Άλλος έπρεπε να πληρώνει!!

Το κράτος και κατ’ επέκταση οι Δήμοι πρέπει να έχουν συνέχεια και συνέπεια. Στην περίπτωση του Δήμου δεν μπορεί π.χ. ο τωρινός Δήμαρχος να μην αναγνωρίζει τις πράξεις του προηγούμενου.

Είναι πολλές φορές στο Δήμο Λευκάδας που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει η επόμενη μέρα. Μπορεί δηλαδή να τους κοινοποιηθεί μια δικαστική απόφαση με οικονομικό αντίχτυπο, από μικρό ως μεγάλο και να τους βγάλει εκτός προγραμματισμού. Μπορεί ακόμα μια δικαστική απόφαση να φτάσει στο σημείο να δεσμεύσει και να κατάσχει χρήματα του Δήμου που είναι κατατεθειμένα στην τράπεζα. Έχουν γίνει αναφορές και στα Δημοτικά συμβούλια για τέτοιες περιπτώσεις.

Η μικρή «ιστορία» που δημοσιεύουμε παρακάτω γνωστοποιήθηκε μετά από απόφαση της Οικονομικής επιτροπής του Δήμου Λευκάδας. Η απόφαση και τα έγγραφα που τη συνοδεύουν είναι δημοσιευμένα στην ιστοσελίδα του Δήμου. Δεν θα αναφέρουμε λεπτομέρειες, ούτε ονοματεπώνυμα. Το έχουμε δηλώσει και άλλες φορές. Για μας δε έχουν σημασία τα πρόσωπα, αλλά οι νοοτροπίες και οι ακολουθούμενες πρακτικές, που δυστυχώς παρά την αλλαγή των προσώπων, διαχρονικά είναι ολόιδιες.

Το 2010 ένας από τους τότε Καποδιστριακούς Δήμους της Λευκάδας, μέσω ΑΣΕΠ ζήτησε να προσλάβει 12 εργάτες κάποιων ειδικοτήτων, για 8 μήνες. Ένας από τους υποψήφιους παρότι σύμφωνα με τα δικαιολογητικά που κατέθεσε πληρούσε όλες τις προϋποθέσεις της προκήρυξης, δεν προσελήφθη. Τη θέση του κατέλαβε άλλος με λιγότερα προσόντα από τα ζητούμενα. Ο αδικηθείς προσέφυγε στο ΑΣΕΠ, το οποίο μετά από εξέταση των δικαιολογητικών τον δικαίωσε. Ζήτησε μάλιστα από τον Δήμο να τον προσλάβει στη θέση αυτού με τα λιγότερα προσόντα, πράγμα που δεν έγινε. Προσέφυγε λοιπόν στο δικαστήριο και δικαιώθηκε. Η τελεσίδικη απόφαση εκδόθηκε 5 χρόνια μετά.

Το δικαστήριο έκρινε την πράξη παράνομη. Ο τότε δήμαρχος που παρανόμησε, είναι στο απυρόβλητο. Και ο ενιαίος Δήμος Λευκάδας θα πληρώσει σχεδόν 13.000 ευρώ, όσο θα εισέπραττε ο ενάγων αν δούλευε 8 μήνες, συν 200 ευρώ ως ηθική βλάβη.

Οι δικαστικές αποφάσεις που αφορούν υποχρεώσεις προηγούμενων Δημοτικών αρχών είναι συχνές. Αυτές που μέχρι στιγμής έχουν «εμφανιστεί» αφορούν τους πρώην Καποδιστριακούς Δήμους. Υπάρχουν επίσης δικαιούχοι που δεν μπορούν για διάφορους λόγους να πληρωθούν δια της νομίμου οδού και καταφεύγουν στα δικαστήρια. Κατά 99% δικαιώνονται και ο Δήμος βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση να πληρώνει χρήματα που δεν τα είχε λογαριάσει.

Γιατί όμως κάποιοι ισχυρίζονται ότι δικαιούνται χρήματα αλλά δεν μπορούν να πληρωθούν δια της νομίμου οδού και καταφεύγουν στο δικαστήριο;

Σε πολλές των περιπτώσεων οι πράξεις αυτές δεν έχουν γίνει νόμιμα. Για παράδειγμα ένας Δήμαρχος πήρε στο τηλέφωνο τον κύριο τάδε και του ανέθεσε μια δουλειά. Η δουλειά με βάση τα τιμολόγια που προσκομίζονται φαίνεται ότι έγινε. Από την πλευρά του Δημάρχου όμως δεν έχουν τηρηθεί οι νόμιμες διαδικασίες (απόφαση Δημοτικού συμβουλίου, απόφαση επιτροπής, ανάθεση, υπογραφή σύμβασης, μη ύπαρξη κονδυλίου κατά την παραγγελία ενός έργου, κλπ. κατά περίπτωση).

Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις –συνήθως πάνε πολύ πίσω στο χρόνο- αυτοί που δεν τήρησαν τις νόμιμες ή τις νομότυπες διαδικασίες είναι πάντα οι αιρετοί, επικεφαλής της εκάστοτε Δημοτικής αρχής. Έρχεται λοιπόν το δικαστήριο μετά από χρόνια και δεν καταλογίζει τα χρήματα στον υπαίτιο (φυσικό πρόσωπο) Δήμαρχο ή αντιδήμαρχο, αλλά στο Δήμο με το σκεπτικό αυτό που αναφέραμε στην αρχή, δηλαδή της συνέχειας του κράτους.

Το θέμα δεν είναι οικονομικό μόνο. Για την ακρίβεια είναι περισσότερο πολιτικό. Είναι αυτό που λέει η παροιμία: «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει». Είναι η ατιμωρησία όσων κατέχουν εξουσία. Είναι η αδικία που αισθάνεται ο κάθε ταλαίπωρος πολίτης, που μπορεί να βρεθεί για το τίποτα, σε μια δικαστική περιπέτεια. Eίναι η ασυλία όσων κατέχουν εξουσία.

Αν τα χρήματα που καλείται να πληρώσει ο Δήμος σε όσες περιπτώσεις κρίνονται από τα δικαστήρια παράνομες, βάρυναν τον Δήμαρχο ή τον αντιδήμαρχο, θα τολμούσε κανένας να μη λειτουργήσει σύννομα; Ενώ τώρα ο κάθε δήμαρχος το πρώτο μάθημα που παίρνει μόλις περάσει το κατώφλι του Δημαρχείου, είναι ότι υποχρεούται να πληρώσει τις παρανομίες των προηγούμενων. Άρα γιατί και οι επόμενοι θα μην πληρώσουν τις δικές του μέσω των δικαστηρίων;

Αν στις πράξεις των αιρετών μας -σε όλες τις βαθμίδες- υπήρχε οικονομικό αντίχτυπο, αν υπήρχε ο φόβος ότι, με ό,τι κάνουν ή δεν κάνουν, μπορεί να χρειαστεί στο μέλλον να βάλουν το χέρι στην τσέπη τους, θα ήταν περισσότερο υπεύθυνοι και προσεκτικοί. Και ασφαλώς θα εμφανίζονταν λιγότεροι πρόθυμοι να μας σώσουν!