HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΑπεβίωσε ο Γιάννης Σάντας του Αντωνίου

Απεβίωσε ο Γιάννης Σάντας του Αντωνίου

Έφυγε σήμερα από τη ζωή, ο Γιάννης Σάντας του Αντωνίου σε ηλικία 93 ετών. Η εξώδιος ακολουθία θα ψαλεί την Τετάρτη 4 Ιανουαρίου, στις 12:00, στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο κοιμητήριο των Πηγαδισάνων.

Έφυγε πλήρης ημερών, θα έγραφα σε ένα τυπικό αγγελτήριο θανάτου. Όταν όμως πρόκειται για τον πατέρα σου, το γονιό σου, οι μέρες δεν είναι ποτέ είναι πλήρεις, πάντα θα λείπουν…

Ο πόνος μου είναι αβάσταχτος πατέρα μου. Μετά το θάνατο της μάνας και της αδελφής μου, φεύγεις κι εσύ. Κι εγώ μένω χωρίς ρίζες… Και πρέπει μόνη μου, σ’ αυτό τον κόσμο που δεν έχει καμία σχέση με όσα μου έμαθες, σ’ αυτό τον κόσμο τον σκληρό και ανελέητο, να γίνω η ίδια ρίζα για το παιδί μου.

Μπορεί να φταίει που μεγαλώνω, μπορεί να φταίνε οι σχεδόν δυο δύσκολοι μήνες που περάσαμε στο νοσοκομείο, αλλά το μυαλό μου πατέρα μου τις τελευταίες μέρες γυρίζει πίσω στο παρελθόν, στα παιδικά μου χρόνια. Δεν σε θυμάμαι στα πιο εύκολα χρόνια, τότε που δούλευες κάπως ξεκούραστα. Σε θυμάμαι σε εκείνη τη δύσκολη, αλλά πολύ ουσιαστική για την ανατροφή μου εποχή, τη δεκαετία του ’60. Τότε που δούλευες σκληρά τη γη, όπως και οι περισσότεροι στο χωριό μας. Σκληρά και ακούραστα, έχοντας πάντα απέναντί σου αντιξοότητες, μεγάλη φτώχια, μικρό κλήρο. Είχες τότε θυμάμαι δυο εχθρούς το δάκο και τον περονόσπορο. Πάντα σου χάλαγαν τις σοδιές, αλλά δεν το έβαζες κάτω.

Σε θυμάμαι να φτιάχνεις ξερολιθιές και να δημιουργείς καλλιεργήσιμη γη, να καμαρώνεις τις κεντρωμάδες σου, να δουλεύεις στο χωριό «προσωπική εργασία» αδιαμαρτύρητα, φτιάχνοντας δρόμους, γεφύρια. Θυμάμαι περισσότερο το σεβασμό σου για τη φύση και τους ρυθμούς της. Ένα σεβασμό που κράτησες σε όλη σου τη ζωή. Μια σχέση αρμονική και ανεκτίμητη. Πάντα υπάκουος στις εποχές, όταν έπρεπε να σπείρεις, να κεντρώσεις, να θειαφίσεις. Σε θυμάμαι, όταν ωρίμαζε το ραζακί μας, πως έλαμπε το πρόσωπο σου όταν το μάζευες να το κατεβάσεις στη Χώρα…. και ποσά καλούδια μας έφερνες…

Καλό ταξίδι καλέ μου πατέρα. Μαζί με σένα φεύγει σιγά σιγά εκείνη η γενιά των «εργατών» της λευκαδίτικης γης. Κάθε που θα ανηφορίζω στην ορεινή Λευκάδα, κάθε που θα βλέπω ξερολιθιές, κάθε που θα καμαρώνω ένα όμορφο αμπέλι, στο νου μου θα έρχεται η μορφή σου. Εσύ, όπως και πολλοί ακόμα αναστήσατε αυτό το νησί, δημιουργήσατε με τα χέρια σας, με τον ιδρώτα σας, με την ψυχή σας, μνημεία αξιοσύνης. Ζήσατε οικογένειες και αναθρέψατε παιδιά με λίγα, αλλά τόσο ουσιαστικά. Με εντιμότητα, αγάπη για τον τόπο, με ανιδιοτελή προσφορά.

Σ’ ευχαριστώ καλέ μου πατέρα για όσα μου δίδαξες με τις αρχές σου, με το παράδειγμα της ζωής σου. Υπήρξες ανεκτίμητος πατέρας.

Προηγουμενο αρθρο
Ανανέωση συμβάσεων εργαζομένων στο Πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι»
Επομενο αρθρο
Αξιολόγηση Νεαρών Ποδοσφαιριστών από την ΠΑΕ Ατρόμητος Αθηνών

1 Σχόλιο

  1. Angie
    3 Ιανουαρίου 2017 at 15:10 — Απάντηση

    Ο μπαμπάς και η μαμά είναι πάντα μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας … δεν έχουν ηλικία, είναι κομμάτι της ζωής μας γιατί πολύ απλά αυτοί μας δημιούργησαν, μας έδωσαν τα πρώτα εφόδια για να αγωνιζόμαστε και θα εξακολουθούν να μας διαμορφώνουν μέχρι τα γεράματά μας!
    Μας μαθαίνουν να ζούμε μέσα σε μία οικογένεια και να επιστρέφουμε πάντα σ’ αυτή όταν κουραζόμαστε στην πορεία μας, όταν αποζητούμε το χάιδι τους. Δεν ταιριάζει αόριστος χρόνος για τους γονείς μας… μόνο παρόν και μέλλον.

    Τα συλλυπητήριά μου.

Γράψτε απάντηση στο Angie Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.