HomeΕΠΙ ΠΑΝΤΟΣ ΕΠΙΣΤΗΤΟΥΓια τον ποιητή- στιχουργό Άλκη Αλκαίο (Βαγγέλη Λιάρο)

Για τον ποιητή- στιχουργό Άλκη Αλκαίο (Βαγγέλη Λιάρο)

Σε μια ευτυχή συγκυρία, γνώρισα ελάχιστα σε φιλική παρέα Θεσπρωτών το 1980 -1981 (ως φοιτητής), τον μεγαλύτερό μου στα χρόνια Ηπειρώτη με καταγωγή απ την Κοκκινιά Θεσπρωτίας και μεγαλωμένο στην Πάργα, ονόματι Βαγγέλη Λιάρο που όμως ήταν ο από τότε στιχουργός Άλκης Αλκαίος.

Μικρότερος εγώ στα χρόνια μια δεκαετία και δικηγόρος αυτός, αλλά ταυτόχρονα και ασχολούμενος με την λογοτεχνία και την ποίηση, απ ότι είχα καταλάβει στην τότε παρέα, δεν ήμουν και σε θέση να διατυπώσω αιτιακά κάποια ολοκληρωμένη άποψη σχετική και με την πολιτική ενατένιση της εποχής (η πολιτική συζήτηση τα μεταπολιτευτικά χρόνια ήταν καίρια ανεπτυγμένη), αλλά ασφαλώς και στην παρέα υπήρχαν και οι μεγαλύτεροι που είχαν πιότερο λόγο και δη και για την λογοτεχνία και την ποίηση. Η συζήτηση είχε και αναφορές τοπικιστικές για τον καθένα.

103Ο μεγαλύτερος ηλικιακά Βαγγέλης Λιάρος ήταν απ όσο έχω στην μνήμη μου, ένας ευγενής άνθρωπος μεγαλύτερος ηλικιακά από μένα, φιλικός με όλους και με λεξιλόγιο, από τότε θυμάμαι, νοηματικά ενδιαφέρον, που ένοιωθες ότι ενδιαφέρετο για τα κοινά των ανθρώπων και ταυτόχρονα τα περιέγραφε εύστοχα μαζί με κάποια διαφαινόμενη ανησυχία και επαγρύπνηση για την πνευματική ζωή του τόπου και γενικότερα.

Κατάλαβα ότι είχε ανοιχτούς ορίζοντες και προβληματισμούς σαν άνθρωπος, πέρα από στενά επαγγελματικούς, (που λίγο αναφέρθηκαν τα επαγγελματικά στην παρέα). Δεν ήξερα ότι είχε αρχίσει ενεργά τα πρώτα βήματά του ως ποιητής- στιχουργός και από την συνάντηση αυτή κατάλαβα ότι θα ασχολείτο με την στιχουργική. Στο τέλος έμαθα από άλλους της παρέας- θεσπρωτό φίλο της εποχής- ότι ως φοιτητής Βαγγέλης Λιάρος, είχε λάβει ενεργά (το πόσο ενεργά δεν με αποσχόλησε τότε) μέρος βοηθητικά του Αλέξανδρου Παναγούλη στην απόπειρα απόδρασής του, αλλά μέχρι εκεί μια και ως νέος τότε και φοιτητής λίγο πλέον του ενός έτους, δεν ήμουν και ενημερωμένος σχετικά και ικανοποιητικά έστω.

Απ την παρέα δυό τρείς – μεταξύ αυτών και εγώ- φύγαμε πρώτοι και είχαν μείνει οι υπόλοιποι και ο Βαγγέλης Λιάρος. Ο οποίος ήταν λιπόσαρκος στο σώμα με μελαγχολική ματιά αλλά ζωντανός άνθρωπος και στοχαστικός στην σκέψη που η ματιά του κοίταζε ευθύβολα και καθαρά. Δεν είχα καταλάβει τίποτα για πρόβλημα υγείας τότε να είχε ο Βαγγέλης Λιάρος και αργότερα έμαθα ότι αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας κινητικής φύσεως. Από άνθρωπο της παρέας εκείνης επιβεβαίωσα ότι κυκλοφόρησε ο δίσκος με τίτλο « Εμπάρκο» το 1982, τραγούδια του οποίου είχα ακούσει και είχα καταλάβει ότι οι στίχοι ήταν δικοί του σαν Άλκης Αλκαίος.

Τα ραδιόφωνα τότε παίζανε τα τραγούδια του δίσκου σε μουσική του Θάνου Μικρούτσικου και ερευνώντας τον δίσκο σε δισκοπωλείο αν θυμάμαι καλά είχα εντοπίσει την φωτογραφία του Βαγγέλη Λιάρου (στιχουργού ‘Αλκη Αλκαίου).

Με είχε εντυπωσιάσει από τότε η αναφορά του δίσκου για τον Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκι και τους στίχους του που εμπεριέχει ένα τραγούδι, και θυμάμαι είχε εξαιρετικά τραγούδια στιχουργικά πού έβγαζαν έναν πνευματισμό και με κάπως καινοτομική για την εποχή μουσική σύνθεση, και τα μέχρι τότε Ελληνικά μουσικά ακούσματα μου.

Με τα χρόνια άκουγα τα τραγούδια πολλών μουσικών συνθετών, με στίχους του Βαγγέλη Λιάρου (Άλκη Αλκαίου).

Ρώτησα 2-3 φορές κατά καιρούς τους από τότε γνωστούς, για τον άνθρωπο Αλκαίο Άλκη , αλλά και αυτοί δεν ήξεραν. Ή δεν τον είχαν συναντήσει για χρόνια.
Έγινε γνωστό απ τον τύπο και την δημοσιότητα, ότι έφυγε απ την ζωή την 10ην Δεκεμβρίου 2012 και επιθυμία του ήταν η τελευταία του κατοικία να είναι στην Πάργα.

102

Στην δημιουργική του διαδρομή, νομίζω ότι το έργο του είναι το σπουδαιότερο στην Ελλάδα από το 1980 και μετά, και εμφανώς ανανεωτικό του στίχου- ποιήματος επί του οποίου εδράζεται η μουσική σύνθεση. Προσφέροντας έτσι και στον μουσικό συνθέτη, που επενδύει με μουσική τους στίχους του, την δυνατότητα να καινοτομεί.

Με εντυπωσιάζει για τον οξύ καταγγελτικό υποκειμενισμό και την νοηματική ολότητα μέσω της χρήσης συγκροτημένης αντιφατικότητας και κάποιας καταστροφικότητας, το ποίημα – στιχούργημα με τίτλο: «Βικτώρια» που το 1989 έγινε τραγούδι απ τον Μουσικό και τραγουδιστή Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Το ποίημα αυτό βρίσκεται σε καθαρά εξπρεσιονιστική αισθητική τέχνης ως φόρμα και περιεχόμενο του στίχου, με σύγχρονο λόγο. Ταυτόχρονα η δομική σύνθεση αρχίζει και τελειώνει με τα ίδια λόγια: «κάνει ένα κρύο απόψε που με αρωσταίνει»… θέλοντας να δείξει εμφανώς ο ποιητής, ότι: μετακινείται απ την πραγματικότητα, στην ερμηνεία αυτής της πραγματικότητας, ανοίγοντας μια παρένθεση τέχνης ( της ποίησης του δηλαδή), … και τα σύμβολα της παρένθεσης δεν είναι άλλα, παρά ο ίδιος ο αρχικός και τελευταίος στίχος του ποιήματος.

104
Για τούτο και παραθέτω τους στίχους έδώ, σαν μια θύμηση και αναφορά στην μνήμη του μαζί με μια φωτογραφία που συνέλεξα απ’ το διαδίκτυο και μάλλον θα είναι απ τα χρόνια που τον είχα συναντήσει, γιατί κάπως έτσι τον θυμάμαι μετά από τόσα πλέον χρόνια.

Βικτώρια

Κάνει μια ψύχρα απόψε, που με αρρωσταίνει
κι έχω χαθεί στης πολιτείας τα στενά.
Εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφροισμένη
κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.

Αυτή η άνοιξη καθόλου δε μ’ αγγίζει,
μου ‘λεγες πέρσι τέτοιο βράδυ σκεφτική.
Ύστερα άρχισε η ματιά σου να ραγίζει
και σαν τρελλός σε κυνηγούσα στη βροχή.

Στη λεωφόρο σε ζητώ και στη Βικτώρια
κι από το στέκι μας περνάω το παλιό.
Ξέρεις καλά, πως πια δεν έχω περιθώρια,
ξέρω καλά, πως θα σαλτάρω, αν δε σε βρω.

Σ’ ένα μπαράκι με προγκάει ένας πιωμένος,
μου λέει, πως ψάχνει από κάπου να πιαστεί.
Κι εγώ ξεκάρφωτος, μαζί και καρφωμένος,
του λέω με στυλ, πως είναι όμορφη η ζωή.

Μια πεταλούδα στη γωνιά χαμογελάει,
κερνάει τσιγάρο, μα πουλάει τη φωτιά.
Ο αστυφύλακας ταυτότητα ζητάει,
μα εγώ την ψάχνω απ’ τα 19.

Τώρα γυρίζω σε μια στέπα χιονισμένη,
ένας ροζ πάνθηρας που τρέμει και πεινά.
Ένα σου γέλιο με χτυπάει και μ’ ανασταίνει
κι όλα τα δίνω, για να σμίξουμε ξανά.

Κάνει μια ψύχρα, που τρυπάει και αρρωσταίνει,
έξω η νύχτα με τραβάει απ’ τα μαλλιά.
Εσύ κοιμάσαι σε μια θάλασσα αφροισμένη
κι εγώ βουλιάζω κάθε νύχτα στη στεριά.

Κάνει μια ψύχτα απόψε, που με αρρωσταίνει.

101
Ο Βαγγέλης Λιάρος (Κοκκινιά Θεσπρωτίας, 23 Νοεμβρίου 1949 – Αθήνα, 10 Δεκεμβρίου 2012), γνωστός με το καλλιτεχνικό του όνομα Άλκης Αλκαίος, ήταν ποιητής και στιχουργός. Απεβίωσε στις 10 Δεκεμβρίου 2012, σε ηλικία 63 ετών, από καρκίνο. Σχετικά με την καταγωγή του ο ίδιος αναφέρει σε επιστολή του προς το Σύλλογο Παργινών Αθήνας: «Στους φίλους μου καλλιτέχνες, όταν με ρωτούν για την καταγωγή μου, απαντώ ότι ο μεν Βαγγέλης [Λιάρος] είναι γέννημα Κοκκινιώτης και θρέμμα Παργινός, ο δε Άλκης [Αλκαίος] είναι γέννημα και θρέμμα Παργινός. Την Πάργα άλλωστε «περιέχουν» όλα μου τα τραγούδια κι ας είναι μόνο ένα απ’ αυτά που την αναφέρει ρητά (είναι η «Άνοιξη της Πάργας»), γιατί επί 45 χρόνια απ’ αυτήν φεύγω και σ’ αυτήν επιστρέφω κάθε καλοκαίρι. Γιατί η Πάργα μας είναι η νιότη μου, ο έρωτάς μου, το ταξίδι μου και η Ιθάκη μου».

Κατά τη διάρκεια της ζωής του έγραψε πλήθος ποιημάτων και γνωστών τραγουδιών όπως το Ερωτικό (Με μια πιρόγα), το Κακόηθες Μελάνωμα, την Ρόζα… Βασικός του συνεργάτης υπήρξε ο μουσικοσυνθέτης Θάνος Μικρούτσικος. Συνεργάστηκε με καλλιτέχνες όπως οι Νότης Μαυρουδής, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Μπάμπης Στόκας, Μίλτος Πασχαλίδης και Μάριος Τόκας.

Θοδωρής Αραβανής

Προηγουμενο αρθρο
Απαντήσεις Υπουργείων στις ερωτήσεις του βουλευτή Λευκάδας για την πυρκαγιά της 8ης Αυγούστου
Επομενο αρθρο
Η Φάτνη στην πλατεία της Καρυάς και οι Χιονάνθρωποι της Νικιάνας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.