Αμύνομαι, δεν θέλω να καταπέσω

Χτες το πρωί έκανα μια μικρή διαδρομή από το συμβολαιογράφο μέχρι το φωτοτυπάδικο -ούτε 300 μέτρα δρόμος μέσα στην παλιά πόλη. Ο ήλιος παρότι ξεκίνησε ορεξάτος το πρωί, όσο μεσημέριαζε άρχισε να μας εγκαταλείπει. Στο στενό δρομάκι που βρίσκεται το κτίριο του Ορφέα, μια απρόσμενη συνάντηση και γνωριμία μου άλλαξε τη διάθεση και τη μέρα.

Δεν είναι συνηθισμένο αυτή την εποχή να βλέπεις ανθρώπους να κάθονται έξω, ούτε η μέρα ήταν τόσο ζεστή. Όμως η κυρία Καλλιόπη έπλεκε του καλού καιρού απέναντι από την εξώπορτα του σπιτιού της. Κοντοστάθηκα να καμαρώσω το πλεκτό που χρησιμοποιούσε για δείγμα.

«Κυνηγώ το φως, δεν βλέπω καλά, κοντεύω τα ενενήντα» μου είπε, θαρρετά. Έτσι ξεκίνησε η κουβέντα με την κ. Καλλιόπη. Χρυσοχέρα γυναίκα, «βρήκα λίγο νήμα και είπα να μην πάει χαμένο», συνέχισε. Έχει και μηχανή γαζώματος ποδοκίνητη και χειροκίνητη, έραβε, κεντούσε και συνεχίζει να πλέκει, αλλά τώρα χρειάζεται πολύ φως, γι’ αυτό βγαίνει έξω από το σπίτι.

Μετρημένες κουβέντες, σωστές, καλή άρθρωση, σωστή προφορά και σύνταξη, να χαίρεσαι να την ακούς. Η σοφία της ζωής να ξεχειλίζει με απλά λόγια. «Κοντεύω τα ενενήντα αλλά αμύνομαι»!

Το αμύνομαι, ήταν η λέξη που με ταρακούνησε, βγαλμένη από τα χείλη μιας σχεδόν ενενηντάχρονης γυναίκας. Τόσο σωστή τόσο φιλοσοφημένη. «Αν δεν είχα το πλέξιμο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεπεράσω πολλές δυσκολίες της ζωής. Δεν θέλω να καταπέσω… όταν ξεκινώ να σκουπίσω, λέω, δεν θα τα καταφέρω, αλλά δεν το βάζω κάτω, συνεχίζω και τα καταφέρνω, αμύνομαι!»

Προσπάθεια, άμυνα, αυτογνωσία, θέληση.

Να’ σαι καλά κυρία μου

(Για όσους δεν γνωρίζουν, το πλέξιμο είναι μια δουλειά που χρειάζεται, αυτοσυγκέντρωση, μέτρημα, συνεχή προσοχή. Δεν γίνεται ούτε μηχανικά ούτε αφηρημένα.)