Ένωση Γονέων Κηδεμόνων Λευκάδας: 43 χρόνια από τότε

43 χρόνια μετά τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Το ψωμί λείπει από το τραπέζι για χιλιάδες λαϊκές οικογένειες

Η παιδεία για τα παιδιά μας είναι είδος πολυτελείας, εμπόρευμα για λίγους και τα παιδιά φωνάζουν θέλουμε να μάθουμε, θέλουμε να ζήσουμε

Η ελευθερία τους είναι η δική μας σκλαβιά και καταπίεση

43 χρόνια μετά το πολυτεχνείο το μήνυμά του είναι όσο ποτέ άλλοτε αδικαίωτο και όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο

Τίποτα στη ζωή δεν γεννιέται εν κενώ. Δεν υπάρχουν καταστάσεις κοινωνικού θερμοκηπίου κι ούτε μπορούν να υπάρξουν τέτοιες. Έτσι και η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν αποτέλεσε κεραυνό εν αιθρία. Η παράδοση των Λαμπράκηδων, της γενιάς του 1-1-4, του σπουδαστικού λόχου της ΕΠΟΝ «Λόρδος Μπάιρον», της Εθνικής Αντίστασης, δεν ήταν πολύ μακρινές. Είχαν χαράξει ανεξίτηλα τις μνήμες του ελληνικού λαού κι ήταν αυτές που έστρωσαν το έδαφος για αυτό που ακολούθησε στις 17 Νοέμβρη του 1973. Ήταν ακόμα η μορφή του Τσε, ο γαλλικός Μάης και το πραξικόπημα στη Χιλή καθώς και η ηρωική αντίσταση του βιετναμέζικου λαού ενάντια στους Αμερικανούς.

43 χρόνια από τότε.

Θυμόμαστε στις 14 Νοέμβρη, όταν αποφασίστηκε η κατάληψη του Πολυτεχνείου, να καταφθάνουν χιλιάδες λαού και όλοι μαζί, μια γροθιά, να παίρνουν κουράγιο και δύναμη.
Το βράδυ της Παρασκευής στις 16 Νοέμβρη η αστυνομία χτυπά. Οι πρώτοι νεκροί είναι γεγονός. Η πύλη λυγίζει κάτω από το βάρος των αρμάτων, και σημαίνει το τέλος της ηρωικής εξέγερσης. Το προσωρινό, όμως, τέλος. Γιατί, στην πραγματικότητα, αυτό που σήμανε, ήταν το τέλος της χούντας.

Μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου, οι διώξεις και τα βασανιστήρια εντάθηκαν. Οι συλληφθέντες μαρτυρούσαν στα κρατητήρια της Ασφάλειας, στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας, στα κολαστήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Η βιτρίνα της χούντας, ωστόσο, είχε ραγίσει με τρόπο που δεν μπορούσε πια να κολλήσει. Ο μύθος για το αήττητό της, για μια χούντα που θα έμενε αιώνια στο σβέρκο του ελληνικού λαού, δέχθηκε ισχυρό πλήγμα. Η ψυχολογία της ήττας, του συμβιβασμού, της υποταγής, του λιγότερου κακού χτυπήθηκε καίρια και η αντίστροφη μέτρηση είχε αρχίσει. Οι καρδιές των αγωνιστών είχαν πυρποληθεί και τα γεγονότα χαράχθηκαν βαθιά στη συλλογική μνήμη δημιουργώντας συνειδησιακά ρήγματα. Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν οι συνταγματάρχες σε πλήρη αδυναμία και μερικούς μήνες μετά να παραδώσουν την εξουσία που την είχαν πάρει καταλύοντας κάθε έννοια δημοκρατίας.

43 χρόνια μετά, πρέπει με θάρρος να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα: τα συνθήματα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι επίκαιρα ή έχουν ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή; Ψωμί – παιδεία – ελευθερία – εθνική ανεξαρτησία ζητούσαν οι φοιτητές και ο λαός τις ημέρες του Νοέμβρη. Την απάντηση δεν χρειάζεται να τη δώσουμε εγκεφαλικά ή να αναζητούμε μιαν ανύπαρκτη επικαιρότητα. Η πραγματικότητα που βιώνουμε καθιστά τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, πέρα για πέρα επίκαιρα. Το Πολυτεχνείο μάς καλεί να αντισταθούμε στη λογική του «όλα πωλούνται και αγοράζονται». Στην πρακτική του «πατάω επί πτωμάτων». Στη μαζική επιχείρηση εκμαυλισμού συνειδήσεων. Στη δημοκρατία των τηλεπαραθύρων. Γι’ αυτό ας κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια σε όσους εξαργύρωσαν τους αγώνες τους για να βολευτούν στη συνέχεια. Σε αυτούς που μας λένε ότι τα νοήματα του Πολυτεχνείου πρέπει να μετασχηματιστούν. Σε εκείνους που αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη των γεγονότων. Αλλά ακόμα και σε εκείνους τους σκοτεινούς κύκλους που καπηλεύτηκαν τα προηγούμενα χρόνια τον τίτλο «17 Νοέμβρη», προβοκάροντας αγώνες και οράματα.
Από αυτά διδάσκεται η νέα γενιά, οι σύγχρονοι μαθητές που διεκδικούν ίσες ευκαιρίες, σχολείο που να τους εμπνέει, Παιδεία που θα τους ολοκληρώνει ως ανθρώπους. Η σημερινή εκπαιδευτική πολιτική όχι μόνο εξοντώνει τους μαθητές, αλλά απαξιώνει το δημόσιο σχολειό με τις συγχωνεύσεις και την ελλιπή χρηματοδότηση και επιβάλλει ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, αφήνοντας στο περιθώριο χιλιάδες παιδιά που σε άλλες συνθήκες θα μορφώνονταν ικανοποιητικά.

Στον τόπο μας τα μικρά σχολεία απαξιώνονται και υποβαθμίζονται, όπως το σχολείο της Καρυάς, ενώ σε άλλα οι ζημιές του σεισμού ούτε καν αντιμετωπίστηκαν. Οι νέες αλλαγές που σχεδιάζονται στην εκπαίδευση είναι εις βάρος των λαϊκών οικογενειών, αφού και αυτό το αγαθό της Παιδείας μετατρέπεται σε εμπόρευμα προς αγορά διαιωνίζοντας το καθεστώς της παραπαιδείας και της διά βίου μάθησης.

Την περίοδο της επταετίας οι νέοι είχαν χαρακτηρισθεί ως μια γενιά αδιάφορη, ως η γενιά του Γουέμπλεϊ. Αλήτες. Έτσι είπαν τους νέους που συμμετείχαν στη εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η ίδια η χούντα, παράλληλα, φρόντιζε συστηματικά για την αποβλάκωση της νεολαίας. Και σήμερα, όμως, υπάρχουν φωνές που χαρακτηρίζουν τη νέα γενιά ως «απολιτίκ», ως αδιάφορη, ως απομονωμένη και καλωδιωμένη στο Διαδίκτυο, ως η γενιά των SMS. Κι όμως αυτή η νεολαία που την κλείνουν σε κουτάκια, που της δίνουν αυθαίρετους και αντιεπιστημονικούς, σε τελική ανάλυση, χαρακτηρισμούς, αυτή η νεολαία μας κρύβει εκπλήξεις. Δείχνει προβληματισμό γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω της, θέτει ερωτήματα, αγωνίζεται και αγωνιά. Κι επειδή για κάποιους είναι επικίνδυνο οι σημερινές ανησυχίες να συνδέονται με τα μηνύματα του Πολυτεχνείου, απαντάμε με τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ:
Μας λένε οι εχτροί μας: τέλειωσε ο αγώνας – Μα λέμε εμείς: άρχισε τώρα
Μας λένε οι εχτροί μας: την αλήθεια την απαρνήθηκαν – Μα λέμε εμείς: την ξέρουμε ακόμα
Μας λένε οι εχτροί μας: Και γνωστή να γίνει ακόμα η αλήθεια δεν μπορεί άλλο πια να διαδοθεί. – Μα είμαστε εμείς που τη διαδίδουμε
Είναι η παρακμή της μάχης – Είναι το σφυρηλάτημα των στελεχών μας
Είναι η σπουδή του πλάνου του αγώνα – Είναι η μέρα πριν την πτώση των εχτρών μας
Λέμε λοιπόν ότι το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» πρέπει να γίνει κτήμα του γονεϊκού και μαθητικού κινήματος εμπνέοντάς μας όλους σε μια άλλη διέξοδο:
Δωρεάν Παιδεία και ανθρώπινα δημόσια σχολειά που να υπηρετούν τον άνθρωπο και τη γνώση για να έχουμε ως λαός τον πολιτισμό που μας αξίζει.

Το ΔΣ της Ένωσης Γονέων Λευκάδας