Αποχαιρετισμός στην Αίγλη Λιβιτσάνου – Μανωλικάκη (1942-2017)

Ο αποχαιρετισμός αγαπημένων μας, μοιάζει με τον αποχαιρετισμό τον χελιδονιών που φεύγουν, παίρνοντας μαζί τους την άνοιξη που μας χάρισαν και αφήνοντας μία πίκρα νοσταλγική και απέλπιδη. Στην οικογένεια του σχολείου και των χρόνων της πρώτης μας νιότης, κάθε ανεπίστρεπτη απώλεια, και μετράμε πολλές και οδυνηρές απώλειες ανάμεσα μας, είναι κάτι πιο δυνατό από την θλίψη, ένας πόνος σχεδόν προδοτικός για τα τότε όνειρα μας. Αυτή η μεγάλη φαντασιακή κοινότητα της εφηβείας μας, διάχυτη στα χρόνια και στους τόπους της ζωής μας, μας θέλει μετέωρους και ακίνητους, σαν τις πόζες στα αγαλμάτα στο αγαπητό παιχνίδι των κοριτσιών παλιά, στο σημείο μηδέν όταν όλα, όπως τότε πιστεύαμε, ήταν δυνατά. Δίχως την Αίγλη τώρα το παιχνίδι δεν θα έχει συνέχεια και οι ψηφιδωτές αναμνήσεις μας δεν θα μπορούν να κρύβουν την φθορά τους.

Αυτά τα χρόνια μας τα κράτησαν οι γειτονιές μας, δρόμοι με γιασεμιά και χωμάτινες λακκούβες, τα απογεύματα της σχόλης, σε μονοφυλικές και αργότερα σε πιο πλούσιες παρέες με παιχνίδια, παιχνιδίσματα, μικρά μυστικά, θυμούς, αγάπες και πειράγματα. Θυμάσαι? Οι τάξεις, τα μεγάλα γκριζωπά θρανία, τα μπροστινά των κοριτσιών, των αγοριών τα τελευταία, με χαραγμένα αρχικά ονομάτων και σύμβολα και ο πίνακας πάντα χωρίς καλές κιμωλίες, η μικρή έδρα και η παρέλαση των καθηγητών, κόσμοι διάφοροι ο καθένας τους με πρόσωπα αιχμηρά η αδιάφορα ή γελαστά, οικεία τώρα, στρογγυλεμένα από την αχλή του χρόνου. Και οι αταξίες μας, τα σπίρτα που άναβαν τα αγόρια, οι ψίθυροι των κοριτσιών, οι σαΐτες και τόσα αλλά, άτακτοι και ανίδεοι στα πρώτα ερωτικά αγγίγματα ψυχής, αμήχανες προσπάθειες να καταλάβουμε τι μας συμβαίνει. Και το παζάρι γέμιζε το βράδυ στην βόλτα με συνεχείς διαδρομές πάνω κάτω, πάνω κάτω και με ενθουσιασμό σαν ανακαλύπταμε κάθε μέρα τον κόσμο. Μέχρι να τελειώσει η χειμωνιάτικη έξοδος γύρω στις οκτώ το βράδυ. Μικρές χαρές, μεγάλα όνειρα, μικρές στιγμές μεγάλα ανοίγματα ψυχής.

Οι σπόροι του μπάρμπα Σπύρου, η κυριακάτικη πάστα του Πρεβεζάνου, τα ζαχαρωτά της πλατείας ανταλλαγές μετά πάθους στα γραμματόσημα, στις φιγούρες, τότε ήρθαν και τα στυλό BIC. Θεατές, ενεργοί σ’ ένα κόσμο που θέλαμε να ανακαλύψουμε το δικό μας ρόλο. Συχνά, πυκνά και γεγονότα εκτός προγράμματος, οι επίσημες φωτογραφίες μπροστά από τον κισσό του Μενέλαου, δύο δύο πρόσωπα με τα χέρια πιασμένα συνήθως, με τα ρούχα των παρελάσεων ή με τα ρούχα των αποκριών ή φωτογραφίες που αποθανάτιζαν στιγμές χαράς. Συχνά τις Κυριακές το απομεσήμερο πηγαίναμε προς το χωμάτινο γήπεδο, για το ποδόσφαιρο, πολλοί δεν είχαμε ιδέα αλλά είχαμε ανάγκη να είμαστε κι εμείς μαζί.

Και το σχολείο πάντα παρόν, οι αγωνίες των βαθμών, μικρές αταξίες των διαγωνισμών, οι μικρο ηρωισμοί των αγοριών. Και τα τετράδια πηγαινοέρχονταν από τα πίσω στενά, λατινικά, αρχαία, μαθηματικά, να βοηθιόμαστε στα δύσκολα. Κάποτε σε φιλόξενά ισόγεια , στήναμε πρωτόλειες θεατρικές παραστάσεις που επαναλάμβαναν τα πιο φανταχτερά στιγμιότυπα από τις θεατρικές επιθεωρήσεις που φιλοξενούσε το Πάνθεον.

Η πάνω και κάτω πόλη, κόσμοι ξεχωριστοί και οικείοι στην ισοπεδωτική στην ανωνυμία του καρναβαλιού ή στα δύσκολα. Σε κάθε αποχαιρετισμό, μας πλημμυρίζει το παρελθόν, ίσως γιατί τότε ήμασταν όλοι με την απειρία μας αληθινοί. Με κάποια τύχη αγαθή μεγαλώσαμε μαζί με το σχολείο ένα χώρο που προστάτευσε τα εφηβικά μυστικά μας. Όλοι θυμόμαστε ακόμα την συγχορδία του κυρίου Τιμολέοντα, στην εκδρομή της Φανερωμένης, την μεγάλη μας εκδρομή στο Σκορπιό, στην πρώτη ή δεύτερη τάξη του Γυμνασίου. «Το εμείς» το φτιάξαμε σιγά-σιγά, δεν έχασε όμως ποτέ την επιβεβαιωτική του τρυφερότητα.

Η Αίγλη ήταν από τις πιο όμορφες της τάξης, οποία σημασία και αν έχει αυτός ο χαρακτηρισμός, καλή μαθήτρια, θαρραλέα, λόγο δε σήκωνε, πειραχτήρι, οξύθυμή, με τις μπούκλες και το προσεγμένο ντύσιμο της, «το κάτι άλλο». Καλή φίλη σε όλα τα χρόνια που ακολούθησαν με όνειρο να πάει πιο μακριά. Αυτές οι γραμμές του συλλογικού μας αποχαιρετισμό, θα θέλαμε να είναι ένα μικρό φως για να αξιολογηθούν ακόμα περισσότερο όσα η Αίγλη κατόρθωσε στην εκτός Λευκάδα ζωής της και η αγωνιστικότητά της. Άξια κόρη, επιστήμονας, μητέρα, σύζυγος, γιαγιά, χαρισματική επαγγελματίας με ευαισθησία και όραμα, συνεπής πολίτης.

Η αγάπη μάς είναι ολόκληρη κοντά στους δικούς της όπως και η αναγνώριση της προσφοράς της.

Από την Λίτσα, την Μαρία την ξανθή, την άλλη Μαρία, την Διαμάντω, την Κασσιανή της θάλασσας και την Κασσιανή των βουνών , την Λίντα, το Θανάση του μπάλου, το Κωστάκη το μαθηματικό, το Σπύρο τον επιμελητή, τον Κώστα το καπετάνιο και όλους όσοι είναι μακριά, καλό και φωτεινό ταξίδι

Δια χειρός Λίντας Παπαγαλάνη -Καλαφάτη

Πηγή: www.nealefkadas.gr