Για την οδό Γιώργου Κτενά (υπουργού!) και πάλι

Όπως είχαμε αναφέρει με άρθρο μας στις 13/6, τμήμα της οδού Φιλοσόφων από την Καραβέλα μέχρι το ΚΤΕΛ, μετονομάστηκε σε οδό Γιώργου Χρ. Κτενά (υπουργού). Μετά από σχόλια αναγνωστών επανερχόμαστε στο θέμα προσθέτοντας στοιχεία, αλλά και σκέψεις.

Η τοποθέτηση της πινακίδας στο δρόμο, έγινε «κατόπιν ενεργειών» και με τη φροντίδα του δημοτικού συμβούλου και προέδρου του Λιμενικού ταμείου Κώστα Βλάχου. Ο ίδιος εξάλλου είχε με αίτησή του ζητήσει τη ονοματοθεσία του δρόμου επί Δημαρχίας Βασίλη Φέτση. (Ήταν αξιωματική αντιπολίτευση τότε).

Όσον αφορά το πομπώδες και υπερβολικό που γράφτηκε στην πινακίδα: (υπουργού), συμφωνούμε με την παρατήρηση αναγνώστη: «ο κάθε τόπος βγάζει τους βουλευτές του κι αυτούς τιμάει με οδούς και θετική ανάμνηση. Τους υπουργούς τους διορίζει απλά ο κάθε πρωθυπουργός». Το παραπανίσιο (υπουργού) στην ταμπέλα δεν προσθέτει κάτι παραπάνω στο τιμώμενο πρόσωπο… το αντίθετο. Μοιάζει επιεικώς κιτς!

Ο κ. Βλάχος έχει μιλήσει για τον Γιώργο Κτενά με πολύ επαινετικά λόγια και στο παρόν Δημοτικό συμβούλιο, εξάροντας τη συμβολή του στην κατασκευή της πλωτής γέφυρας.

Η παρούσα δημοτική αρχή και μετά από παρέμβαση του Κώστα Βλάχου τοποθέτησε πινακίδα στη μνήμη του βουλευτή. Για τον εξαίρετο ιστορικό της Λευκάδας Πάνο Ροντογιάννη κανένας δεν έδειξε ευαισθησία και σπουδή για την αποκατάσταση των κατεστραμμένων πινακίδων στα Βαρδάνια.

Ας μην ξεχνάμε πάντως πως εκτός από τις πράξεις μας κρινόμαστε και για τις προτεραιότητές μας.

Χωρίς καμία διάθεση να μειώσουμε το έργο και την προσφορά του τότε βουλευτή Γιώργου Κτενά, θα προχωρήσουμε σε κάποιες παρατηρήσεις.

Ένα από τα ελαττώματα της φυλής μας είναι και η «αγιοποίηση» των αποθανόντων πολιτικών. Όλοι οι πολιτικοί στη χώρα μας, κακοί, μέτριοι, άχρηστοι, «αγιοποιούνται» όταν πεθάνουν.

Αν όλοι οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης είναι αθώες περιστερές όπως παρουσιάζονται μετά τον θάνατό τους, αν οι πολίτες είμαστε όλοι «αγγελούδια», πως στην οργή φτάσαμε στον πάτο; Η λήθη από τη μια και η αγιοποίηση όσων πολιτικών εγκαταλείπουν το μάταιο τούτου κόσμο από την άλλη, δεν βοηθούν στην αυτογνωσία ενός λαού, απαραίτητη σήμερα, όσο ποτέ.

Ανάμεσα στα έργα που έγιναν στο νομό στη διάρκεια της θητείας και με τη μεσολάβηση του τότε βουλευτή είναι, η πλωτή γέφυρα, η υδροδότηση της Λευκάδας από τις πηγές του Λούρου, ο βιολογικός καθαρισμός και άλλα που ίσως ξεχνώ.

Η αναδρομή στο παρελθόν-όχι και τόσο μακρινό- στα χρόνια θητείας του Γιώργου Κτενά είναι αρκετά διδακτική. Αρχίζει ο υπέρμετρος δανεισμός της χώρας από το εξωτερικό. Χρήματα εισρέουν μέσω Ευρωπαϊκών προγραμμάτων στην Ελλάδα και μοιράζονται σε ημετέρους. Δημιουργούνται μέχρι και καινούρια οικονομικά τζάκια στη χώρα, χωρίς κανένας τομέας της οικονομίας να προάγεται.

Σ’ αυτό τον χορό των εκατομμυρίων είχε την «τύχη» και η Λευκάδα να «εισπράξει» ελάχιστα μέσω κάποιων έργων. Έχουμε σκεφτεί ποσα θα μπορούσαν να είχαν γίνει, όχι μόνο σε έργα, αλλά και σε θεσμούς και δεν έγιναν τότε που το έδαφος ήταν πρόσφορο για αλλαγές και στη Λευκάδα;

Να θυμίσουμε το έργο του βιολογικού καθαρισμού. Εγκαινιάστηκε άρον – άρον χωρίς να έχει ολοκληρωθεί ούτε κατά το ήμισυ, παραμονές των εκλογών του 1989. Όλη η Λευκάδα βρέθηκε στις Αλυκές για να καμαρώσει ένα μεγάλο έργο! Το έργο όπως έδειξε η πορεία του, ήταν μάλλον προεκλογικό και έτσι παρέμεινε. Οι επόμενοι δήμαρχοι Σταματέλος, Σκληρός, Γληγόρης, πλήρωσαν πολλά χρήματα από το ταμείο του Δήμου για την κάθε τόσο «αναβάθμιση» του βιολογικού καθαρισμού. Το έργο είναι αμφίβολο αν δούλεψε ποτέ του. Σήμερα λειτουργεί σχεδόν σαν ένας… σωλήνας που μεταφέρει τα απόβλητα στη θάλασσα.

Οι πολιτικοί δεν πρέπει να κρίνονται μόνο για ό,τι κάνουν. Κυρίως πρέπει να κρίνονται γι’ αυτά που μπορούσαν και δεν έκαναν. Όλοι της γενιάς μας θυμόμαστε τη ρουσφετολογία, την κομματοκρατία, το πελατειακό κράτος στο ζενίθ, στην εποχή όλης της μεταπολίτευσης στην εποχή του Γιώργου Κτενά.

Οι παραπάνω σκέψεις έγιναν έχοντας στοιχειώδεις απαιτήσεις από τους πολιτικούς. Αν παρ’ όλα αυτά κρίνουμε τον Γιώργο Κτενά με κάποιους από το σημερινό «σούργελο» που αποτελεί μέρος του πολιτικού προσωπικού της χώρας, σίγουρα πρέπει δίπλα στο όνομα του να γράψουμε όχι υπουργός, αλλά «θεός»!

Αυτή η χώρα δεν χρειάζεται «τρεχάτους», «καπάτσους» και αγιοβασίληδες βουλευτές. Χρειάζεται ένα κράτος, ένα δημόσιο τομέα που θα δουλεύει και θα ιεραρχεί ανάγκες και προτεραιότητες. Όταν το σύστημα δουλεύει, όπως γίνεται στον πολιτισμένο κόσμο, οι ανάγκες θα ικανοποιούνται χωρίς ηρωισμούς, προσωπικές παρεμβάσεις και χωρίς «κατόπιν ενεργειών μου». Για την οικοδόμηση αυτού του συστήματος μπορούν να κάνουν κάτι οι βουλευτές;

Βιολέττα Σάντα