Γολγοθάς

Γολγοθάς

Α.

Με το βαρύ, πικρό σταυρό στον ώμο,
το Γολγοθά ανεβαίνει ο Λυτρωτής.
Κανείς παρηγορητικός στο δρόμο
δεν τονε συντροφεύει μαθητής.

Ξωπίσω του, πολύ μακριά ακλουθάνε,
περίφοβοι, θλιμμένοι και σκυφτοί.
Τα γόνατα του Αθάνατου λυγάνε,
μα δε ζυγώνουνε οι εκλεκτοί.

Και συ το Γολγοθά σου αν ανεβαίνεις,
βοήθεια από κανένα μη προσμένεις,
γιατί όταν πια θα κουρασθείς,

δεν θε να δεις κανένα στο πλευρό σου.
Μονάχος θα σηκώσεις το σταυρό σου
αν θες πραγματικά ν’ αναστηθείς.

Β.

Από δικούς σου Ελλάδα προδομένη
γι’αυτό είν’ ο πόνος σου βαθύς.
Ω πόσοι σ’εχουν σταυρωμένη
και δε μπορείς ν’αναστηθείς,

αν δεν ανάψει ανάστασης λαμπάδες
και σηκωθεί όλη η γεννιά
κόντρα σε όλους τους χαλκιάδες
που σου καρφώνουν τα καρφιά.

Την κούφια ελπίδα ν’ αρνηθεί
που νου ,ψυχή κι ορμή κοιμίζει
κι ό,τι άδικο και σάπιο το θωρεί
να το γκρεμίζει και να χτίζει.

Να νοιώσουνε κι οι τσαρλατάνοι
πως τη ψευτιά δε τη μπορείς
αλλιώς ακάνθινο στεφάνι,
για χρόνια, Ελλάδα, θα φορείς.