«Έλα μωρέ, πώς κάνετε έτσι!»

Η καταστροφική θητεία της Τασίας Χριστοδουλοπούλου και οι ευθύνες που δεν ανέλαβε ποτέ για το Προσφυγικό

Από τον ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ

Καθώς η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται πως βρίσκεται στο επίκεντρο μιας «τέλειας καταιγίδας», κι αφού ξόδεψε σχεδόν έναν χρόνο εγκληματικής απραξίας στο Προσφυγικό, αναζητούνται πάλι νέοι εξωτερικοί εχθροί για να τους ρίξει το φταίξιμο.

Η κακιά Ευρώπη, οι Αμερικανοί, (αλλά περιέργως όχι τα πάμπλουτα μουσουλμανικά κράτη που δεν παίρνουν πρόσφυγες ή η Ορθόδοξη Ρωσία που επίσης δεν παίρνει κανέναν), όλοι οι άλλοι φταίνε εκτός απ’ την ανεύθυνη στάση της Ελλάδας.

Ένας ήταν ο Αντώνης Σαμαράς στις αρχές των ’90ς που για να φέρει Βορειοηπειρώτες άνοιξε σχεδόν τα σύνορα με τα γνωστά αποτελέσματα και την αντιμεταναστευτική υποκρισία του μετά, και μία -χωρίς κανένα σχέδιο- η Τασία Χριστοδουλοπούλου, με την ανοχή αν όχι την ενθάρρυνση του Αλέξη Τσίπρα. Μου φάινεται αδιανόητο το πώς η εν λόγω κυρία έχει λουφάξει, τώρα που -σε συνδυασμό με άλλες συνισταμένες φυσικά- τα αποτελέσματα της απραξίας και της πολιτικής της τη μια μοιάζουν να οδηγούν σε έξοδο απ’ τη Σέγκεν την άλλη σε κλεισίματα συνόρων.

Όμως, αλήθεια, τι άλλο έκανε πέρα απ’ το να λουφάζει; Καθώς μια ανθρωπιστική ωρολογιακή βόμβα είχε τοποθετηθεί και μετρούσε αντίστροφα, η κα Χριστοδουλοπούλου πουλούσε τρέλα και ροκάνιζε τον πολύτιμο χρόνο. Γεμάτη καλές προθέσεις, ανέξοδο ανθρωπισμό αλλά και ιδεοληψίες -πράγματα που θα μπορούσαν ίσως να δοκιμαστούν σε μια περίοδο μη κρίσης- έδωσε το σήμα πως η Ελλάδα θα δεχτεί τους πάντες ώστε να τους βοηθήσει να πάνε όπου θέλουν. Και παρότι υπάρχει αυστηρότατος νόμος έπαψε να τον εφαρμόζει για όλους. Έτρεξαν αμέσως, όχι μόνο πρόσφυγες -που σίγουρα έπρεπε να περάσουν χωρίς δεύτερη κουβέντα, αλλά και μετανάστες κάθε είδους από διάφορες χώρες. Ταυτόχρονα η ελληνική κυβέρνηση (Κοτζιάς και Καμμένος) απειλούσε ότι θα αφήσει τζιχαντιστές να περάσουν και να φτάσουν στο Βερολίνο – άλλη ανθρωπιστική πολιτική κι αυτή!

Υποσχεθήκαμε ταξιδιωτικά έγγραφα σε όλους, υποσχεθήκαμε ότι θα τους περάσουμε στην Ευρώπη -λογαριάζοντας φυσικά χωρίς τον ξενοδόχο- και τώρα απαιτούμε να τους πάρει η Ευρώπη για να φύγουν από πάνω μας! Προσοχή: Ο σωστός ανθρωπιστής δεν λέει «φύγε κακό απ’ τα μάτια μου, πέρνα απλώς από μένα και πάνε όπου θες», αλλά έχει σχέδιο, φιλοξενεί πραγματικά, δίνει επιδόματα, βοηθά την ενσωμάτωση. Η κα Χριστοδουλοπούλου ήταν ανθρωπίστρια εκ του ασφαλούς, ξέροντας πως κανείς δεν ήθελε να παραμείνει στην Ελλάδα. (Η Τουρκία έχει ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες και είναι γνωστές.)

Η Τασία Χριστοδουλοπούλου ήταν υπουργός για 8 κρίσιμους μήνες. Προλάβαινε να φτιάξει συστήματα ελέγχου, hotspots, να εκπονήσει σχέδιο – τα πάντα. Αντί γι’ αυτό, κι αφού έκλεισε την Αμυγδαλέζα με αποτέλεσμα πολύ μετά να τρέχουν να ξαναφτιάξουν νέα κέντρα (κατάφερε να κάνει, τον Αύγουστο!, ένα στον Ελαιώνα που δεν μπορούσε να φιλοξενήσει πάνω από 300 άτομα). Κυρίως όμως ξόδεψε το χρόνο της/μας προσπαθώντας να μας βγάλει όλους τρελούς.

Πού τους είδαμε τους μετανάστες; Απλώς λιάζονται στις πλατείες. Τι τους συμβαίνει άπαξ και φτάνουν στην Ελλάδα; Απλώς εξαφανίζονται!

Απαντήσεις υπουργού επιφορτισμένης με τεράστια ανθρωπιστική κρίση, και μάλιστα με ένα συνεχές ανασήκωμα των ώμων, κι ένα γλυκό χαμόγελο που έλεγε «Έλα μωρέ, πώς κάνετε έτσι!».

Από δίπλα ο Καμμένος, που για ένα χρόνο κατακεραύνωνε όσους ζητούσαν hotspots, και τώρα τρέχει να τα φτιάξει, ο Τσίπρας που με περηφάνια έκανε «ανθρωπιστική πολιτική» στις πλάτες άλλων, κάνοντας το κλασικό κόλπο της διαπραγμάτευσης: Επί μήνες μόνο λόγια και καθόλου πράξεις, πολιτικός εκβιασμός των Ευρωπαίων (θα σας κάνουμε τη χάρη να σας βοηθήσουμε στο προσφυγικό, αν μειώσετε το χρέος) και όταν τα πράγματα χειροτέρεψαν δραματικά, παράδοση άνευ όρων.

Και φυσικά αναρωτιόμαστε πάλι γιατί οι Ευρωπαίοι -που πολλοί ενσωματώνουν τους πρόσφυγες προσφέροντάς τους όλες τις σωτήριες παροχές που ούτε στον ύπνο μας δεν θα μπορούσαμε να τους δώσουμε- μας θεωρούν αναξιόπιστους και μας πιέζουν.

Η καταστροφική απραξία και η επικίνδυνη χαλαρότητα της Τασίας Χριστοδουλοπούλου κράτησε 8 μήνες. Μετά ακόμα και ο Τσίπρας κατάλαβε πού μας οδηγούσε, αλλά ήταν μάλλον αργά. Το κωμικοτραγικό είναι πως μετά την αντικατάστασή της και την παύση της απ’ το υπουργείο, η κα Χριστοδουλοπούλου έγινε έξαλλη με τον Τσίπρα.

Ξεκίνησε αντάρτικο και κατήγγειλε τον ΣΥΡΙΖΑ για σεξισμό, δίνοντας τη δική της εκδοχή για το σνομπάρισμα του Τσίπρα («Δεν είμαι [πια] στην κυβέρνηση γιατί είμαι γυναίκα, αριστερή και ο κρυπτορατσισμός που υπάρχει έδωσε την ευκαιρία να συγκεντρώσω όλα τα πυρά».) Αυτό ήταν το πρόβλημα, στο μυαλό της. Λες και δεν υπάρχουν άλλες γυναίκες αριστερές στο Υπουργικό Συμβούλιο, μόνο αυτή.

Ξέρετε όμως πόσο κράτησε το αντάρτικο… Μόλις μερικές ημέρες, μέχρι ο Τσίπρας να της δώσει την τιμητικότατη θέση της Αντιπροέδρου της Βουλής την οποία και συνεχίζει να έχει. Τότε σταμάτησε όχι μόνο την γκρίνια αλλά και οποιαδήποτε νύξη εναντίον της κυβέρνησης.

Καμία συγγνώμη, καμία ένδειξη αυτοκριτικής, όχι μόνο σε μας αλλά και σε χιλιάδες μετανάστες (όχι πρόσφυγες) που ξεκίνησαν ταξίδια που δεν οδηγούν πια πουθενά, τινάζοντας τις ζωές τους στον αέρα.

Η πάντα κομψή και καλοντυμένη πρώην υπουργός λουφάζει πλέον στα έδρανα του Προεδρείου της Βουλής, χαμογελώντας αυτάρεσκα, με τη γνωστή ανησυχητική μακαριότητά της…

Πηγή: www.lifo.gr