Γεγονότα μιας θάλλουσας μέρας

Γεγονότα μιας θάλλουσας μέρας

Της Βιβής Κοψιδά-Βρεττού

Γεγονότα μιας θάλλουσας μέρας
Όχι πως δεν συμβαίνουν κι αυτά
Ή πως οι ποιητές δεν είναι
Μάρτη μήνα να νιώθουν
Φως
Έφερες αδιάντροπο
Και φυγές ταπεινωμένες πτηνές
Φυγές κι επιστροφές μιας ήβης
Θάλλουσας αιεί και μυροφόρον
Άνεμο συριστικό ςςςςςςς
Παρατεταμένο στο λαρύγγι
Φλογέρας ίλιγγος πανδαισίας
Συρραμένο σε ράμφος άγουρου
Χελιδονιού πελεκημένης πέτρας
Από κύμα χειμέριο ιριδισμό
Χαρά παιδιού αλητήριου που
Ξεσπά στα σοκάκια εσπέρας
Νύμφη η άνοιξη λεμονιάς άνθος
Στον λευκό υμέναιου κρόταφο
Τη φωνή του σαν βρίσκει.

Πεζοδρόμιο πάνω αχνίζει ανάερα
Που το δάκρυ φθινόπωρου αργυρό
Περασμένου στεγνώνει ακτίνες
Ανοικονόμητου γέρου ποδήλατο
Όραση δεν έχει ακοή ούτε κι όμως
Τη ζωή ξαναπλάθει νταν νταν
Καμπάνα πασχαλιάς μαρμαρυγή
Καρδιογράφου που πάλλεται
Πρόσχαρα στο τραγούδι

Μιας άνοιξης όρθιας
Καλοκαίρι θ’αστράψει…

Σ’ένα έπειτα…
Πρώτα είχαν δουλειά
Και οι δυο τους και όνομα
Είχαν και οι δύο
Έπειτα έχασαν τη δουλειά
Τ’όνομα έχασαν κι οι δυο
Ένας στους δύο γίναν στην ΕΛΣΤΑΤ
Σε άλλο έπειτα βρήκαν δουλειά
Σε συνεργείο εκείνος
Καθαρίστρια εκείνη δημοσίου

-Θα πάμε διακοπές εφέτος στο νησί
Υπόσχεση βουίζουν στα παιδιά με
τα λαίμαργα μάτια!

Κι έπειτα αίφνης εκείνη αρρώστησε
Πριν έρθει το φέτος στο νησί…
Και σαν ήρθε το φέτος στο νησί
Κύμα-βουνό ρίγησε
Τ’όνειρό τους χολή και άνεμος
Κι ο ήλιος
μόλις κηροπήγιο…

Θέλω να μείνω αγράμματος…
Του μικρού Απόστολου του μεγάλου «Μάστορα»
της καρδιάς μας

Την πρώτη μέρα έφυγε
Χοροπηδώντας για το σχολείο του
Από καιρό τώρα ετοίμαζε τσάντα
Μολύβι τετράδιο γόμα
Και πλαστελίνες
Και τα λοιπά αξεσουάρ
Παγούρι με νερό σάντουιτς
Με τυρί και λαχανικά
Σε ισοθερμική μέσα
Γεύματος τσάντα
Χαρούμενος δυο δυο πηδούσε
Τα σκαλιά
Κι ανέβαινε για την τάξη αδημονώντας.

Καλή περιχαρής και νεαρά κυρία
Θωπεύει το άγουρο κεφαλάκι του
Μαμάδες χαρωπές του χαμογελούν
Και συμμερίζονται… πρώτη φορά
Στο σχολειό τους
Άγουρα κι άμαθα παιδιά
Κλαίνε άλλα κι άλλα σφίγγουν
Άπλερο το χεράκι τους
Στης μητέρας την πελώρια παλάμη
Άλλα στου πατέρα την αχανή
Αγκαλιά στριμώχνονται
Κι άλλα κρύβουν το πρόσωπο
Την πλάνη αποστρέφονται
Τα «δολερά» χαμόγελα
Τα χάδια της εξαπάτησης
Τα μύρια
Στους τοίχους χρώματα
Τα παιδικά άλλων παλιότερων
Τροφίμων φυλακής σχέδια.

Την ψυχραιμία του κραδαίνει
Ο γενναίος μικρός ντρέπεται
Έτσι απότομα ν’αλλάξει γνώμη…

Την επομένη λιγότερο
Χαρούμενος μικρή σκιά
Το βλέμμα του βαραίνει
Φως λιγότερο στο βλέμμα του
Στην ψυχή του δεν επιτρέπει
Κανείς να τρυπώσει

Aψηφούν το φως
Την τρίτη μέρα τα μάτια του
Κι η σκιά μεγαλώνει
Απλώνεται απ’ το βλέμμα του
Στην παρειά αναρριχάται
Στο μέτωπο θολώνει η αίθουσα
Το χρώμα στους τοίχους
Της κυρίας μαίνονται
Οι φωνητικές της χορδές
Σιωπή!

Αγριεύουν θαρρείς τα πράγματα
Μάλλον να μπει πρέπει στο χάος
Η Τάξη

Έσπασε του μικρού ο τσαμπουκάς
Ηττημένος ξαπλώνει την πανοπλία
Του γέλιου του
Φεύγει φεύγει για το σπιτάκι του
Τη γωνιά σιωπηλή με τα πολλά
Σπασμένα παιχνίδια τη μοναξιά
Τη λευτεριά
Μέχρι γατάκι ν’αποχτήσει…

Φεύγει φεύγει σφιχτά την απαλάμη
Της Γιούλης κρατώντας στο κάθιδρο χέρι του
-Γιουλάκι
τρομάζει τα στεγνά αναφιλητά του
-Γιουλάκι
Να μείνω θέλω αγράμματος…

Είναι δεν είναι χρόνων τριών
Τόσο κιόλας σοφός!

(Από την ποιητική συλλογή Χειραψίες μιας ασήμαντης μέρας, Βακχικόν, Αθήνα 2018)