HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣ«Άλλο νησί από το νησί μου, άλλη θροφή από την θροφή μου, δεν θα βρω…»

«Άλλο νησί από το νησί μου, άλλη θροφή από την θροφή μου, δεν θα βρω…»

Η Λευκάδα – Του Δήμου Α. Μαλακάση (Β΄ Μέρος)

«…Αβρότητα σπάνια και πρωτόφαντη ομορφιά χαρακτηρίζουν τις ανατολικές μας ακτές. Κόλποι και δαντελένιες αμμουδιές μαζί με την απαλή γραμμή των φουσκωτών πεύκων, συνθέτουν αρμονικά μια σπάνια αισθητική απόλαυση.

Η Λυγιά που τα λιγοστά σπίτια της είναι κτισμένα εκεί που ο αφρός της θάλασσας ξεκουράζεται, είναι ο συχνός περίπατος του Λευκαδίτη. Τα γριγριά ξεκουράζονται από τη νυχτιάτικη έξοδο και τα δίχτυα αναδίνουν ιώδιο και φρέσκια άλμπα – την λιγωτική σαρδέλα.

foto1

Κι όσο προχωρεί του δρόμου το μάκρος το μάτι αντικρίζει παράδεισους γήινους, βρυσούλες κι αμπέλια και νερά πόσιμα που αναβρύζουν από τους βράχους της θάλασσας. Στο βάθος του κόρφου τα νησιά αχνοφέγγουν μέσα σε πέλαος μυριάδων χρωματισμών.

Είναι τα φιόρδ τα Λευκαδίτικα. Αρχιπέλαγος μπορούμε να πούμε τη θάλασσα που βρίσκεται η Μαδουρή, ο Σκορπιός, η Σπάρτη, το Σκορπίδι και η άτζα της Αγίας Κυριακής, μαζί με το Μεγανήσι και τη Θηλειά, τον Κάλαμο, και τον Καστό ως κάτω στους μεγάλους ορίζοντες στις Οξειές.

foto2

Ο Παράδεισος, η Νικιάνα, το Κεραμιδάκι, του Πασσά και μετά το Νυδρί. Ο κάμπος του, ευλογία της φύσης, μοσχοβολάει από λεμονανθούς και ο χωριάτης πότε τη μια μέρα σκαλίζει τις ρίζες της πορτοκαλιάς και πότε την άλλη μπαρκάρει με το καΐκι ως κάτω τη Γλαρέντζα και την Κορώνη.

Η Αγία Κυριακή, η γειτόνισσα του Νυδριού και του Βλυχού, κλείνει ετούτες τις ακτές και μαζί της το πτολίεθρο του Οδυσσέα, αναπαμένο στον βυθό του κόλπου.

Μα δεν τελείωσε ακόμα η ομορφιά του τοπίου. Πιο πάνω από το Νιοχώρι το αρχιπέλαγος φαντάζει σε όλη του τη μεγαλοπρέπεια. Γιαπωνέζικη ακουαρέλλα και μινιατούρα της εποχής του Μπαρόκ ξεχύνεται μπροστά στα μάτια.

Χωριά Λευκαδίτικα ανταριασμένα από τον αχνό του ζεστού ιδρώτα του Λευκαδίτη χωριάτη. Όλα γύρω αναδίνουν το μύρο της δουλειάς του και του κόπου του τον τίμιο κάματο. Στις απότομες ανηφόρες και στις κατρακύλες των βράχων τ’ αμπέλι ριζώνει τη ρίζα του ποτισμένο από τα τραγούδια του τρύγου και θεριεμένο από τα ροζιασμένα χέρια του χωριάτη.

foto6

Ο ευλογημένος καρπός του Βάκχου μεθάει την πράσινη ανηφοριά και στο βάθος φέγγουν τα άσπρα σπίτια έτοιμα να δεχτούν τον ξένο, να τον καλωσορίσουν και να τον κεράσουν με το γλυκό λευκαδίτικο κρασί.
Έτοιμα να κόψουν το μαύρο σταρένιο τους ψωμί και να στρώσουν σε δαφνοπλυμένα τραπεζομάντηλα τη ριγανάδα, λουσμένη με το δάκρυ το λαμπερό το χωριάτικο, το ευλογημένο λάδι. Το λάδι, μύρο και χρίσμα των παιδιών του Λευκαδίτη και βάλσαμο γιατρειάς των πληγιασμένων από το αλέτρι χεριών.
Καρπός ευλογίας και καρπός χαρούμενης σοδειάς η ελιά μαζεμένη μαργαριτάρι – μαργαριτάρι γίνεται κεχριμπαρένιος χείμαρρος που χύνεται μοσχοβολημένος από την μια άκρη του νησιού στην άλλη, ξόδεμα για την αντρειά των Λευκαδιτών και το ανάθρεμμα των παιδιών.

Οι Σφακιώτες, που στα μαρμαρένια αλώνια τους ακούγονται ακόμα οι βόγγοι του Φωτεινού από το πάλεμα του με τον κάθε λογής κατακτητή, Βενετός κι αν είναι και ή Άγγλος κι αν λέγεται, Γερμανός ή Ιταλός κι αν ονομάζεται.

Ο Κάβαλος ο περήφανος με τους γοργόφτερους μύλους του ξοδεύει των μυλόπετρων του το βάρος για να αλέσει το χωριάτικο πρωτόλουβο ψωμί. Και στέκεται ήρεμος στο μαΐστρο, λουσμένος καταντίκρυ στο απειρόπλατο Ιόνιο και τα γερασμένα βουνά της Ηπείρου.

foto8

Πιο πέρα η φτωχομάνα η Καρυά που οι χωριάτες της ξεχωνιάζουν κι αλωνίζουν ολόκληρο το Ξηρόμερο χειμώνα – καλοκαίρι.

foto9

Πιο στα νοτιά ο Σύβρος με τις νεραϊδένιες ακροποταμιές του και τους αφράτους κάμπους του.Πιο κει ο Αη Πέτρος, το κρασοστάσι του νησιού με τα ευωδιαστά κρασιά του. Και κει στις άκρες της θάλασσας η αρχόντισσα η Βασιλική, η νύφη και ερωμένη του Λευκάτα.

Ο Λευκάτας. Ο άρχοντας της θάλασσας και της στεριάς. Η καρδιά της Λευκάδας. Από εδώ ξεκινάνε οι μύθοι. Εδώ είναι το μοναδικό στο νησί, Ιερό του Θεού Φωτός. Εδώ έρχονταν όσοι ήθελαν τότε να αναπάψουν την ψυχή τους από τα πάθη, κι εδώ έφερναν τους ανίερους για να τους γκερμοτσακίσουν στους σιδερένιους βράχους του.

foto11

Εδώ είναι η Λευκάδα η άγρια και η μεγαλόπρεπη, η Λευκάδα, η αληθινή και η υπέροχη. Εδώ βροντάει ο Λευκάτας, βροντούν τα τύμπανα της αιωνιότητας του και εδώ ακούγεται με Βαγκνερική ορχήστρα η μουσική του, γιατί τέτοιο όραμα ονειρεύτηκε ο Βάγκνερ για τους ήρωες των Νιμπελούγκεν.

Τέτοια μεγαλοπρέπεια συνεχίζεται ως το Αθάνι και το Δράγανο. Τέτοια ανατριχίλα διαπερνά το κορμί μας μέχρι το Καλαμίτσι και τον Αη Νικήτα, μέχρι τον Αη Γιάννη και τους Τσουκαλάδες.

foto12

Βράχοι λευκοί και πορτοκαλί, βράχοι αιθερόβατοι και αψηλοί πέφτουν με κάθετη γοργόπετρη ορμή ως κάτου στ’ αφρισμένα νερά και κάνουν το διάστημα να γεμίζει από φωνές παράξενες, αχούς τοπίου εξωγήινου, και χλιμιντρίσματα χιλιάδων αλόγων. Φωνές στριγγιές κι απαλές, φωνές βαριές και βόγγοι, ψιθυρίσματα και αχοί, φωνές από το στόμα του αγέρα του βουερού της Μεσογείου, φωνές από τις σπηλιές με τους σταλαχτίτες και ήχοι γλυκοί από του δεντρολίβανου τους αυλούς. Ακούγονται….

Είναι η Λευκάδα που ακούγεται, που:

άλλο νησί από το νησί μου,
άλλη θροφή από την θροφή μου
Δεν θα βρω…»

Είναι αποσπάσματα από το κείμενο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Λευκαδίτικα» του Αντώνη Ε. Τζεβελέκη (Φ.3/1 – 12 – 1958).

[ Για να διαβάσετε το Α΄ Μέρος κάντε κλικ εδώ]

Αντιγραφή και επιμέλεια: Βιολέττα Σάντα

Προηγουμενο αρθρο
Προεκλογική εκδήλωση της ΑΝ.Α.Σ.Α. στη Λευκάδα
Επομενο αρθρο
Ακτινογραφία δήμων και περιφερειών: Αρωμα ανταρτών στο Ιόνιο

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.