HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΑπορρίμματα: πρόβλημα ή ευκαιρία; – Της Ελένης Κατωπόδη

Απορρίμματα: πρόβλημα ή ευκαιρία; – Της Ελένης Κατωπόδη

Το θέμα των απορριμμάτων δεν είναι καινούργιο. Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της ανθρωπότητας από τη βιομηχανική επανάσταση και μετά. Δεν είναι μόνο η τοξικότητα και ο όγκος των απορριμμάτων που δημιουργούν τεράστια προβλήματα, αλλά και η διάρκεια ζωής τους.

Το καλό παράδειγμα!

Κορυφαία χώρα στη διαχείριση απορριμμάτων είναι με διαφορά η Σουηδία, η οποία κατόρθωσε να ανακυκλώνει το σύνολο σχεδόν των απορριμμάτων της, αφήνοντας μόνο το 1% να καταλήγει στη χωματερή (μία χωματερή που δεν έχει καμία σχέση με όσα εμείς γνωρίζουμε, φυσικά). Ναι, η Σουηδία ανακυκλώνει το 99% των απορριμμάτων που παράγονται στη χώρα! Μάλιστα, έχει φτάσει στο σημείο να εισάγει σκουπίδια από τις γειτονικές χώρες προκειμένου να τα μετατρέψει σε έσοδα! Αυτό χρειάστηκε γύρω στα 30 χρόνια μελέτης, σύμπραξη πανεπιστημίων, βιομηχανίας και δημοσίου και σταθερή εκπαίδευση πάνω σε περιβαλλοντικά θέματα όλου του πληθυσμού.
Κι εδώ ερχόμαστε στο δικό μας ζήτημα.

Το ελληνικό πρόβλημα.

Η μετατροπή απορριμμάτων σε ανακυκλωμένα υλικά, ενέργεια και λίπασμα, απαιτεί πρωτίστως υψηλό βαθμό συνειδητοποίησης και εκπαίδευσης των κατοίκων, των τουριστών και των επιχειρηματιών. Δεν μπορεί να λειτουργήσει αν μόνο ένα μικρό μέρος των απορριμμάτων καταλήγουν στον σωστό κάδο και ένα άλλο μέρος των απορριμμάτων δεν καταλήγουν σε κανένα κάδο αλλά σε δρόμους, δάση, ακτές και θάλασσες!

Δυστυχώς, οι περισσότερες επιχειρήσεις και στο νησί μας, δεν ανακυκλώνουν και αναφέρομαι σε επιχειρήσεις που συμμετέχουν με μεγάλο όγκο απορριμμάτων δυνάμενων να ανακυκλωθούν: μπαρ, καφετέριες, καντίνες, εστιατόρια, ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα δωμάτια, κάμπινγκ. Είναι επιχειρήσεις που θα μπορούσαν να συλλέγουν τόνους πλαστικά και γυάλινα μπουκάλια, κουτιά αναψυκτικών, χαρτί, πλαστικές συσκευασίες και υπολείμματα τροφίμων για ανακύκλωση και κομποστοποίηση (ανάλογα το κάθε υλικό). Πόσα από αυτά συλλέγουν; Ας μας το απαντήσουν οι επιχειρηματίες.

Ας δούμε λίγο τα οικιακά απορρίμματα.

Πόσοι κάνουν ανακύκλωση, έστω και ανακατεμένα, γυαλιού, χαρτιού, πλαστικού και αλουμινίου; Εδώ, πέρα από την άγνοια ή την ελλιπή ενημέρωση, υπεισέρχεται ακόμη ένας παράγοντας: η έλλειψη εμπιστοσύνης. Είναι πολλοί οι δημότες που αμφιβάλλουν αν τα διαλεγμένα ανακυκλώσιμα υλικά καταλήγουν τελικά στην ανακύκλωση ή ανακατεύονται με τα μη ανακυκλώσιμα υλικά, όλα μαζί στη χωματερή. Η καλλιέργεια της εμπιστοσύνης δεν γίνεται με διακηρύξεις και δηλώσεις. Γίνεται με πράξεις και έργα.

Δημόσιο και Υπηρεσίες.

Πόσες δημόσιες υπηρεσίες ανακυκλώνουν τουλάχιστον το χαρτί; Μιλάμε για τόνους χαρτιού που καταλήγει στα κοινά σκουπίδια ενώ θα μπορούσε να συλλέγεται και να ανακυκλώνεται ή ακόμη και να πωλείται για την παραγωγή χαρτοπολτού. Πόσους κάδους διαλογής χαρτιού έχετε δει σε υπηρεσίες ή έστω μία σακούλα στην οποία οι υπάλληλοι να μαζεύουν τα χαρτιά, τα πλαστικά μπουκαλάκια νερού που καταναλώνουν, τους χάρτινους φακέλους; Ακόμη και μέσα στον Δήμο αναρωτιέμαι αν υπάρχουν και αν χρησιμοποιούνται σωστά. Υπάρχουν άραγε προγράμματα ανακύκλωσης στα σχολεία;

Βαριά αντικείμενα, σίδερο, λάστιχα, λάδια αυτοκινήτων, λάδια μαγειρέματος.
Αυτά όλα είναι υλικά που μπορούν να δημιουργήσουν έσοδα αντί να αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα. Η ερώτηση παραμένει: συλλέγονται; Πόση ενημέρωση έχουν οι κάτοικοι και οι επιχειρήσεις για τα σημεία συλλογής;

Ηλεκτρονικοί υπολογιστές και συσκευές υψηλής τεχνολογίας.

Το μεγάλο ατού και πρόβλημα των απορριμμάτων. Πέρα από το γεγονός ότι όταν καταλήγουν στις χωματερές αποτελούν μερικά από τα πλέον τοξικά απορρίμματα, (μαζί με τα μελάνια, τις μπαταρίες, τα σπρέι και τα φάρμακα), αποτελούν ωστόσο και από τα απορρίμματα με την υψηλότερη ζήτηση από τη βιομηχανία. Οι μητρικές πλακέτες περιέχουν πολύτιμα μέταλλα, πέρα από όλο το πλαστικό μέρος που είναι ανακυκλώσιμο. Η συνολική παγκόσμια παραγωγή είναι τεράστια. Δεν είναι το ένα κινητό που θα καταστρέψει τον πλανήτη ως τοξικό απόβλητο ή θα εξαντλήσει τα αποθέματα χρυσού. Είναι όμως τα δισεκατομμύρια κινητά που παράγονται ετησίως ανά τον κόσμο, καθώς και δισεκατομμύρια άλλες συσκευές όπως ηλεκτρονικοί υπολογιστές, εκτυπωτές, τηλεοράσεις, τάμπλετ κλπ.

Σημεία διαλογής, πρόσβαση, πρόστιμα.

Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για την επιτυχή εξέλιξη κάθε προγράμματος ανακύκλωσης είναι η εύκολη πρόσβαση στους ειδικούς κάδους. Για να υπάρξει λοιπόν ένα επιτυχημένο πρόγραμμα ανακύκλωσης και διαλογής απορριμμάτων, απαιτείται συνολικός σχεδιασμός των θέσεων στους οποίους θα υπάρχουν κάδοι ανακύκλωσης, ακόμη και μέσα στον πεζόδρομο της πόλης, σε κάθε χωριό, σε κάθε οικισμό. Αν χάνεται το μεγαλύτερο μέρος των απορριμμάτων μιλάμε για αποτυχημένο πρόγραμμα το οποίο δεν θα καλύπτει καν τα έξοδά του, ενώ ο μεγάλος όγκος απορριμμάτων θα καταλήγει πάλι στη χωματερή – και στην περίπτωσή μας, δεν μιλάμε καν για ΧΥΤΑ, μιλάμε για ΧΑΔΑ.

Και ναι, αφού ένας Δήμος σχεδιάσει και εκτελέσει πλήρως ένα πρόγραμμα ανακύκλωσης, θα χρειαστεί να συνετίσει τους αμετανόητους επιβάλλοντας πρόστιμα. Δυστυχώς, δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αναγκάσεις κάποιον να καταλάβει αυτό που αρνείται να καταλάβει και επινοεί ένα σωρό παραδοξολογίες για να δικαιολογεί τον εαυτό του. Για να επιβάλλεις όμως πρόστιμα, πρέπει πρώτα να έχεις δώσει όλη την υποδομή που απαιτείται για να κάνει κάποιος αυτό που πρέπει να κάνει.

Το πρόβλημα της Λευκάδας

Ισχύουν όλα τα παραπάνω. Το αιώνιο πρόβλημα! Χωματερή κάποτε τα Βαρδάνια, χωματερή εδώ και δεκαετίες οι Αλυκές Λευκάδας. Εξαντλείται εκεί; Όχι δυστυχώς. Χωματερές αποτελούν και κάμποσες ρεματιές ή χωράφια μέσα στα οποία σαπίζουν αυτοκίνητα, μηχανάκια, ψυγεία, κουζίνες, παλιά ξύλινα έπιπλα, στρώματα ύπνου κλπ.
Υπάρχει συνειδητοποίηση του δημοσίου, των δημοτών και των επιχειρηματιών; Όχι ή είναι πολύ χαμηλή και ανεπαρκής. Μπορείς να βασιστείς έτσι στην αξιοποίηση των απορριμμάτων και μάλιστα με σκοπό να προσπορίσεις έσοδα; Όχι, κατηγορηματικά όχι! Για να μετατραπούν τα απορρίμματα σε έσοδα χρειάζεται να μην καταλήγει ούτε ένα σκουπίδι σε λάθος κάδο. Αν δεν καταλήγει καν σε κάδο εκεί η αποτυχία είναι δεδομένη.

Αναρωτιέμαι αν όλα αυτά τα έχουν λάβει υπόψη τους όσοι μελετούν το πρόβλημα της διαχείρισης απορριμμάτων του νησιού μας και κυρίως, αν όλη η υποδομή και οι δαπάνες για εκπαιδευτικά προγράμματα που απαιτούνται, από τους παιδικούς σταθμούς μέχρι τα ΤΕΙ, έχουν κοστολογηθεί;

Η πρόταση για τη Λευκάδα

Η Λευκάδα, μαζί με το Μεγανήσι, τον Κάλαμο και τον Καστό, έχει δύο επιλογές.

Και για τις δύο απαιτείται να εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο πρόγραμμα διαχείρισης απορριμμάτων ξεκινώντας από τη συλλογή των τόνων που είναι διάσπαρτα πεταμένα στο νησί, την αποκατάσταση του ΧΑΔΑ της πόλης και όπου αλλού υπάρχει, τον εκσυγχρονισμό του βιολογικού καθαρισμού, τη συστηματική περιβαλλοντική εκπαίδευση από τους παιδικούς σταθμούς μέχρι και το ΤΕΙ.

Μπορεί να κατασκευαστεί μονάδα ΧΥΤΑ στη Λευκάδα; Αυτό απαιτεί μεγάλες εκτάσεις και με διάρκεια ζωής μίας μονάδας ΧΥΤΑ τα 30 χρόνια, το νησί θα βρεθεί στο μέλλον ξανά μπροστά στο ίδιο πρόβλημα. Πόσους όμως χώρους για ΧΥΤΑ να μπορεί να βρίσκει ανά τριακονταετία και με ποιους πόρους να τους κατασκευάζει;

Α) Αυτό που μπορεί να κάνει είναι να κατασκευάσει σύγχρονες μονάδες διαλογής και προεργασίας υλικών και να πουλά το υλικό σε εργοστάσια ανακύκλωσης και επεξεργασίας.

Αυτό το σχέδιο απαιτεί εκπαίδευση, οργάνωση, εύκολα σημεία πρόσβασης για την διαλογή σε ειδικούς κάδους ή από το σπίτι και μικρές χιλιομετρικές αποστάσεις. Δεν μπορούν να υπάρχουν τέτοιες μονάδες διάσπαρτες. Δεν είναι πάρκα, είναι κατ’ ουσία βιομηχανικές εγκαταστάσεις. Τα διαλεγμένα στους κάδους υλικά από τα χωριά, το Μεγανήσι, τον Κάλαμο και τον Καστό μπορούν να συγκεντρώνονται στη Λευκάδα και από ‘κει να ακολουθούν τη διαδικασία προεργασίας ώστε να διατεθούν στην αγορά ανακύκλωσης. Τότε ναι, μπορεί ακόμη και να δημοπρατεί το έτοιμο προς επεξεργασία υλικό και να δημιουργεί έσοδα ή τουλάχιστον να εξασφαλίζει το κόστος λειτουργίας όλων αυτών.

Β) Η άλλη λύση είναι να μεταφέρει ως έχουν τα απορρίμματα σε μεγάλα κέντρα διαλογής και επεξεργασίας υλικών και απλά να αποκαταστήσει τους διάσπαρτους ΧΑΔΑ ανά το νησί και τις άλλες περιοχές αρμοδιότητας, αν υπάρχουν.

Και οι δύο επιλογές απαιτούν εμπεριστατωμένες οικονομοτεχνικές μελέτες. Δεν μπορούν τέτοια προβλήματα να λύνονται επί τροχάδην και χωρίς να έχουν ληφθεί υπόψη όλοι οι παράγοντες, όλα τα μεγέθη, χωρίς να έχουν κοστολογηθεί και αξιολογηθεί με απόλυτη επιστημονική επάρκεια και διαφάνεια.

Ενδιάμεσες μισές λύσεις δεν υπάρχουν. Ούτε διάσπαρτες μικρές μονάδες ανά νησάκι λειτουργούν, ούτε υπάρχει η δυνατότητα στο νησί να κατασκευαστούν τεράστια εργοστάσια διαλογής και ολοκληρωμένης επεξεργασίας απορριμμάτων.

• Αυτά για να λειτουργήσουν χρειάζονται καταρχήν στρέμματα επίπεδης γης! Πού ακριβώς διαθέτει τέτοιες εκτάσεις η Λευκάδα; Ή μήπως θα κάνουμε κυριολεκτικά τη ράχη κάμπο; Πόσο κοστίζει αυτό έχουμε υπόψη μας;
• Κατά δεύτερον, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα σε ένα μέρος. Είναι τουριστικό νησί, δεν είναι βιομηχανική ζώνη. Αναλαμβάνεται ένα ρίσκο σε περίπτωση ατυχήματος. Τα λύματα και τα απορρίμματα δεν είναι ακριβώς ό,τι φαντάζεται ένας τουρίστας να δει.
• Τρίτον, για πόσο όγκο απορριμμάτων μιλάμε; Με ποιο εξειδικευμένο προσωπικό θα λειτουργούν οι μονάδες; Υπάρχουν κονδύλια για μισθοδοσία ή μήπως μέσα σε δυο χρόνια θα υπολειτουργούν όλα;
• Τέλος, υπάρχει ένα σεισμικό ρήγμα σε πολύ μικρή απόσταση και επιπλέον, εντοπίζονται επίκεντρα και κάτω από τον ορεινό όγκο της Λευκάδας. Αυτά δεν μπορούν να αγνοούνται, ούτε να «κρύβονται». Πρώτα απ’ όλα, θα τα εντοπίσουν οι αρμόδιες αρχές της Ε.Ε., νωρίτερα ή αργότερα και δεύτερον, τίθεται σοβαρό θέμα ασφάλειας κατοίκων και περιβάλλοντος.

Επομένως, ή θα μεταφέρονται όλα τα απορρίμματα σε μεγάλα κέντρα αλλού ή θα κατασκευαστεί στη Λευκάδα ένα κέντρο συλλογής, διαλογής και προετοιμασίας υλικών προκειμένου να κατευθυνθεί στην αγορά ανακύκλωσης. Ταυτόχρονα, απαιτείται έστω ένας μικρής κλίμακας χώρος ταφής των απορριμμάτων, αφού εξασφαλιστεί ότι ο όγκος απορριμμάτων που θα καταλήγουν σ’ αυτόν θα είναι ο μικρότερος δυνατός. Ή κάπου αλλού θα πρέπει να πηγαίνουν τα μη ανακυκλώσιμα υλικά. Όλα αυτά επίσης απαιτούν κονδύλια, χώρο και μελέτες. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται πάντοτε υπόψη.

Επικουρικά και στις δύο λύσεις, μπορούν να τοποθετηθούν ειδικά μηχανήματα μικρού μεγέθους που συλλέγουν φάρμακα για ανακύκλωση (ένα ζήτημα που μένει πάντα εκτός συζήτησης παρότι η επιβάρυνση είναι μεγάλη) ή να υπάρξει συνεργασία με τα φαρμακεία πάνω σ’ αυτό. Ίδιου τύπου συνεργασία μπορεί να γίνει με τα βενζινάδικα για τα λάδια, τα βουλκανιζατέρ για τα λάστιχα, τα εστιατόρια για το μαγειρικό λάδι. Οι συμπληρωματικές λύσεις είναι πολλές και το μόνο που απαιτείται είναι μία συντονισμένη δράση και η ευαισθητοποίηση όλων. Αρκεί να δοθεί ένα, έστω και μικρό, κίνητρο. Και το κίνητρο είναι σχετικό πάντα με το όφελος.

Σχετικά με το κέρδος

Πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό ότι το κέρδος είναι αυτό που κινεί τα πάντα και είναι μια έννοια διακριτή από την αισχροκέρδεια. Κάθε έργο, κάθε επιχείρηση οφείλει να καλύπτει τουλάχιστον το κόστος λειτουργίας, διαφορετικά εγκαταλείπεται και τελικά κλείνει. Η εποχή των επιδοτήσεων έχει παρέλθει, όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κανείς δεν χαρίζει χρήματα σε κανέναν. Αν δεν είναι βιώσιμο ένα έργο δεν έχει νόημα να γίνει. Και για να είναι βιώσιμο πρέπει α) να καλύπτει το κόστος του, β) να αποδίδει. Επιπλέον, κάθε έργο δημιουργεί θέσεις εργασίας. Όσο καλύτερα είναι σχεδιασμένο ώστε να λειτουργεί αποδοτικά, τόσο πιο εξασφαλισμένες είναι αυτές οι θέσεις εργασίας και δεν κινδυνεύουν να χαθούν όταν το έργο πάψει να λειτουργεί λόγο οικονομικής δυσπραγίας.

Κάθε δημόσιος φορέας μπορεί να θέσει όρους, δεσμεύσεις, να ζητήσει εγγυήσεις για κάθε έργο που χρηματοδοτεί και για κάθε σύμβαση που συνάπτει. Μπορεί να θέτει δικλείδες ασφαλείας ενάντια στην αισχροκέρδεια. Δεν μπορεί όμως να αντιμετωπίζει το κέρδος ως ανασταλτικό παράγοντα. Είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι κίνητρο.

Πρέπει επιτέλους να κατανοήσουν και οι δημότες ότι το δικό τους κέρδος από την πλήρη και σωστή ανακύκλωση και διαχείριση των απορριμμάτων είναι το καθαρό περιβάλλον, η ασφάλειά τους, ο υγιής υδροφόρος ορίζοντας, η εξοικονόμηση πόρων και η λογική χρήση πρώτων υλών, η εξοικονόμηση ενέργειας. Όλα αυτά δεν μεταφράζονται μόνο σε ποιότητα ζωής αλλά και σε εξοικονόμηση οικονομικών πόρων, άρα μικρότερη τελική επιβάρυνση μέσω φορολογίας. Γνωρίζουν άραγε πόσα εκατομμύρια ευρώ καταβάλει ετησίως το δημόσιο για πρόστιμα για τους ΧΑΔΑ ή νομίζει καθένας ότι η περιβαλλοντική υποβάθμιση είναι ένα θεωρητικό πρόβλημα που συμβαίνει κάπου μακριά και αφορά μόνο τα παιδάκια της Αφρικής; Υπάρχει συνείδηση της έκτασης του προβλήματος, περιβαλλοντικής και οικονομικής; Αναρωτιέμαι.

Τέλος, θα ήθελα να αναφέρω το εξής. Είμαστε μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα πρόσβασης όχι μόνο σε κονδύλια αλλά και σε εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό άλλων ευρωπαϊκών χωρών-μελών.

Η Σουηδία είναι στην αιχμή της τεχνολογίας και τεχνογνωσίας διαχείρισης απορριμμάτων. Αναρωτιέμαι λοιπόν, γιατί δεν εξετάζεται η πιθανότητα συνεργασίας με σουηδικούς φορείς οι οποίοι μπορούν να μελετήσουν τις συνθήκες και τα μεγέθη και να προτείνουν λύσεις τις οποίες ενδεχομένως κανείς από εμάς δεν μπορεί να σκεφτεί; Θα μπορούσε κάλλιστα να υπάρξει συνεργασία σουηδών επιστημόνων με επιστήμονες του Ε.Μ.Π. ή άλλων ελληνικών πανεπιστημίων. Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο για την ελληνική επιστημονική κοινότητα να έχει τη δυνατότητα να δει στο πεδίο τις δράσεις, τις μετρήσεις, τον τρόπο που γίνονται οι ολοκληρωμένες μελέτες, τις λύσεις που υπάρχουν, τις τεχνολογίες που είναι διαθέσιμες από την πρωτοπόρα στον τομέα χώρα. Θα ήταν πολύτιμο για τη δική τους επιστημονική εμπειρία και είμαι σίγουρη ότι θα εκτιμούσαν δεόντως μία τέτοια συνεργασία. Ονομάζεται μεταφορά τεχνογνωσίας και είναι αυτό που οδηγεί την εξέλιξη.

Ας το παραδεχτούμε. Η Ελλάδα, συνολικά σαν δημόσιο και σαν ιδιώτες, δεν φημίζεται ούτε για την περιβαλλοντική της ευαισθησία ούτε για την εμπειρία σε θέματα διαχείρισης περιβάλλοντος. Δυστυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Μήπως όμως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η παρούσα ευκαιρία ώστε να δούμε ένα βήμα πιο μακριά και πιο ευρωπαϊκά; Ειδικά μετά από την αρνητική προβολή που δέχθηκε φέτος το γειτονικό μας νησί, θα πρέπει να γίνει συνείδηση ότι το ζήτημα της διαχείρισης απορριμμάτων δεν είναι δευτερεύουσα υπόθεση που λύνεται εύκολα και ειδικά σε μέρη που βασίζονται στον τουρισμό.

Σε κάθε περίπτωση, δεν θα ήταν κρίμα να ψάχνουμε σε πέντε χρόνια ποιος φταίει και τι πήγε στραβά;

Ελένη Κατωπόδη.

line1

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Παραδείγματα προβλημάτων και οι λύσεις που έδωσαν οι επιστήμονες σε συνεργασία με τη βιομηχανία.

Ένα από πιο δύσκολα απορρίμματα είναι οι πάνες, γνωστό ως “the diaper and sanitary towels problem”. Κάθε πάνα χρειάζεται 500 χρόνια για να βιο-διασπαστεί και τα υλικά της δεν είναι ανακυκλώσιμα. Χρειάζονται τόνοι αργού πετρελαίου, πλαστικού και ξυλοπολτού για να κατασκευαστούν. Κάθε μωρό θα χρειαστεί περίπου 3.800 πάνες. Στις ΗΠΑ προστίθενται κάθε χρόνο στις χωματερές 18 δισεκατομμύρια πάνες. Κάθε χρόνο!

https://www.youtube.com/watch?v=PvLuq8TKwyg

Το τεράστιο αυτό πρόβλημα απασχόλησε τη βιομηχανία και τους περιβαλλοντολόγους πολύ έντονα. Η pampers προσπάθησε να ανταποκριθεί στο πρόβλημα μειώνοντας τον όγκο κάθε πάνας. Ωστόσο, δεν σταμάτησε η έρευνα εκεί αλλά προχώρησε στη μελέτη και κατασκευή επαναχρησιμοποιούμενης πάνας. Σήμερα, η αγορά διαθέτει πλήθος από μάρκες επαναχρησιμοποιούμενων προϊόντων από ύφασμα – “the cotton diaper”.

Τεράστιο πρόβλημα δημιουργούν επίσης οι γόπες των τσιγάρων. Κάθε γόπα χρειάζεται από 1 έως 5 χρόνια για να διασπαστεί στο περιβάλλον. Κάθε χρόνο υπολογίζεται ότι καταναλώνονται παγκοσμίως 6 τρισεκατομμύρια τσιγάρα, άρα τόσες γόπες, δημιουργώντας έναν όγκο σκουπιδιών της τάξης των 1,2 τρισεκατομμυρίων τόνων, μόνο από αποτσίγαρα, τα οποία επίσης είναι τοξικά. Και η επιστήμη δεν έκανε τίποτα γι’ αυτό; Μα φυσικά και έκανε! Πραγματοποιείται πλήθος ερευνών και προγραμμάτων για τη μετατροπή των αποτσίγαρων σε τούβλα, σε λίπασμα, σε βιομηχανικό πλαστικό, σε συσκευές αποθήκευσης ενέργειας!

http://www.econews.gr/2016/06/06/touvla-apotsigara-130576/

Η Ολλανδία αντιμετώπισε κάποτε ένα πρόβλημα που ξαφνιάζει: έχοντας μία τεράστια βιομηχανία παραγωγής κρέατος, αντιμετώπισε το πρόβλημα των κοπράνων των εκατομμυρίων ζώων, τα οποία εκλύουν τεράστιες ποσότητες μεθανίου στην ατμόσφαιρα. Όχι μόνο έλυσε το πρόβλημα, αλλά το μετέτρεψε σε ένα μεγάλο έσοδο. Εξάγει παγκοσμίως λιπάσματα ενώ έχει εφαρμόσει ειδικές τεχνικές μετατροπής του μεθανίου σε ενέργεια.
Στον παρακάτω σύνδεσμο παρουσιάζεται το παράδειγμα ενός ζωολογικού κήπου και της διαχείρισης που εφάρμοσε, αντιμετωπίζοντας το ίδιο πρόβλημα. Τελικώς, μετέτρεψε το πρόβλημα σε λύση και εξοικονόμησε πόρους και χρήματα.

http://www.econews.gr/2015/06/16/viokausima-zoologikos-leoforeia-123008/

Στο παρακάτω βίντεο παρουσιάζεται συνοπτικά η συνολική διαδικασία διαχείρισης απορριμμάτων, η οποία περιλαμβάνει τις εξής έννοιες: μείωση των απορριμμάτων που παράγονται, επαναχρησιμοποίηση όλων των υλικών που μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν, ανακύκλωση. Είναι εξαιρετικά απλό και κατατοπιστικό.

https://www.youtube.com/watch?v=Kr_DGf77OhM

Προηγουμενο αρθρο
Νοσταλγία - Της Σοφίας Κοψιδά-Γαληνού
Επομενο αρθρο
Stara και Brown ανυπόμονες για τη νέα πρόκληση της Λευκάδας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.