλώνουμε, είναι «έπεα πτερόεντα».

Ο Δημοτικός Σχολιαστής