Έτσι θα γίνει η οικία Ζαμπελίων μετά την ανακαίνιση

(Με πολύ χαρά δεχτήκαμε την είδηση για την υπογραφή της σύμβασης μεταξύ του Δήμου και κατασκευαστικής εταιρείας για την ανακαίνιση της οικίας Ζαμπελίων μετά από τόσα χρόνια καθυστερήσεις. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε τις ημερομηνίες και τα πρόσωπα που συνέβαλαν στην ολοκλήρωση αυτής της προσπάθειας. Το κτίριο παραχωρήθηκε στο Δήμο το 2002 μέσω της Κτηματικής Εταιρείας του Δημοσίου επί δημαρχίας Παναγιώτη Σκληρού. Η μελέτη του έργου συντάχτηκε από την αρχιτέκτονα Χαρά Παπαδάτου- Γιαννοπούλου σε δυο φάσεις. Η πρώτη φάση της μελέτης ανατέθηκε επί Δημαρχίας Γιώργου Γληγόρη το 2003 και η δεύτερη το 2009 επί Δημαρχίας Βασίλη Φέτση.)

Ευχαριστίες

«Θά ἤθελα νά ἐκφράσω τήν μεγάλη ἰκανοποίηση γιά τήν ἀποκατάσταση τοῦ ἐμβληματικοῦ κτιρίου Ζαμπελίων. Ἐπίσης τίς εὐχαριστίες μου στούς πρώην Δημάρχους Λευκαδίων κ. Γεώργιο Γληγόρη καί κ. Βασίλειο Φέτση γιά τήν ἐμπιστοσύνη τους καί γιά τίς δύσκολες διαδικασίες πού μέ ἀποφασιστικότητα ἀνέλαβαν γιά τήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου αὐτοῦ. Γιά τήν Λευκάδα εἶναι ἕνα μεγάλο ἔργο.
Χαρά Παπαδάτου»

Ακολουθεί μέρος της μελέτης της Χαράς Παπαδάτου – Γιαννοπούλου. (Αφαιρέθηκε η παράγραφος με τους τεχνικούς όρους.)

ΟΙΚΙΑ ΖΑΜΠΕΛΙΩΝ
(τέλος 18ου αἰῶνα)

Γενικά

Τό κτήριο Ζαμπελίων βρίσκεται μέσα στήν καρδιά τοῦ κηρυγμένου παραδοσιακοῦ ἱστοῦ τῆς Λευκάδας (ΦΕΚ 103Β/10-3-82) καί ἔχει κηρυχθεῖ διατηρητέο (ΦΕΚ 319Δ/7-4-1992). Σήμερα εἶναι ἰδιοκτησίας τοῦ Δήμου Λευκαδίων κατά παραχώρηση ἀπό τήν ΚΕΔ.

Πολεοδομικά στοιχεῖα

Ὡς γνωστόν οἱ Ἑνετοί κατέλαβαν τό νησί τό 1684. Ἡ πρωτεύουσα τοῦ νησιοῦ εἶχε ἀπό παλιά μεταφερθεῖ μέσα στό Φρούριο.Οἱ Ἑνετοί μεταφέρουν τήν πρωτεύουσα στήν σημερινή της θέση, τήν τότε καλουμένη «Ἁμαξική» καί δίνουν στόν σχεδιασμό της τά γνωστά πολεοδομικά χαρακτηριστικά τῆς μεσαιωνικῆς πολεοδομίας. Τήν ὀργάνωση δηλαδή τοῦ πολεοδομικοῦ σχεδίου μέ σημεῖο ἀναφορᾶς τήν κεντρική πλατεῖα καί τόν ἐμπορικό δρόμο καί τήν ἀκτινωτή διάταξη τῶν δρόμων γύρω ἀπό τά δύο αὐτά σημεῖα ἀναφορᾶς.

Ἡ οἰκία Ζαμπελίων βρίσκεται σέ ἕνα ἀπό τά κεντρικότερα σημεῖα τῆς πόλεως. Ἀπέναντι ἀκριβῶς ἀπό τήν Οἰκία Ζαμπελίων βρίσκεται ὁ ναός τοῦ Ἁγ. Νικολάου, ἕνας ἀπό τούς κεντρικούς ναούς τῆς Χώρας μέ ἰδιαίτερα ἀρχιτεκτονικά στοιχεῖα.

Ὁ Ναός, ἕνα ἀπό τά μνημεῖα τῆς πόλεως, ὁ ὁποῖος χρονολογεῖται ἀπό τό 1687 καί διακρίνεται καί αὐτός, ὅπως καί οἱ ἄλλοι ναοί τῆς Χώρας, γιά τίς ἀξιόλογες ἁγιογραφίες του καί τό ξυλόγλυπτο τέμπλο του, συνδέεται ἄμεσα μέ τήν οἰκογένεια Ζαμπελίων καί τό σημερινό κτήριο.

Εἰδικά χαρακτηριστικά

Τό κτήριο αὐτό καθ’ ἑαυτό συνδυάζει δύο σημαντικές ἱστορικές ἰδιότητες:

α) Ὡς κατοικία δυό μεγάλων προσωπικοτήτων τῆς νεώτερης Ἑλλάδας: τῶν Ἰωάννου καί Σπυρίδωνος Ζαμπελίου.

Ὁ Ἰωάννης Ζαμπέλιος (1787-1856 ) ὑπῆρξε Φιλικός μέ μεγάλη δράση στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821, μετέπειτα δέ ἐξελίχθηκε στόν πρῶτο δραματουργό τῆς νεωτέρας Ἑλλάδας, θέτοντας ἔτσι τίς βάσεις τῆς θεατρικῆς δραματουργίας στά μετεπαναστατικά χρόνια.

Ὁ Σπυρίδων Ζαμπέλιος(1813-1881), γιός τοῦ Ἰωάννου Ζαμπελίου, εἶναι ἕνα ἀπό τά μεγάλα ὀνόματα τῆς ἑλληνικῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης. Εἶναι ὁ πρῶτος πού ἀσχολήθηκε μέ τόν μεσαιωνικό ἑλληνισμό καί τό Βυζάντιο καί εἶναι ὁ πρῶτος πού συνέλαβε τήν ἰδέα τῆς ἀδιάσπαστης ἑλληνικῆς ἱστορίας: ἀρχαίας, βυζαντινῆς καί νεωτέρας, θεμελιώνοντας ἔτσι, μαζί μέ τόν Παπαρρηγόπουλο, τήν σύγχρονη θέαση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας. Καί οἱ δυό εἶναι μεγάλης ἐμβελείας πνευματικές καί ἐθνικές προσωπικότητες.

β) Ὡς κτήριο εἰδικοῦ ἀρχιτεκτονικοῦ καί στατικοῦ ἐνδιαφέροντος

Τό κτήριο χρονολογεῖται ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα.

Σύμφωνα μέ τά ἱστορικά δεδομένα ἕνας πρόγονος τῶν Ζαμπελίων ὑπῆρξε ἱερεύς τοῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Νικολάου τό 1709. Στόν κτηματολογικό πίνακα τοῦ 1726 ὁ χῶρος πού βρίσκεται τό σπίτι ἐμφανίζεται σάν οἰκόπεδο τῆς ἐκκλησίας. Μέ μολύβι ἔχει προστεθεῖ πάνω στό τοπογραφικό αὐτό ἕνα σπίτι, ὅπου σήμερα ἡ οἰκία Ζαμπελίων.

Ἴσως νά ἦταν τό σπίτι γιά τόν ἱερέα, τό ὁποῖο μετέπειτα ἔγινε τό σπίτι τῆς οἰκογενείας Ζαμπελίων, συγχρόνως μέ τήν χάραξη δρόμου ἀνάμεσα στήν ἐκκλησία καί τό σπίτι, τήν σημερινή ὁδό Ζαμπελίων, ἡ ὁποία καταλήγει στήν κεντρική ὁδό.
Στήν αὐτοβιογραφία του ὁ Ἰωάννης Ζαμπέλιος45 ἀναφέρεται στό πατρικό του σπίτι στό ὁποῖο ὅπως φαίνεται γεννήθηκε τό 1787.

«Τό σπίτι του στήν Λευκάδα, δίπλα στήν ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νικολάου, γίνεται κέντρο συγκεντρώσεως τῶν Φιλικῶν τῆς Λευκάδας καί τῶν ὁπλαρχηγῶν τῆς Ρούμελης» ἀναφέρει γιά τόν δικαστικό καί φιλικό Ἰωάννη Ζαμπέλιο ὁ Χρί-στος Σπ. Σολδᾶτος στό ἔργο του «Σπυρίδων Ι. Ζαμπέλιος (1815-1881)», Ἐκδό-σεις ΠΟΡΕΙΑ, 2003, AΘHNA, τ. Α΄, σ. 21. Ἡ παραπάνω μαρτυρία, σέ συνδυασμό μέ τό τοπογραφικό τοῦ 1726, δείχνει ὅτι τό σπίτι ὑπάρχει ἀπό τά τέλη τοῦ 18ου αἰῶνα.

Ἐπίσης ἕνα ἄλλο στοιχεῖο πού συνηγορεῖ στήν χρονολόγηση αὐτή εἶναι ὅτι μετά τόν μεγάλο σεισμό τοῦ 1825, ὅπου ὑπάρχει ἀναλυτικό ἀρχεῖο τῶν οἰκοδομικῶν ἀδειῶν γιά τά σπίτια πού ἐβλάβησαν ἀπό τόν σεισμό, γιά τό σπίτι τῶν Ζαμπελίων δέν ὑπάρχει καμία ἄδεια ἐπισκευῆς ὅπως σέ ἄλλες περιπτώσεις, παρά τό ὅτι, ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἰωάννης Ζαμπέλιος στήν αὐτοβιογραφία του, καί τά δυό σπίτια του ὑπέστησαν μεγάλες ζημίες. Ἄρα καί αὐτό στό ὁποῖο ἀναφερόμαστε.

Προφανῶς ὅμως ὄχι καί τόσο μεγάλες ὥστε νά εἶναι ἀναγκαία ἡ ἔκδοση οἰκο-δομικῆς ἄδειας γιά τήν ἀνακαίνιση ἤ τήν ἀνακατασκευή του. Μετά τό 1825, δηλαδή μετά τόν μεγάλο σεισμό, ὑπάρχουν πολλές οἰκοδομικές ἄδειες στό ἀρχειοφυλακεῖο Λευκάδας πού οἱ περισσότερες ἀναφέρονται σέ ἀνακατασκευή τῶν ὑπαρχόντων κτηρίων.

Κατασκευαστικά χαρακτηριστικά

Τό κτήριο εἶναι μία ζωντανή μαρτυρία τῆς τοπικῆς τεχνολογίας καί τῆς ἀντοχῆς της κατά τῶν σεισμῶν. Ἔχει μέχρι στιγμῆς διασωθεῖ ἀπό ὅλους τούς με-γάλους σεισμούς τῶν τελευταίων 200 χρόνων καί ἰδίως τοῦ σεισμοῦ τοῦ 1825 πού ἦταν ἰδιαίτερα καταστροφικός. Ὁ σεισμός τῆς 14ης Αὐγούστοῦ 2003, ὁμοίως, ὅπως καί οἱ προγενέστεροι καταστροφικοί σεισμοί, ἐλάχιστα ἐπηρρέασε τό καταπληκτικά δομημένο αὐτό κτήριο.

Τό κτήριο εἶναι χτισμένο σύμφωνα μέ τό σύστημα τῶν λευκαδίτικων ἀντισεισμικῶν κατασκευῶν, ὅπως αὐτές πιστοποιοῦνται ἀπό τόν 15ο αἰῶνα καί ἀποτελεῖται ἀπό δύο αὐτόνομες κατασκευές, ὅπως ἤδη ἔχουμε ἀναλύσει στό Α΄ κεφάλαιο: Λίθινη κατασκευή στό ἰσόγειο καί ξύλινη κατασκευή στόν ὄροφο, ἡ ὁποία στηρίζεται αὐτόνομα σέ σύστημα ξυλίνων ὑποστυλωμάτων. Τό οἰκόπεδο ἔχει ἐμβαδόν 760.50 τ.μ. Τό κτήριο εἶναι διώροφο. Τό ἰσόγειο ἔχει ἐπιφάνεια, σύμφωνα μέ τήν ἀποτύπωση, 294,64 τ.μ. Εἶναι λίθινο μέ τοίχους 0.60 μ. πάχος.

Ἔχει δυό εἰσόδους, τήν κυρία εἴσοδο καί μία δευτερεύουσα. Οἱ χῶροι τοῦ ἰσογείου ἔχουν πρόσβαση στόν δρόμο, πρᾶγμα πού σημαίνει ὅτι οἱ χῶροι αὐτοί χρησιμοποιήθηκαν σάν καταστήματα. Ἡ δευτερεύουσα εἴσοδος ὁδηγεῖ σέ ἐσωτερική αὐλή, ὅπου ὑπάρχει μία σύγχρονη προσθήκη ἀπό μπετόν καί ἀφορᾶ σέ βεράντα γιά τόν πρῶτο ὄροφο. Ὁ ὄροφος ἔχει ἐπιφάνεια 259,74τ.μ. Εἶναι κατασκευασμένος ἐξ ὁλοκλήρου ἀπό ξύλο.

Οἱ τοῖχοι του, ἐξωτερικοί καί ἐσωτερικοί, εἶναι ξυλοδεσιά πάχους 20 ἑκ. Στηρίζεται σέ σύστημα ξυλίνων ὑποστυλωμάτων μέ κάναβο περίπου 3.0μ. Χ 3.0μ., τά ὁποῖα εἶναι ἐνισχυμένα μέ μεγάλου μεγέθους μπρατσόλια τόσο στήν σύνδεσή τους μέ τό ἐπάνω ταμπάνι τῆς ὀροφῆς, ὅσο καί στό τελείωμα μέ τό δάπεδο. Τά μπρατσόλια εἶναι τόσο μεγάλα ὥστε τό ἐπάνω καί τό κάτω νά ἑνώνονται στό μέσον περίπου τῆς κολώνας. Τά μπρατσόλια αὐτά εἶναι ἐπενδεδυμένα μέ ξύλο, ὥστε νά ἐξασφαλίζεται πρῶτα ἡ προστασία τους καί δεύτερον ἡ ἑνοποιημένη μορφή τους. Ἡ κατασκευή τοῦ πατώματος στηρίζεται σέ ξυλίνους δοκούς τά ματέρια, μεγάλης διατομῆς, ὅπως ἐπίσης καί ἡ στέγη. Τά ξύλα αὐτά διατηροῦνται μέχρι σήμερα σέ ἀρίστη κατάσταση.

Στόν ὄροφο στήν περιοχή τοῦ μπότζου διακρίνεται καθαρά ἕνα στρογγυλό ξύλινο καρφί (Εἰκ. 47). Τό εὕρημα αὐτό εἶναι πολύ σημαντικό γιά τήν ἱστορία τῶν ξυλίνων κατασκευῶν στήν Λευκάδα μιά καί παλιότερα γιά τήν σύνδεση τῶν ξύλων χρησιμοποιοῦσαν ξύλινα καρφιά. Σήμερα εἶναι πολύ δύσκολο νά βροῦμε πλέον κατά τίς ἐπισκευές παλαιῶν κτηρίων τέτοια καρφιά, λόγω τῶν κατά καιρούς πολλῶν, λόγω τῶν σεισμῶν, ἀνακαινίσεων πού τά κτήρια ἔχουν ὑποστεῖ.Καί ἐπίσης λόγω τῆς εὐκολότερης προμήθειας τῶν σιδηρῶν καρφιῶν.

Τό κτήριο σήμερα δείχνει μιά εἰκόνα ἐγκαταλείψεως ἀλλά καί κακομεταχειρήσεως. Μετά τόν πόλεμο ἐχρησιμοποιεῖτο ἀκόμη ὡς κατοικία. Εἶχε δέ ἕναν θαυμάσιο ἀνθόκηπο. Ἀργότερα χρησιμοποιήθηκε γιά διάφορες χρήσεις. Ὑπῆρξε σχολεῖο, ἕδρα τῆς Φιλαρμονικῆς, ἀργότερα γραφεῖα. Κάποια στιγμή ἐγκαταλείφθηκε ἐντελῶς. Ἔγιναν ἀπό τόν Δῆμο ὁρισμένες ἐργασίες προστασίας του κυρίως ἀπό τήν βροχή πού ἔπεφτε στο ἐσωτερικό.

Θέλω νά ἐλπίζω ὅτι ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου νά ἀναπαλαιωθεῖ τό ἐξαιρετικό αὐτό δεῖγμα τῆς παραδοσιακῆς μας ἀρχιτεκτονικῆς.

Φάσεις κατασκευῆς

Τό κτήριο, ὅπως φαίνεται, χτίστηκε σέ διάφορες φάσεις.

Ἡ πρώτη καταλαμβάνει τό κεντρικό τμῆμα ὅπως φαίνεται στό ἐπισυναπτόμενο σχέδιο. Τό λίθινο ἰσόγειο καί τό ξύλινο ἀνώγειο (τσατουμᾶς) ἐπί ξυλίνων ὑποστηλωμάτων. Αὐτό πιστοποιεῖται ἀπό τά παράθυρα στούς χώρους 4 καί 8, τά ὁποία ἦταν ἐξωτερικά καί τώρα εἶναι ἐσωτερικά.

Στή δεύτερη φάση προστέθηκε τό τμῆμα ἀνατολικά καί νότια τοῦ ἀρχικοῦ κτηρίου. Κατά μῆκος τῆς νοτίου πλευρᾶς προστέθηκε ἕνας χῶρος πλάτους 2.27μ., ὁ ὁποῖος ἔχει μικρά σιδερένια παράθυρα σάν παράθυρα φυλακῶν ἤ ὑπογείων, χωρίς σκοῦρα. Ἡ χρήση τοῦ χώρου αὐτοῦ εἶναι ἀδιευκρίνιστη, θά μποροῦσε νά σκεφθεῖ κανείς ὅτι ἦταν χῶροι ἀποθηκευτικοί ἀλλά καί ὅτι εἶχε σχέση μέ τό ὅτι ὁ Ἰωάννης Ζαμπέλιος ἦταν εἰσαγγελεύς καί ὅτι ἐκεῖ ἦταν χῶ-ρος προσωρινῆς κρατήσεως ἀνθρώπων.

Στήν νότια πλευρά ἔχουμε ἀκόμη μία ἐπέμβαση. Ἔχουμε τήν ἐνσωμάτωση καθ’ ὅλο τό μῆκος τῆς πλευρᾶς ἑνός πρεκιοῦ ἀπό μπετόν στό ἐπάνω μέρος τοῦ λιθίνου τοίχου. Καί κάλυψη τμήματος τοῦ πίσω τοίχου ἀπό τσιμεντοκονία. Προφανῶς ἡ πλευρά αὐτή ὡς προσθήκη θά εἶχε ὑποστεῖ κάποιες βλάβες καί ἀντιμετωπίσθηκε μέ αὐτό τόν τρόπο, ὁ ὁποῖος μέχρι στιγμῆς δέν ἔβλαψε τό κτήριο.

Ἀνατολικά (Εἰκ.: 24), ἐπεκτάθηκε κατά ἕνα χῶρο (Χω-1 καί 2) μέ εἴσοδο πρός τό ἐσωτερικό τοῦ κτηρίου ὅπου προστέθηκαν οἱ χῶροι 9α ἕως 12. Ἡ εἴσοδος ὁδηγεῖ σέ ἐσωτερική αὐλή μέ μεγάλης διατομῆς λίθινες κατασκευές ἀπρο-σδιορίστου χρήσεως. Ἴσως ἀποθηκευτικοί χῶροι, (Εἰκ: 48, 49).

Στήν συνέχεια (Εἰκ.: 25), πρέπει νά ἐπεκτάθηκε τό ξύλινο ἀνώγειο πρός τήν νότια πλευρά (Χῶροι 13-17), ὅπως φαίνεται καί ἀπό τά ξύλινα ὑποστηλώματα πού ἀκολουθοῦν μία ἄλλη διάταξη.

Στήν ἀνατολική πλευρά πρέπει νά ὑπῆρχε μπότζος ὅπου ἔβγαιναν τά δωμάτια τοῦ ὀρόφου τῆς πλευρᾶς αὐτῆς. Ὁ μπότζος πρέπει νά κατέρρευσε σέ κάποια φάση καί ἀντικαταστάθηκε ἀπό μπετόν. Αὐτή πρέπει νά εἶναι καί ἡ τελευταία προσθήκη λαμβανομένου ὑπ’ ὄψιν τοῦ ὑλικοῦ. Ἡ τήρηση μίας ἀποστάσεως ἀσφαλείας ἀπό τό παλαιό κτήριο πού κρατήθηκε, ἔδρασε εὐεργετικά καί δέν ὑπάρχει καμιά ἐπίπτωση ἀπό τούς σεισμούς στό κυρίως κτήριο.

Μία ἄλλη προσθήκη εἶναι καί ἕνας μικρός χῶρος (Χῶ-10), δεξιά τῆς δυτικῆς εἰσόδου στόν ὄροφο, μέ χρήση κουζίνας καί χώρου ὑγιεινῆς. Ὁ χῶρος αὐτός ἐμβαδοῦ 9.34τ.μ. κατασκευάσθηκε προφανῶς ἐν προβόλῳ καί εἶναι ἀπό τοῦβλα.

Παρά τίς διάφορες κατασκευαστικές φάσεις τό κτήριο ἀπεδείχθη εὐσταθές ἔναντι ὅλων σχεδόν τῶν κατά καιρούς καταπονήσεων.

Φωτογραφική τεκμηρίωση

Ἀνάπλαση καί ἐπανάχρηση

Ἡ μελέτη ἔγινε σέ δύο φάσεις.

Ἡ πρώτη φάση τῆς μελέτης ἀνατέθηκε ἐπί Δημαρχίας Γεωργίου Γληγόρη τό 2003 (Ἀπόφ. Δημοτικοῦ Συμβουλίου τοῦ Δήμου Λευκαδίων ὑπ’ ἀριθμ. 189/17-9-2003).

Στήν φάση αὐτή ἔγινε ἡ ἀποτύπωση, ἡ προκαταρκτική μελέτη καί καθορίστηκαν οἱ χρήσεις ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν χώρων τοῦ κτηρίου, οἱ ὁποίες ἐγκρίθηκαν ἀπό τό Δημοτικό Συμβούλιο κατά τήν φάση αὐτή τῆς μελέτης (Ἀπόφαση ὑπ. ἀριθμ. 231/20-10-2003), ὅπως παρατίθενται παρακάτω:

Ἰσόγειο: (Εἰκ.:50)
α) Αἴθουσες Τέχνης: Θεόδωρος Στάμος.
β) Μουσεῖο ἀντισεισμικῶν λευκαδίτικων κατασκευῶν.
γ) Κῆπος: Χῶρος πρασίνου μέ ἔμφαση στά παραδοσιακά φυτά τοῦ νησιού.
Χῶρος ὑπαιθρίων ἐκθέσεων, ὅπως γλυπτικῆς κ.λ.π.
Χῶρος μικρῶν ἐκδηλώσεων λόγου καί μουσικῆς.
δ) Βοηθητικοί χῶροι.

Ὄροφος: (Εἰκ.:51).

α) Αἴθουσες Ἰωάννου καί Σπυρίδωνος Ζαμπελίων (Ἱστορικό ἀρχεῖο).
β) Πτέρυγα επιφανῶν Λευκαδίων τοῦ 19ου αἰῶνα (Ἱστορικό ἀρχείο).
β) Αἴθουσα ἐκδηλώσεων γιά μικρῆς κλίμακας ὁμιλίες, συζητήσεις, παρουσιάσεις βιβλίων κ.λ.π.
γ) Βοηθητικοί χῶροι.
Ἡ δεύτερη φάση τῆς μελέτης ἀνατέθηκε τό 2009 ἐπί Δημαρχίας κ. Βασιλείου Φέτση (ὑπ’ ἀριθμόν 83/2009 ἀπόφαση τῆς Δημαρχιακῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Δήμου Λευκάδος).

Στήν φάση αὐτή ἔγινε ἡ ὁριστική μελέτη καί τά τεύχη δημοπρατήσεως. Ἡ ὁριστική μελέτη ἐφήρμοσε, ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐπανάχρηση τοῦ κτηρίου, τήν ὑπ’ ἀριθμ. 231/20-10-2003 ἀπόφαση τοῦ Δημοτικοῦ Συμβουλίου Λευκάδος.

Οἱ ἐργασίες ἀνακαινίσεως-ἀναπαλαιώσεως τοῦ κτηρίου ἔγιναν μέ ἀπόλυτο σεβασμό στήν ὑπάρχουσα δομή τοῦ κτηρίου καί σύμφωνα μέ τίς ὁδηγίες πού δίδονται στό ΦΕΚ 319/Δ/7-4-1992.

Δέν γίνεται καμμία ἐπέμβαση στόν φέροντα ἤ μή ὀργανισμό τοῦ κτηρίου, εἴτε λίθινο εἴτε ξύλινο.

Προτείνονται μόνο ἐργασίες συντηρήσεως καί ἀποκατάστάσεως στήν ἀρχική του μορφή. Ἀπομακρύνεται κάθε ξένο στοιχεῖο πρός αὐτό. Μόνον ὅ,τι ἔχει καταστραφεῖ θά ἀντικατασταθεῖ σύμφωνα μέ τήν ἀρχική του μορφή.

(Το κείμενο εμπεριέχεται στο βιβλίο της αρχιτέκτονος Χαράς Παπαδάτου- Γιαννοπούλου: «Τεχνικές ευσταθείας της Παραδοσιακής Αρχιτεκτονικής και Λεξικό ιδιωματικών οικοδομικών όρων της Λευκάδας» που εκδόθηκε το 2014.)

Η πρώτη δημοσίευση της μελέτης υπό μορφή PDF έγινε στις 11 Σεπτεμβρίου από τον ισότοπο: lefkadazin.gr/